บทที่ 36 อกเธอต้องกลัดหนองไม่ต่างกับพี่สาวของฉัน
ก๊อก ๆ ๆ
รามมองไปที่ประตูด้วยความสงสัย ใครกันที่มาเคาะเรียกเหมือนมีเรื่องด่วนแบบนั้น เขาวางลูกชายลงบนเตียง
“เดี๋ยวป๋ามานะครับ” แล้วลุกไปเปิดประตู
สิริญ่าออกมาจากห้องแต่งตัว พอดีกับที่ได้ยินเสียงเคาะค่อนข้างดัง เธอกำลังจะเดินไปเปิดประตู แต่เห็นชายหนุ่มลุกไป จึงยืนมองด้วยความสงสัยว่าเป็นฝีมือของใคร แต่เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ไม่รู้สึกแปลกใจสักนิด
สองเท้าจึงเยื้องย่างไปที่เตียงนอน อุ้มเอาหลานชายตัวน้อยขึ้นมาแนบอก แล้วเดินไปที่ประตูห้องด้วยอีกคน เพราะอยากได้ยินการสนทนาของพวกเขา
“พี่บอกกับแพรแล้วนี่ว่าหลังจากเสร็จงานแต่งจะพักงานสักสองสามวัน”
“พี่รามบอกกับแพรเหรอคะ ทำไมแพรถึงจำไม่ได้เลยล่ะ” เธอไม่ได้เสแสร้งแต่จำไม่ได้จริง ๆ หรือเพราะว่าเธอเอาแต่เสียใจจนความจำเลอะเลือน.. แต่ถึงแม้จะรู้แล้วว่าเขาต้องการหยุดพัก เธอก็ไม่ยอมให้เขาสมหวังง่าย ๆ หร
