ล่ามโซ่ขัง

981 คำ
"ขอบคุณที่มาส่งนะเฮียเอ็ม" ฉันเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มเมื่อพี่ชายสุดหล่ออาสามาส่งถึงคอนโด "รีบๆเข้าไปได้แล้วมัวแต่พูดอยู่นั่นแหละ" เฮียเอ็มโบกมือไล่ฉันอย่างไวราวกับกลัวว่าจะอดคิดถึงฉันที่ห่างกันวันสองวันไม่ได้ แค่เพียงฉันก้าวเท้าลงจากรถแล้วปิดประตูไม่ทันแม้จะโบกมือลา​ เฮียเอ็มก็ใส่ตีนหมาเหยียบคันเร่งมิดไมล์ราวกับว่าจะทำใจทนดูน้องสาวตัวเองเดินจากไปไม่ได้ยังไงยังงั้น เพียงแค่ฉันเปิดประตูห้องคอนโดได้​ ก็ทิ้งร่างกายลงบนโซฟาตัวยาวอย่างเหน็ดเหนื่อยจากสนามแข่งรถที่แสนร้อนระอุไม่ต่างจากกระทะทองแดง Rrrrr~ เสียงริงโทนแผดเสียงร้องดังลั่นอยู่ในกระเป๋า​ ทำเอาคิ้วบางขดเข้าหากันอย่างสงสัย​ ว่าผีตนไหนโทรมาเอาในเวลาดึกดื่นป่านนี้ "ว่าไงยัยมะปราง" ฉันกรอกเสียงลงไปเมื่อปรายสายที่โทรเข้ามาคือยัยมะปรางเพื่อนสนิทของฉัน [ ไปผับกันแกคืนนี้แม่จะเมาให้ดิ้นตาย​ ] น้ำเสียงดี๊ด๊าที่ดังทะลุลำโพงออกมาบ่งบอกว่ามันกำลังเริงร่ามากแค่ไหน "นี่วันๆแกไม่คิดจะเข้าวัดทำบุญบ้างหรือไงห้ะ" [ ..... ] "เอาแต่ชวนเข้าผับเข้าบาร์มันดีนักใช่ไหม" ฉันพูดรัวเร็วด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว​ ไอ้เพื่อนพวกนี้มันต้องโดนฉันสั่งสอนหน่อยแล้ว [ สรุปว่าไงจะไม่ไป?​ ] "ยังจะถามอีกเหรอฉันพูดขนาดนี้แล้ว" [ ..... ] "ก็ต้องไปสิย่ะนัดสถานที่มาเลย" @ คลับตีกีล่า ฉันเดินทอดน่องเข้าคลับด้วยชุดเดรสสีแดงเพลิงอย่างมั่นอกมั่นใจว่าสวยสุดในซอยนี้แล้ว​ เพราะมองไปรอบๆก็ไม่มีใครมายืนเทียบรัศมีบดบังความงามของฉันนอกจากแม่หมาลูกอ่อนที่นอนกองอยู่ใกล้ๆ "โห้​..ร้อนแรงดังขุมนรกเดินบนดิน" มะปรางเอ่ยทักทันทีที่ฉันนั่งลงตรงข้ามมัน "ขอบคุณที่ชม" ฉันยิ้มรับอย่างมีจริตไม่คิดจะแก้ตัวใดๆ ก็คนมันสวยช่วยไม่ได้.. เราสองคนนั่งเสวนากันเรื่องต่างๆที่เน้นมากที่สุดก็คือเรื่องของชาวบ้านจนคลับใกล้จะปิดก็ไม่มีทีท่าว่าปากของเราสองคนจะสงบลงได้ "บีอาร์แกดูผู้ชายโต๊ะนั้นสิหล่อโคตรๆ" มะปรางสะกิดฉันเร่าๆถึงผู้ชายโต๊ะถัดไปอีกสองโต๊ะ นี่ขนาดแสงในคลับแทบจะมองไม่เห็นหน้ากันแต่ตามันกลับลุกวาวเมื่อเห็นผู้ชายหล่อๆแม้กระทั่งไรผมอยู่ไกลๆ "เอาตรงไหนมาหล่อกัน​ แกเห็นแค่ด้านหลังเขาเองนะ" ฉันกรอกตาใส่เพื่อนตัวเองที่ทำท่าทางจะพุ่งกระโจนเข้าไปหาผู้ชายโต๊ะนั้นเสียเต็มที "แค่ฉันเห็นท้ายท้อยเขาก็รู้แล้วว่าหล่อมากแค่ไหน" "....." "แกไปขอเบอร์เขาให้ฉันหน่อยนะ" มะปรางส่งเสียงออดอ้อนมายังฉันอย่างทุกครั้ง "ทุกทีสินะ​ ทำไมแกไม่ไปขอเองล่ะ" "ก็มันเขินอ่ะ" ยัยมะปรางบิดตัวเขินอายจนแทบเป็นเกลียว ฉันมองเพื่อนตัวเองด้วยความละเหี่ยใจ​กับความบ้าผู้ชายไม่มีที่สิ้นสุด​ ไม่รู้ว่าชาติก่อนฉันไปแย่งผัวมันมาหรือเปล่าชาตินี้ถึงได้มารับกรรมตามหาผู้ชายให้มันไม่เว้นแม่แต่วันหยุดนักขัตฤกษ์​ "ก็ได้เดี๋ยวไปขอให้​ ให้มันรู้ซะบ้างว่านี่ใคร" ฉันหยัดตัวลุกขึ้นยืนแล้วเอามือโกยหน้าอกขึ้นเพื่อสร้างความมั่นใจก่อนจะเดินกรีดกรายไปยังโต๊ะของเป้าหมายเพื่อทุบหัวแล้วลากเข้ากระท่อมให้ยัยมะปราง "ขอโทษนะคะขอเบอร์​ เฮือก!" เสียงของฉันถูกกลืนหายไปในอากาศทันทีเมื่อฉันยื่นหน้าไปหาผู้ชายร่างสูงที่นั่งหันหลังให้อยู่ด้วยรอยยิ้ม ทว่าเพียงแค่เขาหันมาเท่านั้นแหละฉันก็ล้มฟุบลงกับพื้นแล้วรีบคลานออกมาให้เร็วที่สุด​ เมื่อสายตาคมตวัดมองมาที่ฉันด้วยสายตาเย็นชา ไอ้บ้าเอ้ย!​ ยิ่งกว่าผีหลอกอีก "เดี๋ยวก่อน" เสียงเข้มดุเอ่ยเรียกเมื่อฉันคลานเข่าออกห่างจากโต๊ะเขามาได้ไม่ไกลนัก "....." ทำไงดีถ้าโดนจับได้ตายแน่ "ไม่ได้ยินที่พูด.. หรือหูหนวกไปแล้ว" เมื่อฉันไม่ยอมหยุดและไม่หันไปมองเขาร่างสูงก็เดินเข้ามาขวางหน้าฉันเอาไว้แทน "คือ..ทักผิดโต๊ะเฉยๆไม่มีอะไรทั้งนั้น" ฉันโบกมือปฎิเสธบีบเสียงให้ต่างจากปกติเผื่อว่าคนตรงหน้าจะจำไม่ได้ "คิดว่าเฮียโง่เหรอบีอาร์" ฉันถึงกับเข่าทรุดนั่งพับเพียบเรียบร้อยขึ้นมาทันทีเมื่อคนตรงหน้าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดันน่ากลัว "เฮียเพอย่าบอกเฮียเอ็มนะ" ฉันเงยหน้าส่งสายตาปริบๆมองใบหน้าหล่อคมคายที่ก้มลงมามองฉันอยู่ก่อนแล้ว "คิดว่าไงล่ะ​ ต้องบอกให้มันรู้ไหมว่าน้องสาวมันแอบหนีเที่ยวกลางคืน" เฮียเพเชี่ยนกอดอกถามหน้าตาเรียบนิ่ง​ แต่ทว่านัยน์ดวงตาคมกลับทอประกายความจริงจังออกมา "ไม่เอา​ ไม่บอกนะเฮียเพบีไม่อยากโดนเฮียเอ็มดุอ่ะ" ฉันกอดขาแกร่งของเฮียเพเป็นการขอร้อง​ ถ้าเรื่องนี้ถึงหูเฮียเอ็มนายอำเภอก็นายอำเภอเถอะขวางเฮียเอ็มไม่อยู่หรอก "ก็รู้ดีนี่​ แต่ก็ยังทำ" "....." "คงต้องล่ามโซ่ขังเอาไว้กันหนีซะแล้วละมั้ง​ ดีไหม?" *** จะล่ามโซ่กันซะแล้ว ​​​​​
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม