หลังพระอาทิตย์ลับเหลี่ยมภูผาไปเนิ่นนาน แสงสีทองปลิวหาย จันทราร่ายแสงสีจางเพียงบางส่วนเพราะยังไม่แขวนไว้ในตำแหน่งที่พอจะส่องรัศมีกำจายไปทั่วพื้นทรายได้
เครื่องแบบนายทหารชั้นสัญญาบัตรสีเทาเข้มกำลังกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอนกว้างในห้องหรูของอัคคี เมื่ออิสบานคนสวมจงใจเกลือกกลิ้งบนที่นอนราคาแพง ทั้งหอมกรุ่นทั้งนุ่มหลัง
“นี่อิสบานถ้าใครเปิดเข้ามาเห็นว่าคุณนอนกลิ้งบนเตียงนอนผม มีหวังได้เจอข่าวฟ้าผ่ากันบ้างละ” อัคคีประท้วง ขบขันในท่าทีของเพื่อนทหารชาวชาร์มา
คนกลิ้งหยุดกึก ดีดตัวขึ้นนั่งแต่กลับขย่มเด้งขึ้นเด้งลงแทน
“ก็มันนุ่มก้นเสียจริง ผมอิจฉาคุณจัง อันนาร” อิสบานเน้นชื่อพระราชทานแกมบังคับเสียงชัด จนเข้าของชื่อค้อนขวับเหมือนสาวถูกขัดใจ
“ขอร้อง อย่าเรียกชื่อบ้าๆ นั่น ไม่ชอบอย่างแรง”
“ชื่อพระราชทานนะ อันนาร หึๆ” เอ่ยชื่อแล้วหัวเราะร่วนอีกครั้ง
อัคคีมองหาสิ่งของใกล้มือไม่มีอะไรพอจะหยิบจับมาขว้าง
