สถานการณ์บนโต๊ะอะลูมิเนียมรูปสี่เหลี่ยมจตุรัสริมถนนยังคงคุกรุ่นอยู่ แม้ว่าดาวิเด้จะเลือกหันหลังให้กับดาร์คและเดินดุ่มๆกลับบ้านพร้อมถุงก๋วยเตี๋ยวในมือนั้น ทุกคนยังคงปรึกษากันด้วยสีหน้าตึงเครียด ว่าจะเอายังไงต่อจากนี้
“กูไม่ถอนหุ้นมัน” ลูก้ายืนกรานที่จะดำเนินไปแบบนั้นต่อ
“ใช่ มันยังเป็นดาร์ค” ราฟาเอลเสริม
“เห้อ ก็ต้องปล่อยมันสักพัก” ดานิโล่เอ่ยพลางถอนหายใจ
“แล้วมึงว่าไง” อันเดรียหันมองเมแกนที่เอาแต่ก้มหน้าทานก๋วยเตี๋ยวอย่างเอร็ดอร่อย เขามาในสภาพมอมแมมสุด สวมเสื้อยืดสีดำใส่สบายและกางเกงยีนส์ตัวเก่ง ถูกดานิโล่ดึงขึ้นรถมาจากชายแดนซุนดาลีช่วงหน้าฝนมาจนถึงเมืองไทยมาหลายชั่วโมงยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง
“ก็ ..อร่อยดี”
“เชี่ย พวกกูจริงจัง แม่งไม่มีเพื่อนดวลเหล้าในซุนดาลีแล้วหงอยสิมึง”
“มันเลือกอยู่กับเมียมันก็ดีแล้ว ปล่อยมันไป”
“มึงไม่มีเลยไม่รู้ไง ว่านั่น มันเดินเข้าขุมนรก”
“ฮ่าๆๆ”
“เฮ้ย ไอ
