“สำหรับพี่เหมพลับพลึงไม่คิดเงินหรอกค่ะ”
“แม่ค้าใจดีจัง” เหมราชทอดสายตามองเด็กสาวตรงหน้านิ่ง เค้าโครงหน้าของเธอยังคงเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือเธอสวยหวานหยาดเยิ้มเหมือนนางฟ้า ผิวของเธอเนียนละเอียด แม้ใบหน้าไม่ได้ผ่านการปรุงแต่งเหมือนสาวเมืองใหญ่ที่เขาเคยประสบพบเจอ แต่เธอก็สวยใสน่ารักกว่าหญิงใดที่เขาเคยแนบชิด
การพบเจอกันที่ตลาดครั้งนั้นทำให้เหมราชกลายมาเป็นแขกประจำบ้านของสาวน้อยพลับพลึงไปโดยปริยาย
“พี่ซื้อของมาฝากครับ” เหมราชหอบข้าวของพะรุงพะรังมาหาเธอที่บ้านทุกวัน สาวน้อยนำน้ำโรยดอกมะลิมาต้อนรับเขาอย่างดีใจ
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะคะพี่เหม พลับพลึงเกรงใจ”
“พี่ซื้อของกินอร่อยๆ มาฝากครับ แล้วนี่ก็เสื้อผ้ากับรองเท้า” เขาวางรองเท้าลงตรงหน้า
“ใส่คู่นี้นะครับจะได้ไม่เจ็บเท้า ลองสวมดูสิ” เขาเลือกรองเท้าให้เธออย่างตั้งใจเพราะเห็นว่ารองเท้าของเธอเก่ามากแล้ว
“สวมได้พอดีเลยค่ะ” เธอสวมรองเท้าคู่นั้นได้พ
