สานฝันต่อในชาตินี้

ฉันตายแล้ว

กรุงเทพมหานคร พ.ศ. 2563

ณ สนามบินสุวรรณภูมิ

ริสามองออกไปผ่านหน้าตาของเครื่องบิน ท้องฟ้าวันนี้ปลอดโปร่งเป็นสีครามสดใส ก้อนเมฆสีขาวล่องลอยบนท้องฟ้าแบบมีอิสระเต็มที่ พื้นดินสีเขียวตัดกับท้องฟ้าสีคราม อย่างที่เขาว่าอารมณ์ดีมองอะไรก็สวยงามไปหมด เธอซบไหล่เทวาสามีที่แต่งงานกันมาเกือบจะ 1 ปีแล้ว พึ่งจะได้มีเวลาไปฮันนีมูนกัน นึกถึงวันเวลาที่ผ่านมา ขอบคุณชะตาชีวิตที่นำพามาให้รู้จักเทวา ผู้ชายคนนี้ดูแลเธออย่างสม่ำเสมอ คอยเช็ดน้ำตา คอยให้กำลังใจและเติมเต็มชีวิตที่ไม่สมบูรณ์ของเธอ ทำให้เธอไม่รู้ว่าขาดอะไรเลย เทวาโอบกอดเอวริสาเบาๆ อ่านนิตยสารที่สายการบินจัดเตรียมไว้ให้ไปพลางๆ บรรยากาศรอบกายของทั้งคู่ ดูสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

ครืน..... ทุกคนในเครื่องบินต่างสะดุ้งตกใจแต่ก็มีปลอบใจตัวเอง เครื่องบินน่าจะเพียงตกหลุมอากาศ แต่ทว่าความจริงโชคกลับเลวร้ายกว่านั้นมากนัก

ครืน... “กรี๊สสสสสสส” เครื่องบินยังไม่สามารถทรงตัวบินได้ปกติ สถานการณ์ดูจะเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ เริ่มมีเสียงร้องไห้โวยวาย สอบถามสถานการณ์กันหวังว่าจะมีคำตอบที่ดีกว่าสิ่งที่เป็นอยู่

ไม่มีเสียงตอบจากผู้ที่ถูกถาม มีเพียงเสียงกรีดร้องของผู้คน บอกถึงสถานการณ์ได้เป็นได้อย่างดี

เครื่องบินกำลังจะตก โอกาสรอดน่าจะมีน้อย ริสามองหน้าเทวา ทั้งคู่มองตากัน แววตาได้บอกทุกสิ่งทุกอย่าง ริสาสติแทบจะสิ้น การรับรู้แทบจะเลื่อนลาน

พวกเธอกำลังจะตาย

ชีวิตนี้

ชาตินี้กำลังจะหมดสิ้น

ทั้งคู่โอบกอดกันแน่นกว่าที่เคย เทวาเอ่ยพูดด้วยเสียงแหบแห้ง อย่างยากลำบาก

"ผมรักริสา รักมาก ถ้าชาติมีจริงเรากลับมารักกันอีกนะ อย่าลืมผม ริสาอย่าลืมผมนะ ผมจะไม่ลืมริสา”

"มะ มะลืม ไม่ลืม เทวา…….ฉัน…ฉันจะไม่มีทางลืมคุณ” ริสาพยายามเอ่ยตอบเทวา เธอร้องให้แทบขาดใจ น้ำตาไหลไม่หยุด แต่กลับไร้เสียง สะอื้อ รู้สึกผิดหวังเสียใจ

เธอพยายามทำทุกอย่างอย่างดีที่สุดในชีวิต

ตั้งใจเรียน

ตั้งใจสร้างฐานะ

ทำความดีมาตลอด

ไม่เคยทำร้ายใครเธอพยายามสร้างฐานะมีครอบครัว เธอหวังอะไรไว้มากมายสิ่งที่ต้องทำหลังจากนี้ ก่อนนี้เธอไม่เคยใช้ชีวิตที่ผ่อนคลายเลย

เธอมีแต่มุ่งมั่น มุ่งมั่น

พยายาม พยายาม

วันนี้เธอจึงเริ่มต้นด้วยการไปเที่ยว

แต่วันนี้!! ตอนนี้!! เธอกำลังจะตาย

ทำไมโชคชะตาใจร้ายกับเธออย่างนี้

และเหลือไม่กี่วินาที จะไม่ได้เจอเทวาอีกแล้ว ไม่ได้ครองคู่จนแก่เฒ่า

สิ่งที่คิด

สิ่งที่หวัง

สิ่งที่อยากจะทำ

วาดฝันที่จะทำด้วยกัน ไม่มีแล้วโอกาสที่จะได้ทำมัน ริสา มองตาเทวา หวังจะมองจนถึงวินาทีสุดท้าย ภาวนาให้ชาติหน้าจะกลับมาเจอกันอีก ขอให้ได้กลับมาสร้างครอบครัวด้วยกัน

