กินจุ
1025 คำ
"สุขสันต์วันเกิดนะเฮียกราฟ อายุมั่นขวัญยืนนะเฮีย" ฉันอวยพรพร้อมกับยืนของขวัญให้กับเฮียกราฟ
"อืม" เสียงทุ้มขานรับแล้วกระตุกยิ้มมุมบางๆ
"เฮียเอ็มสุกยังอ่ะบีหิวแล้ว" ฉันผละตัวออกมายืนข้างๆเฮียเอ็มที่กำลังย่างบาบีคิวอยู่คนเดียว
"เจ้าของงานยังไม่ได้เป่าเค้กเลยจะกินแล้ว" ถึงจะพูดแบบนั้นแต่พี่ชายสุดที่รักก็ยื่นไม้บาบีคิวที่สุกแล้วมาให้ฉัน
"แต็งกิ้ว~" ฉันยิ้มแป้นแล้วรับมากินอย่างเบิกบานใจ
"ไอ้เพมึงมาย่างแทนกูหน่อยดิ" เฮียเอ็มกวักมือเรียกเฮียเพที่เดินยกกระติกน้ำแข็งผ่านมา
ดวงตาคมกวาดมองยังเตาบาบีคิวก่อนที่สายตาของเขาจะมาหยุดลงที่ฉันซึ่งยังสวาปามไม่หยุด
"เออ" คนตัวโตขานรับแล้ววางกระติกน้ำแข็งลงข้างๆ จากนั้นก็มายืนแทนที่เฮียเอ็มที่มีฉันยืนเสนอหน้าอยู่ก่อนแล้ว
"เฮียเพอันไหนสุกแล้วอ่ะ" เมื่อไม้สุดท้ายในมือหมดลงแล้วฉันก็หันไปถามเสียงอ่อนคนที่ยืนปิ้งอยู่ข้างๆ
"ตะกละ"
"ว่าใครอ่ะ ถ้าว่าบี..บีไม่รับ" ฉันเชิ่ดหน้าเถียงแล้วปรายตาไปมองเหล่าไม้บาบีคิวที่เรียงรายอยู่บนเตาก็น้ำลายสอ
"อยากรับก็รับ ไม่รับก็ไม่ต้องรับไม่เห็นต้องร้อนตัว"
"ใครร้อนตัว ไม่มี๊"
"หึ" เฮียเพแค่นหัวเราะในลำคอแล้วยื่นบาบีคิวที่สุกแล้วมาให้ฉันอีกสองไม้
"ว้าว หอมน่ากิน" ฉันรับมาแล้วสูดดมกลิ่นอย่างพึงพอใจ
"กินเยอะขนาดนี้อ้วนเป็นหมูเข้าสักวัน"
"เรื่องอ้วนน่ะไม่กลัวหรอก กลัวอดมากกว่า"
"ไอ้เอ็มเลี้ยงอดอยากนักหรือไง ถึงได้กลัวอด" เฮียเพเชี่ยนหันมาถามฉันทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ฉันกับเขาแทบจะกัดกันตายไปข้าง
"อย่าให้พูดเลย รายนั้นขี้งกชะมัด" ฉันยู่หน้าบอก อันที่จริงเฮียเอ็มไม่ได้ขี้งกอะไรหรอกเฮียแค่ให้ฉันกินน้อยๆกำลังดี ต่างจากฉันที่ยัดทุกอย่างเข้าปากได้ไม่อั้นราวกับกระเพาะอาหารมีหลุมดำอยู่อย่างนั้นแหละ
"ใครจะเลี้ยงไหวกินยังกับลูกหมาหิวนม"
"เดี๋ยวบีหาผู้ชายรวยๆจ่ายค่าอาหารให้ก็สิ้นเรื่อง"
"ใคร?"
"ไม่รู้ยังไม่ได้หา"
"หมายถึง..."
"....."
"ใครจะเอา" เหมือนฟ้าฟาดลงกลางหน้าผากจังๆ ไม่ต้องถามถึงเศษหน้าของฉันเลยตอนนี้มันไหม้จนเอามาประกอบใหม่ไม่ได้ด้วยซ้ำ
"พูดงี้ดูถูกกันนะเฮีย สวยๆแบบนี้ก็เลือกนะ"
"ไม่บอกไม่รู้เลยว่ะ" เฮียเพเอ่ยบอกอย่างติดตลก บนใบหน้าหล่อดูยียวนทันทีเมื่อฉันใช้ทาบแก้มบอกว่าตัวเองสวย
"ไม่สวยหรือไง บอกสิว่าบีสวยไม่สวย" ฉันยื่นหน้าเข้าไปหาคนตัวสูง แม้จะต้องเขย่งปลายเท้าสู้ฉันก็จะทำ
"สวยสิ" เสียงทุ้มเอ่ยบอกพร้อมกับโน้มใบหน้าลงมาใกล้ฉันในระยะประชิด จนใจของแันมันเต้มโครมครามเพราะประโยคถัดมาของเขา
"....."
