บทที่17
จู่ ๆ เลี่ยงหลิงก็รู้สึกร้อนรุ่ม ครั่นเนื้อครั่นตัวความรู้สึกแปลกวิ่งพลุ่งพล่านไปทั่วร่าง ฉู่หรันเล่นงานนางอีกแล้ว นางต้องใส่อะไรเอาไว้ในสุราจอกนั้นแน่นอน
"เจิ้งเจียเจ้ากลับไปพักเถอะวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ท่านด้วยองครักษ์ไป๋" เลี่ยงหลิงรีบสาวเท้ากลับมาถึงตำหนักของตน เหงื่อแตกพลั่กท่วมดวงหน้า ใบหน้าที่เคยขาวนวลบัดนี้ขึ้นสีแดงราวกับผลผิงกั่ว
เจิ้งเจียเห็นสีหน้าขององค์หญิงที่ผิดแปลกไปจากตอนแรกรีบเอ่ยถาม "อีกแล้วหรือเพค่ะ"
ร่างบางรีบพยักหน้ารับ "อืม"
"อะไรอีกแล้ว" โอวหยางเจิ้งหัวหันไปถามนางกำนัล
เจิ้งเจียรีบยกมือขึ้นปิดปาก แม้คนผู้นี้จะได้รับการแต่งตั้งมาเป็นองครักษ์ประจำกายขององค์หญิง แต่เขาเพิ่งมาวันแรกยังไม่อาจไว้ใจได้ เรื่องที่องค์หญิงเลี่ยงหลิงถูกฮองเฮาและองค์หญิงฉู่หรันรังแก ไม่ใช่ไม่มีผู้ใดรู้ แต่ทุกคนแสร้งที่จะปิดหูปิดตาและเงียบปากเอาไว้เพื่อรักษาชีวิตของตน
"ไม่มีอ
