“หากถูกปลดพระชายาจะอยู่อย่างไรเพคะ นู้ปี้นั้นเคยลำบากมามากอยู่ติดตามพระชายาได้ทุกที่ ฮองเฮาบอกนู้ปี้นะเพคะว่าแม้พระชายาเคยเป็นนางกำนัลก็จริง แต่โดยพื้นฐานก็ไม่เคยต้องลำบาก” นางกำนัลมองใบหน้างดงามของเจ้านายสาวด้วยความห่วงใยแท้จริง สตรีตรงหน้านี้ทั้งเด็ดเดี่ยวและเข้มแข็งจิตใจโอบอ้อมอารีแม้นางตายไปสิบชาติก็คงหาเจ้านายสาวเช่นนี้อีกมิได้
“นี่เจ้าลืมแล้วหรืออย่างไรว่าข้าดูแลกิจการฮองเฮาอยู่ด้วยนะ จะลำบากได้อย่างไรกัน คิดๆ ไปแล้วอาจจะสบายใจกว่าการอยู่ในวังหลวงนี้ก็ได้นะ” พระชายายิ้มออกมาเมื่อเห็นหนทางที่แสนจะราบเรียบไร้การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกัน
“จริงสิเพคะ นู้ปี้ลืมไปเสียสนิท” นางยิ้มให้นายสาวอย่างหมดความกังวล
“เช่นนี้เจ้าไปพักผ่อนเถอะ ข้าขอพักอีกสักหน่อย ข้าง่วงอีกแล้ว” พระชายายิ้มให้สาวใช้ที่นั่งเฝ้านางอยู่ด้วยความเกรงใจ และความง่วงก็เริ่มตีตื้นขึ้นมาอีกแล้วกะจะนอนที่ศาลาก็ดันมามีเรื่องอีก/
