บทที่ 2 เผชิญหน้า
1002 คำ
ภูตะวัน talk
ผมได้ยินที่คุณพ่อคุยสายกับม่านทอฝัน ผมแสยะยิ้มมุมปาก
'เธอกลับมาแล้วซินะ ยัยผู้หญิงร้ายกาจ นางมารร้ายที่ทำลายความรักผม แล้วเราจะได้เห็นดีกัน' ผมได้คิดในใจไม่ได้พูดออกไป เพราะรู้ว่าพ่อผมทั้งรักและเอ็นดูยังผู้หญิงคนนั้น พ่อคงจะปกป้องเธอเหมือนเดิม แล้วนี่เธอยังกล้ากลับมาที่ไร่แห่งนี้อีกเหรอ ก็ดีถ้าเธอกล้ามาเผชิญหน้าฉัน เธอจะรู้ว่านรกบนดินเป็นยังงัย ที่ผ่านมาเธอยังทำชีวิตฉันพังไม่พอใช่ ฉันจะทำให้ดํอเจ็บมากว่าที่ฉันเจอ
"ตะวัน หนูทอฝันกลับมาแล้วนะวันนี้ พ่อจะให้เธอเข้ามาฝึกงาน ถึงเวลาแล้วที่พ่อจะคืนทุกอย่างที่เป็นของทอฝัน" พ่อผมบอกให้ผมรู้และเหมือนจะปรามผมไม่ให้ทำอะไรเธอ
"จะกลับมาทำไมอีก ทำไมไม่ไปแล้วไปเลย พ่อก็รู้ว่าผมเกลียดมัน ผมไม่สามารถทนเห็นหน้า" ผมพูดด้วยน้ำเสียวเกรี้ยวกราดและรู้สึกหงุดหงิดที่พ่อเรียก เธอกลับมา
"ตะวัน เรื่องมันผ่านมา 6 ปีแล้วนะ เมื่อไหร่แกจะลืมและให้อภัยน้อง น้องเปลี่ยนไปแล้วนะ พ่อไม่อยากให้แกจมอยู่กับอดีตอีก" พ่อผมพูดด้วยความเหนื่อยหน่าย ก็เพราะอดีตที่ธอทำไว้มันน่าขยะแขยง
"ผมไม่มีวันให้อภัย พ่อก็รู้มันสร้างเรื่องอะไรไว้กับผมบ้าง"ผมเถียงพ่อกลับไปไม่ ยอม กว่าผมจะกลับมายืนจุดนี้ใช้เวลาถึง 2ปี กว่าจะมาเป็นผู้เป็นคนได้ ผมสูญเสียทั้งแฟน สูญเสียทั้งเวลาเพราะแผนการบ้าๆนั้น แผนขอเด็กเหลือขอ
"เอาเถอะ ที่พ่อให้น้องกลับมาเพื่อน้องจะได้เรียนรู้งานที่นี่ เพื่อที่น้องจะ ได้กลับไปบริหารที่ไร่ น้องจะมีชีวิตของตัวเอง พ่อก็จะได้สบายใจ เพราะพ่อรับฝากลุงชลเทพว่าจะดูแลหนูทอฝันอย่างดี แกก็ช่วยสอนงานน้องหน่อย นึกว่าเห็นแก่พ่อแล้วกัน"เสียงพ่อผมพูดอย่างหมดแรง
"ไม่มีทาง ถ้าพ่ออยากดูแลหลานรักของพ่อก็ดูแลเอง หรือไม่ก็ให้คนของพ่อดูแล ผมไม่มีวันเข้าไปยุ่งกับยัยนั่นเด็ดขาด ผมเกลียดเข้าไส้"ผมหงุดหงิดที่พ่อสนใจเธอทั้งที่ทำทำเรื่อง เลวร้ายไว้แค่ไหน
"ตะวันลูกก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ อะไรที่พออภัยได้ ก็อภัยไปนะลูก จมอยู่กับอดีต และความแค้นชีวิตจะไม่มีความสุขได้" พ่อผมพูดเตือนสติ แต่อดีตมันก็คือบทเรียนที่เอาไว้ย้ำเตือน ว่าเราไม่ควรหลงเชื่ออะไรง่ายๆ
