คุณคะ ช่วยรับรักด้วย

แรกพบสบตา

ทิชาขับรถเหยียบคันเร่งออกจากบ้านด้วยใจสั่นระรัว เธอโตเต็มสาว เรียนจบมาปีกว่าแล้ว เจอผู้ชายมามามาย ทั้งรุ่นเดียวกัน ทั้งโตกว่า ทั้งนายแบบ ไฮโซ แต่ไม่มีใครเลยที่ทำให้เธอใจต้นรัวขนาดนี้

เธอเบรกรถหรูหลังจากขับรถออกพ้นรั้วบ้านมาสักพัก เพียงแรกสบตาไม่กี่วินาทีเท่านั้น เค้าทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเอง

ลินินอยู่ไหน ช่วยฉันด้วย มือบางกดโทรหาเพื่อนรักทันที ปลายสายรับคำ เธอเร่งเครื่องออกตัวไปทันที เลขาสาวใหญ่ของลินินเอ่ยทักทายคุณทิชาเป็นอย่างดี ทิชาเดินเข้าห้องเพื่อนรักทันที

เธอนั่งที่โซฟาตัวนุ่มสายตาหวานฉ่ำ แต่เพื่อนรักก็เกิดอาการเดียวกันกับคุณหมอหนุ่มที่เป็นรักแรก จึงไม่ทันสังเกตุอาการของอีกฝ่าย เสียงพูดคุยอ้อมโลกของแต่ละคนหาสาระไม่ได้และไม่ใก้ลเคียงกับสิ่งที่หัวใจอยากรู้ด้วยซ้ำ

เสียงพูดคุยเงียบลงต่างคนต่างจมอยู่ในความคิด จนกระทั่งผู้ช่วยทิชาโทรมาตามเธอจึงได้สตินึกได้ว่ามีนัดรับของจึงขอตัวจากไป เท้าก้าวยาวๆเดินไปร้านเพชรของตัวเองที่อยู่ในห้างนี้ เธอถือกระเป๋าก้มหน้าก้มตาเดินโดยไม่ทันมอง จึงชนเข้าอย่างจังกับคนที่เดินสวนมา

โอ้ย เธอพูดได้เท่านั้น ส้นรองเท้าคล้ายจะพลิก ถ้าไม่มีมือมาประคองเอวไว้

" ขอโทษครับ "

เสียงนุ่มแต่ทรงพลังเอ่ยคำขอโทษขณะที่ประคองเอวเธอ ทิชาเงยหน้าขึ้นมอง หางตาเห็นว่าเป็นเครื่องแบบทหาร มองปลายคางบุ๋มนิด เลยขึ้นไปจนเห็นหน้าเต็มตา เธอตกใจ เค้าตกใจ และจะสะบัดตัวออกแต่มือหนากับกระชับแน่น

"ผมไม่แน่ใจว่าคุณทิชาจะเจ็บขาไหม ที่โดนผมชนแรงขนาดนั้น ผมจะปล่อยช้าๆนะครับ "

เสียงเค้าคลอเคลียอยู่ที่หูเธอ ครั้นเค้าปล่อยมือจากเอวเธอ ความอบอุ่นเหมือนจะหายไป เธอลงน้ำหนักที่เท้า ยืนตรงแล้วสบตากับเค้า

"โอเคค่ะ ทิชายืนได้แล้ว"

เธอก้มหน้าบอกเค้า ทิชาไม่กล้าสบตากับเค้า "ท่านสั่งให้ผมนำอาหารมาส่งครับ ท่านเกรงว่าคุณทิชาจะหิว " เธอเงยหน้าสบตาเค้า

"ขอบคุณนะคะ"แล้วเธอก็เดินจากไป

อาทิตย์ถือกล่องอาหารที่อุ่นร้อนมาอย่างดี ร่างสูง185เซนติเมตร แต่งกายด้วยชุดทหาร องอาจ หน้าตาหล่อแบบไทยแท้ แต่ผิวขาว ขัดกับเครื่องแบบ

ท่านนายพลสั่งงานแรกให้นำอาหารมาส่งให้ลูกสาวที่ร้านเพชรชื่อดัง ท่านเปรยออกมาว่า

"เค้างอนแม่เมื่อเช้าเลยไม่ทันได้กิน ของโปรดด้วย"

เค้าขับรถตามเธอมา และมาขอพบเธอแต่พนักงานที่ร้านแจ้งว่าคุณทิชายังมาไม่ถึง แต่ยังไงวันนี้ต้องมาที่นี่แน่ๆ เค้าจึงฝากอาหารไว้และเดินออกมา เค้ามัวแต่ก้มหน้าก้มตาไม่ทันได้มอง จึงชนเข้ากับสาวสวยแน่ๆ กลิ่นน้ำหอมจางๆเข้าจมูก

เธอสูงแต่ต่ำกว่าเค้ามาก เอวบาง สวมรองเท้าสูงปรี้ด เค้ามองเธอ ใจเต้นตุบตับ อาทิตย์คิดในใจกับตัวเองว่า ใก้ลขนาดนี้เธอจะได้ยินเสียงเต้นของหัวใจเค้าไหม เค้าโอบเอวเอวบางเข้ากับตัวแน่น หลังจากที่เธอรู้แล้วว่าเค้าประคองเอวเธอ เสียงพูดออดจากปากคล้ายจะสั่นน้อยๆ เค้าเอ่ยขอโทษเธอ และค่อยๆปล่อยเธอออกจากมือ แสนเสียดายแต่ต้องปล่อย เค้าบอกเธอเรื่องอาหาร เธอขอบคุณเค้าแล้วเดินจากไป เค้าหันไปมองเธอจนสุดตาแล้วรีบเดินกลับไปที่รถ เพื่อไปทำงานที่ค้างต่อ

ผู้ช่วยสาวแจ้งว่าลูกน้องท่านนำอาหารมาส่งเธอพยักหน้ารับและเดินเข้าไปห้องทำงานส่วนตัว มือบางกดโทรหาคุณพ่อ

"คุณพ่อขา ขอบคุณนะคะ "

เสียงหวานอ้อนคุณพ่อ

"นายเวรพ่อไปถึงแล้วหรอลูก"

นายพลถามลูกสาว "ทิชาไปหาลินมาค่ะ เลยมาช้า เค้ามานานแล้วละค่ะ คนที่เจอเมื่อเช้านายเวรคนใหม่หรอคะ"

ลูกสาวแกล้งถามกลับ

"มาใหม่แทนชัยวัฒน์ เพิ่งเข้ากรุง มาจากเมืองกาญจน์ สมองดี ฝีมือดี เอามาช่วยงานเอกสาร "

คนเป็นพ่อบอกลูก "ต่อไปคงได้เจอบ่อยๆ"

เสียงหวานชวนคุยอีกหลายนาที กว่าจะวาง ในสมองมีแต่ข้อมูลของเค้า นายเวรใหม่ เธอคุ้นเคยกับพี่ชัยวัฒน์ นายเวรคนก่อนเป็นอย่างดี แต่คนนี้แค่สบตาครั้งแรกเธอก็ปิ๊งเค้าแล้ว ใจเธอจะเป็นยังไงถ้าเจอบ่อยๆ เธอคงแย่เเน่เลย ใจเต้นรัวๆในอก