“อ๋องสามเจ้ากล้ามากที่พาเมียข้าหนีไปจากอกข้า แล้วเจ้าจะได้รู้ว่าข้าไม่ปรานีใครทั้งนั้นที่คิดพรากนางไป เสี่ยวเอ๋อร์หากข้าพบเจ้าอีกข้าจะไม่ยอมห่างกายเจ้าเลยสักเสี้ยวเดียว” เสียงเย็นตรัสลอดไรฟันอย่างโกรธเคืองน้องชายที่กล้ามาพรากดวงใจของพระองค์ไปพลันความหึงหวงที่มีก็เริ่มปะทุขึ้นเรื่อยๆ จนทหารที่เฝ้าอยู่แทบกลั้นหายใจเมื่อได้รับไอสังหารจากองค์ไท่จื่อที่น้อยนักจะได้สัมผัสมัน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“อยู่ได้หรือไม่เสี่ยวเอ๋อร์ ที่นี่จะลำบากสักหน่อยอดทนไม่นานให้เรื่องเงียบเจ้าค่อยไปที่จวนที่ฮองเฮาซื้อไว้ให้นะ” ท่านแม่ทัพ/อ๋องสามถามสตรีแสนงดงามที่นั่งอยู่ในกระโจมทหารที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ อย่างห่วงใย
“อยู่ได้สิ สบายมากท่านแม่ทัพอย่าได้ห่วงข้าเลย ตอนนี้ข้าก็แค่คนที่มาขอพึ่งใบบุญท่านเท่านั้น” นางยิ้มให้ท่านแม่ทัพที่ห่วงใยนางจนเกินเหตุ เหมือนกับมิลกี้เพื่อนรักที่ห่วงใยนางเหลือเกินจนนางเองยังรู้ส