วินาทีสุดท้าย ริสาได้ตั้งจิตอธิษฐาน ภาวนา อ้อนวอนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ขอโอกาสให้เธอได้ไหม เธอขออ้อนวอน

ก่อนที่สติจะดับวูบไป ในห้วงความรู้สึกสุดท้ายของริสายังได้คงยินคำว่า “รัก” ของเทวา

กรุงเทพมหานคร ในมิติคู่ขนาน

วันที่ 17 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2550

“ที่นี้ … ที่นี้คือที่ไหน” ริสากระพริบตาหลายครั้ง แต่กระนั้นเธอก็ยังมองอะไรไม่ชัดเจน ทุกอย่างดูพร่ามัวไปหมด สติสลึมสลือ ทันที่เธอรู้สึกตัวแขนขาอ่อนแรง ขยับแขนขาไม่ได้ดังใจ หรือว่าเธอไม่ตาย เครื่องบินตกแต่เธอไม่ตายหรือ เธอบาดเจ็บหนักกระมังเลยขยับแขนขาไม่ได้ ริสาพยายามมองซ้าย มองขาว แม้หันศรีษะไม่ได้เต็มที่ เห็นคล้ายๆ ร่างคนนอนหลับอยู่ข้างๆ

ริสากำลังจะเปล่งเสียงเรียก แม้จะพยายามเอ่ยปากถาม แต่เหมือนเสียงจะไม่มี เธอพยายามอยู่หลายครั้ง แต่เสียงที่ออกมาเป็นเพียงเสียง "แอ๋ แอ๋" ครางๆ เบาๆ เท่านั้น

ไม่ว่าจะพยายามเท่าไร ก็เป็นเสียง “แอ้ แอ้ แอ้” ริสาเป็นห่วงเทวา ไม่รู้ว่าเทวาเป็นอย่างไรบ้าง เสียงร้องจึงเริ่มดังขึ้นเจือสะอื้อเล็กน้อย “แฮ แฮ” สักพักหญิงสาวที่นอนอยู่เตียงข้างๆ สะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วรีบกุลีกุจอเดินเข้ามาหาริสาทันที

“ริสา…ตื่นแล้วหรือคะคนสวย แม่ขอโทษนะแม่นอนเผยหลับไป” เธอค่อยๆ โอบกอดอุ้มริสาไว้ในอ้อมกอด อย่างอ่อนโยน แววตามองมาอย่างอบอุ่น

ตรงข้ามกับริสาที่เปิดตามองอย่างตกใจ (*_*) หัวใจเต้นรั่ว มือสั่น หวาดกลัวกับสิ่งที่คิด

มันต้องไม่ใช่ ใช่ไหม ริสาได้แต่ภาวนาในใจ

แต่ไม่ทันได้ที่จะได้หาเหตุผลอะไร พรกมลก็เอ่ยถามริสาต่อทันที

“ริสา …คิดอะไรอยู่คะ…มองแม่ตาแป๋วเลย”

สิ่งที่หวาดกลัวเป็นจริงแล้ว ------

เธอไม่ได้รอดตาย!!

แต่เธอตายแล้ว!!

แล้วเกิดใหม่แล้ว!!

ริสาตกใจตัวชา OoO ตัวแข็งเกร็งตัวแผดเสียงร้องเสียงดังทันที “แง แง แง..”

เธอร้องสุดเสียงและแรงเกิด

“แง.. แง… แง..”

พรกมลตกใจ รีบปลอบใจลูกน้อยในอ้อมกอดทันที

“ไม่ร้อง ไม่ร้องนะคะ คนเก่ง แม่อยู่นี้แล้ว ไม่กลัวน่า ไม่ต้องกลัว”

ริสาหยุดร้องพักหายใจและร้องให้ต่อเป็นพักๆๆ

พรกมลก็เดินอุ้มริสา เดินไปเดินมา ปากก็ปลอบตัวน้อยอยู่ตลอดเวลา

เดินอยู่หลายรอบเสียงร้องให้จึงเงียบลง

ริสาแม้จะตกใจกลัวแค่ไหน

แต่เมื่อได้รับการปลอบโยนจากแม่ ความอบอุ่นสายใจรักจากแม่สู่ลูก ใจของริสาก็เริ่มอบอุ่นขึ้นมา ค่อยๆ ยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น ถึงแม้ริสาจิตใจจะเป็นผู้ใหญ่แต่ร่างกายยังเป็นเด็ก เด็กทารกพึ่งเกิด ยังต้องการ การพักผ่อนเป็นอย่างมากหลังจากใช้พลังหมดไปกับการร้องให้อย่างเต็มที่แล้ว ยังไม่ทันได้วางแผนชีวิตอะไร ริสาก็เผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว