พอถึงบ้านริสาก็รีบอาบน้ำและค้นหาข้อมูลทำให้เธอได้ข้อมูลว่า โลกใบนี้ มีสถานสงเคราะห์ มีเด็กที่โดนทิ้ง มีเด็กที่ขาดแคลน มีเด็กที่ไม่มีพ่อแม่ มีเด็กกำพร้าเหมือนเธอในชาติที่แล้ว ไม่ว่าจะยุคไหนสมัยไหนหรือโลกใบไหน สังคมก็ไม่มีความเท่าเทียมกัน อาจจะเป็นตอนนี้ชีวิตเธอมีพร้อม ทำให้เธอฉุดคิดขึ้นมาได้ พอนึกขึ้นได้ เธอก็อยากที่จะแบ่งปัน ชาติที่แล้วเธอก็ขาดแคลนเหลือเกินแต่ก็ได้เรียนจนจบแพทย์ นั่นเพราะสังคมมีคนแบ่งปัน ตอนนี้เธอคงทำอะไรได้ไม่มาก คงต้องให้คุณแม่ช่วย สักพัก ริสาก็เตรียมตัวไปนอนที่ห้องคุณแม่ แม้ตอนนี้เธอจะมีห้องนอนเป็นของตัวเอง แต่ถึงอย่างไรตอนนอนเธอก็จะไปนอนที่ห้องคุณแม่ตลอด กำลังจะเคาะประตู ก็ได้ยินเสียงแว่วๆ มา คุณแม่กำลังคุยโทรศัพท์กับป้ามล ริสาจึงค่อยๆ แย้มประตูและเดินเข้าไป “พี่มลไม่ต้องกังวลค่ะ บริษัทไว้ใจได้ พรเป็นคนเซ็นสัญญาเองค่ะ” “/แต่มันหลังใหญ่จริงๆ นะพร พี่กับแม่