“ต่อให้พระองค์เสพสมกับสตรีเหล่านั้นข้าก็ไม่มีทางสนใจ หากพระองค์คิดว่าดีแล้วก็ทรงทำเถอะเพคะ ข้าจะทนอยู่ในที่ของข้า” นางกล่าวโดยที่ไม่หันไปสบตากับพระสวามีเลยสักเสี้ยวนาที เพราะหัวใจดวงน้อยนี้เกรงจะทนรับมันไม่ไหว
“ก็ดีแล้วเจ้าจะมาหาว่าเปิ่นหวางไร้น้ำใจไม่ได้ ในเมื่อเจ้าชี้นำทางเอง” พระองค์มองใบหน้างดงามนั้นอย่างขุ่นเคืองในพระทัยที่นางไม่แม้แต่จะชายตาแลมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพระสวามีเลยสักนิด นั่นยิ่งทำให้พระองค์ไม่พอพระทัยหนักเข้าไปอีก
“เชิญเสด็จกลับเถอะเพคะ” ร่างงามย่อกายทำความเคารพเมื่อไม่ต้องการรับรู้และรับฟังอะไรอีก
“แล้วเจ้าจะต้องเสียใจ” องค์ไท่จื่อทำได้เพียงแค่เดินออกจากห้องบรรทมไปด้วยพระทัยหมองมัวในหัวพระองค์คิดแต่จะหาเรื่องประชดประชันพระชายาเต็มไปหมด
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
นับตั้งแต่วันที่องค์ไท่จื่อเสด็จไปที่ตำหนักเหมยกุยของพระชายาก็ไม่เคยเสด็จไปเหยียบที่นั่นอีกเลย ซ้ำยังส่
