แสงดาวระยิบระยับประดับบนฟากฟ้าเวิ้งว้างกว้างไกลสุดปลายสายตา เมื่อความมืดของผืนฟ้ากลมกลืนและต่อเนื่องบรรจบเป็นผืนเดียวกันกับพื้นแผ่นดินที่แห้งแล้งนามทะเลทราย สายลมที่พัดผ่านกระชากเม็ดทรายแปรเปลี่ยนรูปร่างจากพื้นราบกลายเป็นเนินรูปต่างๆ และจะแปรผันเปลี่ยนแปลงรูปร่างไปเรื่อยๆ ยามกระแสลมแห่งท้องทะเลทรายไม่เคยหมดสิ้นไป
บนดาดฟ้าอาคารสูงสุดที่ซึ่งเฮลิคอปเตอร์พระที่นั่งลงจอดส่งเสด็จแล้วบินกลับไป ชีคคาบิชาเราะห์ที่ดำเนินเข้าไปในอาคารเมื่อพักก่อน กลับมายืนเหม่อทอดสายพระเนตรร้าวรานไปยังความเวิ้งว้างของห้วงราตรี ซึ่งประดับประดาไปด้วยดาวดวงเล็กๆ ที่ส่องแสงสุกสกาว ดาวที่เมื่อวัยเยาว์อยากไขว่คว้ามันมาไว้ในอุ้งหัตถ์เล็กๆ วรกายเล็กกระจ้อยร่อย ที่กระโดดเหยงๆ พร้อมเอื้อมหัตถ์ไปคว้าดวงดาว ถูกพระเชษฐายกขึ้นให้ประทับบนบ่า แล้วรับสั่งอ่อนโยน
‘บิชาเราะห์ คว้าดาวได้หรือยังคะ พี่หนักจะแย่’
‘ยังเพคะ พี่ชายเขย่งปลา
