ฟารอยน์เดินโอบคนตัวเล็กเข้าไปใน รพ. โดยวันหนึ่งตาลืมแทบจะไม่ไหวเท้าเล็กรู้สึกเมื่อยล้า เธอรู้สึกว่าอาการเมื่อยล้าตามร่างกายมันกำลังจะชนะเธอแล้ว เธอไม่รู้เป็นอะไรสองอาทิตย์มาแล้วที่เธอรู้สึกเหนื่อยง่าย เป็นขี้เกียจ ฟารอยน์เดินโอบคนตัวเล็กเข้าไปในลิฟต์ วันหนึ่งยื่นมือเล็กเข้าที่เอวหนา ใบหน้าสวยซบที่อกแกร่ง ตาหลับลงเพื่อพักสายตา เพราะแดดด้านนอกแรงมากเธอรู้สึกแสบตาลืมตาไม่ขึ้น ฟารอยน์กอดคนตัวเล็กแน่นๆกว่าเดิม เพราะเป็นห่วงคนตัวเล็กเขากลัวเธอล้มลงไปกองกับพื้น
" หนูวันๆเหนื่อยมากเหรอไงครับ" ฟารอยน์ก้มหน้าลงถามคนตัวเล็กที่ยืนกอดเขาอยู่ ลมหายใจสม่ำเสมอ ฟารอยน์ยกยิ้มเอ็นดู เขาก้มตัวลงไปอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาในอ้อดกอด เพื่อเธอจะได้หลับสบาย
" หึหึ " คนตัวโตก้มลงไปมองคนตัวเล็กที่ยังหลับแบบไม่ได้สติอยู่ เขาถึงกับส่ายหน้าด้วยความสงสารเพราะทุกครั้งคนตัวเล็กเร่าร้อนไฟสวาทในตัวมีเยอะ แต่ครั้งนี้กับหลับแค่