"แต่พ่อครับ เรื่องบางเรื่องมันอาจลืมได้ แต่เรื่องที่สร้างแผลลึกให้กับเรา มันคงลบออกไปไม่ได้ง่ายๆเช่นกัน" เหมือนที่ทอฝันสร้างไว้กับผม จะไม่มีวันลืมมันแน่นอน พ่อผมได้แต่ยืนมองและคิดหนัก จนกระทั่ง
กริ๊ง
กริ๊ง เสียงโทรศัพท์พ่อของผมดังขึ้น
"น้องโทรมาแล้ว เดี๋ยวเราค่อยคุยเรื่องนี้อีกทีก็แล้วกัน" พ่อผมหยุดคุยกับผมและหยิบโทรศัพท์มาคุยอะไรไม่รู้กับ ยัยนั่น และต่อสายหาคุณลุงสมพงษ์
"คุณสมพงษ์ ช่วยลงไปรับหลานสาวผมที่ตรงประชาสัมพันธ์ด้วยนะ เห็นบอกขึ้นมาไม่ได้ ช่วยจัดการให้มันเรียบร้อยนะ คราวหลังอย่าให้มันมีปัญหาอีก คุณสมพงษ์รู้ใช่ไหมต้องจัดการยังไง"
พ่อผมโทรไปสั่งงานเลขาพ่อเรียบร้อยโดยไม่สนใจผม
"ครับ ผมจะจัดการให้เรียบร้อย ไม่มีปัญหาแน่นอนครับ" เสียงคุณสมพงษ์ตอบกลับพ่อ ผมรู้สึกหงุดหงิดที่พ่อตามใจทอฝันจนนิสัยเสีย
"พ่อจะรักยัยนั่นมากเกินไปแล้วนะ ได้สิทธิพิเศษเหนือคนธรรมดาแล้วนั่น กะเรื่องขึ้นมาไม่ได้ ยังเรียกหาคนอื่น " ผมไม่ค่อยพอใจพ่อมากเท่าไหร่ รู้สึกเอาใจหลานสุดที่รักมากเกินทั้งที่ยัยนั่นเอาแต่สร้างปัญหามาตลอด
"เอาน่าตะวัน น้องเปลี่ยนไปเยอะแล้ว ตะวันคอยดูน้องใหม่แล้วกัน และเลิกเรียกน้องว่ายัยนั่นด้วยนะ เรียกน้องดีๆ" พ่ออผมมองทอฝันดีตลอด จนผมไม่พูดอะไรต่อ และเราก็จบการสนทนากันแค่นั้น เธอกล้ามากกล้ากลับมาเผชิญหน้า กับฉันก็เอา แล้วเธอจะได้รู้ว่านรกบนดินเป็นยังไง เธอทำอะไรไว้ฉันก็จะตอบแทนเธออย่างงั้น แล้วเจอกันม่านทอฝัน การกลับมาครั้งนี้ชีวิตของเธอจะเปลี่ยนไปแน่นอน ไม่ใช่ทางที่ดีขึ้น แต่เธอจะดิ่งลงเหว ฉันจะลากเธอลงมาเอง
"เดี๋ยวน้องขึ้นมาตะวันก็พูดกับน้องดีๆหน่อยนะ"
พ่อหันมาบอกผม ไม่รู้พ่อจะเอาอกเอาใจเปรตนั้นทำไมนักหนา
"ผมไม่รับปากนะครับ ผมจะพูดในสิ่งที่ผมอยากพูดเท่านั้น จะฟังได้หรือไม่ได้ก็อีกเรื่องหนึ่ง" ผมทิ้งคำพูดไว้แค่นั้นพ่อหันมามองหน้าผมแววตาขอร้อง ผมเข้าใจพ่อแต่ผมก็อยากทำตามใจตัวเอง
"ตะวันให้โอกาสน้องแก้ตัวบ้างนะลูก" โอกาสมีไว้ให้กับคนที่สำนึกได้เท่านั้น คงไม่ใช่กับทอฝัน เพราะเมื่อสร้างเรื่องไว้ ยังไม่เคยคิดจะแก้ผิดให้เป็นถูก ปล่อยให้เป็นความเข้าใจผิดจนชีวิตรักเขาต้องพัง
"คนที่จิตใจมืดบอด ไม่ควรได้รับโอกาสครับ เพราะสำหรับเธอได้รับโอกาส แก้ตัวหลายรอบแล้ว ไม่ใช่แค่รอบเดียวที่ก่อเรื่อง พ่อรู้ดี" พ่อผมได้แต่ยืนมองผมอยู่อย่างนั้น
- ผู้เขียน
