ศิษย์พี่หญิงท่านอย่ารังแกข้านักเลย

บทที่ [7]ไป๋ไช่

บทที่ [7]

ไป๋ไช่

หลายวันต่อมาอาการเจ็บไข้และบาดแผลที่หลังของนางก็ค่อยๆดีขึ้นจากที่โดนลงโทษให้กักตัวเจ็ดวัน แต่ความเป็นจริงแล้วปาไปเกือบเดือนเลยก็ว่าได้ โชคดีที่มีหลิวหยางและศิษย์น้องในสำนักมาคอยดูแลช่วยเหลือนางอยู่ตลอดเวลา

แม้ว่านางอยากจะออกไปฝึกแต่ก็ถูกห้ามเอาไว้เสียก่อนทำให้ จินเยว่นางรู้สึกเบื่อหน่ายเป็นอย่างมาก ก่อนที่หญิงสาวนางจะเดินตรงไปยังสวนหลังสำนัก ที่รายล้อมไปด้วยดอกไม้จนเกิดกลิ่นหอมโชยออกมาตามสายลม นางเดินตรงไปยังต้นไม้ขนาดใหญ่ก่อนที่จะค่อยๆ ย่อตัวนั่งพิงต้นไม้ทันที

''อ่า...~~''

จินเยว่เงยหน้ามองดูเมฆบนฟ้าที่ค่อยๆ เลื่อนผ่านไป บวกกับกิ่งไม้ที่โยกไหวไปตามแรงลม นางที่นอนฟังเสียงลม ก่อนที่จะสูดหายใจเข้าจนเต็มปวดและค่อยๆ ปล่อยมันออกมาอย่างช้าๆ

อากาศดีจนหญิงสาวมิรู้ตัวเลยว่านางได้หลับลงไปเมื่อใด มารู้ตัวอีกทีก็รู้สึกว่าเหมือนมีอะไรนุ่มๆมาโดนที่ขาของนาง ก่อนที่จินเยว่จะลืมตาขึ้นมาแล้วพลางมองลงไปดูก็พบเข้ากับ เจ้าแมวอ้วนสีส้มที่มันกำลังเงยหน้าขึ้นมามองที่นางเช่นเดียวกัน

''เมี๊ยว ~ '' แมวอ้วนสีส้มทำท่าทางออดอ้อน

ด้วยความที่นางชื่นชอบสัตว์ที่น่ารักๆ เป็นพิเศษอยู่แล้วก็อดที่จะก้มลงไปอุ้มเจ้าแมวอ้วนสีส้มขึ้นมาก่อนที่จุ๊บไปยังแมวตัวนั้นด้วยความเอ็นดู

''เมี๊ยว ~ ''

''เจ้าช่างน่ารักจริงๆ เลย''

ทว่าในการกระทำของนางทั้งหมดกำลังอยู่ในสายตาคู่หนึ่ง เขาได้ออกมาตาหาเจ้าแมวอ้วนแต่ไม่รู้ว่ามันไปอยู่ที่ไหน พอเขาคิดได้ว่าเจ้าแมวตัวนั้นหลังจากที่กินอาหารกลางวันไปแล้วมันจะชอบไปหาที่หลับนอน

เขาคิดว่าเจ้าแมวอ้วนจะต้องมาที่สวนหลังสำนักแน่นอน เพราะที่แห่งนี้เต็มไปด้วยต้นไม้และดอกไม้แถมยังมีกลิ่นหอมของดอกไม้อีก พอเขามาถึงก็ต้องหยุดชะงักลงเพราะสิ่งที่เขาเห็นนั้น เป็นภาพที่เขาจะไม่มีวันลืมเลย

หญิงสาวผู้หนึ่งที่กำลังนอนหลับอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่แถมยังมีเจ้าแมวอ้วนตัวสีส้มไปนอนข้างๆ ตัวของนางอีกหลิวหยางเขายืนมองภาพตรงหน้าอย่าเงียบๆ จนไม่นานหญิงสาวก็ได้ตื่นขึ้นมาก่อนที่จะก้มลงมองไปยังเจ้าแมวอ้วนด้วยความรัก

'' หลิวหยาง…?'' จินเยว่นางรู้สึกเหมือนคนกำลังจ้องมองมาที่นาง พอหันไปดูก็พบเข้ากับหลิวหยางเหตุใดเขาถึงได้มาที่นี่กัน

''พอดีข้ามาตามหาแมวอ้วนสีส้มขอรับ''

''นี่หรือ'' จินเยว่นางอุ้มแมวอ้วนขึ้นมาก่อนที่จะค่อยๆ ลูบไปยังหัวของมันอย่างเอ็นดู

''เมี๊ยว ~''

''ตัวนี่แหละขอรับ''

''มันมีชื่อหรือไม่ เหตุใดเจ้าถึงเรียกมันว่าเจ้าแมวอ้วนสีส้มล่ะ''

''ไม่มีขอรับ พอดีข้าเห็นมันตอนที่ข้ากำลังอ่านตำราอยู่ในเรือน เลยเรียกมันว่าเจ้าแมวอ้วนสีส้มขอรับ''

''งั้นข้าจะตั้งชื่อให้ก็แล้วกัน… ไป๋ไช่ดีหรือไม่? เมื่อครู่ข้าเห็นข้างๆ มันมีผักกาดอยู่หนึ่งใบสงสัยว่ามันคงจะคาบมากินที่นี่แน่ๆ'' จินเยว่นางเอ่ยออกมาจนมิรู้ตัวว่าชายหนุ่มในยามนี้กำลังหัวเราะออกมาเบาๆ จนนางเงยหน้าขึ้นไปก็พบว่าเขากำลังหัวเราะอยู่

''เหตุใดเจ้าถึงหัวเราะกันเล่า ชื่อมันมิเพราะหรอกหรือ?''

''เพราะขอรับ พี่หญิงจะตั้งชื่อว่าอันใดก็เพราะหมดเลยขอรับ'' จินเยว่นางได้ยินเช่นนี้ก็ยิ้มออกมา

ก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินกลับไปยังสำนักพร้อมกับเจ้าไป๋ไช่อ้วนอีกหนึ่งตัว

''ศิษย์พี่หญิงขอรับมีคนมาขอพบท่านขอรับ'' ศิษย์ในสำนักเดินมาหานางก่อนที่จะเอ่ยออกมา จินเยว่นางพยักหน้าเข้าใจก่อนที่จะยื่นเจ้าไป๋ไช่มาให้หลิวหยาง

''งั้นข้าไปก่อนนะ'' จินเยว่ส่งยิ้มมาให้เขาก่อนที่จะก้มลงมาลูบหัวของไป๋ไช่เบาๆ

หลิวหยางเขามองดูหญิงสาวที่เดินออกไปด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง