ปิ่นปักเช็ดหน้าทำความสะอาดเสร็จก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วแหงนเงยหน้าขึ้นสบตาคนตัวสูงข้างกายแล้วก็อมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะตอบกลับ
“อย่าลืมสิคะว่าเราทำสัญญาอะไรกัน ปิ่นปักกับพี่ลูคัสถึงได้จดทะเบียนสมรสกัน”
“พี่ไม่ลืมหรอก แต่พี่ไม่สนข้อตกลงนั่นหรอกนะ พี่จะทำทุกอย่างตามใจของพี่”
“แต่ต้องไม่ใช่กับปิ่นปักค่ะ พี่ลูคัสไม่ได้อยู่ในมาตรฐานที่จะได้ครอบครองร่างกายของปิ่นปัก”
“แล้วจะเก็บให้ใครถ้าไม่ใช่พี่ฮึ” เขาก้มหน้าลงมาใกล้ชิดใบหน้าสวยของคนอวดดีตรงหน้า
“ไม่รู้สิคะ แต่ไม่ใช่ผู้ชายที่นอนกับผู้หญิงไปเรื่อยอย่างพี่แน่นอนค่ะ” มุมปากน้อยยกยิ้มเล็กน้อยแล้วก็หมุนตัวเดินไปอีกทาง
“มาดูกันว่าผู้ชายอย่างพี่จะทำให้ปิ่นปักร้องครางไม่ได้ให้มันรู้ไปสิ”
ลูคัสเอ่ยตะโกนไล่หลังคนตัวเล็ก จะกี่ปีต่อกี่ปี ปิ่นปักก็ยังเย็นชาไม่แยแสเขาเหมือนเดิม ทั้งๆ ที่ใกล้ชิดกันทุกวัน เขาก็โปรยเสน่ห์ใส่ทุกวัน แต่น้ำแข็ง
