เมื่อขึ้นมาถึงห้องนอน อิสมาอิลก็ตรงเข้ากระชากชุดที่ธารีสวมปากก็พร่ำบ่น
‘มันทั้งอับทั้งสาบเปลี่ยนเสียที’
เพี๊ยะ!
‘อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ ไอ้คนเลว’ ธารีตวาดลั่นพร้อมฟาดฝ่ามือลงไปบนแก้มที่มีเคราสั้นๆ นั้นเต็มแรงยามมีโอกาส
ใบหน้าโจรหนุ่มสะบัดผิวหนังสะท้านและร้อนขึ้นตามรอยฝ่ามือ แววเพชฌฆาตเข้าครอบครองดวงตาอิสมาอิล เขารั้งร่างนั้นเข้าหาซุกไซ้จมูกโด่งบนใบหน้านั้นจนทั่ว และหยุดนิ่งที่เปลือกปากบางนุ่มนวลบดเบียดรุนแรง แต่ต้องรีบถอนออกเมื่อพบเข้ากับหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแม้จะไม่มีเสียงสะอื้น
‘ขอโทษ เจ้าอย่ายั่วข้าสิ เอาละเมื่อเจ้ายังอยากสวมชุดที่เหม็นสาบนี่ต่อก็ตามใจ’ เขาพูดเหมือนยอมแพ้ ตัดใจ ข่มความรู้สึกแล้วเดินออกไปทันที
อิสมาอิลไม่ได้ขึ้นมาบนห้องอีกเลยตลอดทั้งวันจนพ้นหัวค่ำ มีเพียงเมียโจรร่างท้วมที่ยกอาหารมาให้ธารีทั้งสามมื้อ และมื้อสุดท้ายในตอนค่ำ
‘หัวหน้ายังไปเสร็จงาน เจ้ากินเถิด’ คนยกอาหาร