"สวยกว่าหมาบ้านเฮียนิดเดียว อันที่จริงก็พอสูสีแต่เฮียเห็นแก่บีถึงได้ยอมบอกว่าสวยกว่าหรอกนะ"
"เฮียเพนี่มันหลอกด่ากันนี่"
"กินบาบีคิวอยู่ดีๆไปกินหญ้าซะแล้วเหรอ" มุมปากหยักยกยิ้มชอบใจที่เห็นฉันทำได้เพียงอ้าปากพะงาบๆ เพราะคิดคำด่าอีกฝ่ายไม่ออก
แรงมาก แรงมากแม่..
"ปากเฮียเหี้ยขนาดนี้คงมีคนเอาทำพันธุ์อยู่หรอก"
"รู้ได้ไงว่าไม่มี"
"ก็เฮียนิสัยแบบนี้ไง" ฉันชี้หน้าแล้วมองคนตัวสูงจากศีรษะลงมาปลายเท้า แล้วส่ายหน้าบ่งบอกว่าไม่โอเคอย่างแรง
"อย่างกับตัวเองมีคนจีบ?" เฮียเพเชี่ยนเลิกคิ้วถามทำหน้าตาเย้ยหยัดสุดๆ
"มีนับไม่ถ้วน ต่อแถวรอบัตรคิวกันเป็นแถบๆ"
"หมายถึงร้านบะหมี่เหรอวะ"
"เฮียเพ!"
"ฮ่าๆ ไม่แกล้งแล้วก็ได้" เฮียเพเชี่ยนหัวเราะรวนแล้ววางมือลงบนศีรษะฉันเบาจากนั้นก็เอ่ยบอกว่าจะไม่แกล้งกัน ทั้งๆที่เขากลับแกล้งฉันจนหนำใจไปแล้ว
"โกรธแล้ว" ฉันกอดอกบอกทำหน้างอใส่อีกคนที่พยายามจะกลั้นหัวเราะอยู่
"ทำตัวเป็นเด็กไปได้ อ่ะเฮียให้เพิ่มอีกสองไม้" ไม่ว่าเปล่าเฮียเพเชี่ยนก็วางบาบีคิวลงบนจานตรงหน้าฉันอีกสองไม้ตามที่บอก
"ง้อด้วยของกินคิดว่าได้ผลเหรอเฮีย"
"เพิ่มอีกสาม"
"ถือว่าบีเห็นแก่เฮียแล้วกันจะยอมยกโทษให้" ฉันฉีกยิ้มกว้างแล้วคว้าบาบีคิวมากัดเข้าปากเต็มคำ
มันฟินจุงเบย~ ให้กินข้ามคืนก็ยังไหว ฉันกัดเข้าปากไม่สนคนที่กำลังยืนย่างอยู่ข้างๆตอนนี้อร่อยเหาะจนฉุดไม่อยู่แล้วทว่าปากฉันกลับหยุดชะงักค้างชิ้นเนื้อในปากเมื่อคนที่ยืนข้างๆหันมาพูดขึ้นด้วยท่าทีจริงจัง
"ถ้าไอ้เอ็มเลี้ยงไม่ไหววันไหนก็บอกเฮีย"
"....."
"เดี๋ยวจะพาไปกินที่โรงทานวัดข้างบ้าน"
"โคตรซึ้งอ่ะเฮีย รวยๆแบบเฮียรับเลี้ยงบีขนหน้าแข้งคงไม่ร่วงหรอก"
"เฮียจะจนเพราะรับเลี้ยงบีมากกว่า ต่อไปเสาบ้านก็คงไม่เหลือ"
"กินนิดกินหน่อยก็เลี้ยงดูไม่ได้ ต่อไปเฮียหาเมียจากใต้ต้นไผ่เถอะ" ฉันเบะปากหมั่นไส้พ่อคุณออกจะรวยไม่เผื่อแผ่ใครแค่นี้ยังงกได้ แต่ประโยคต่อมาของเฮียทำเอาไม้บาบีคิวในมือของฉันร่วงกลางอากาศอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"ถ้าเฮียมีเมียต่อให้กินไม่เหลือแม้แต่หลังคาบ้านเฮียก็เลี้ยงไหว บีอยากลองไหม?"
**** คอมเมนต์ให้กำลังใจได้นะคะ
- ผู้เขียน
