บทที่ 1 : คำสัญญา 1
913 คำ
ณ บ้านไม้หลังเล็ก เก่าๆ สีฟ้าอ่อน แถวชานเมือง
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณยาย…วันนี้ทำอะไรทานครับ กลิ่นหอมยั่วน้ำลายแต่เช้าเลย”
เสียงทุ้มนุ่มทักทายหญิงชราโดยการโอบกอดจากทางด้านหลังขณะที่นางกำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว ซึ่งเป็นภาพคุ้นชินเช่นทุกเช้าของนางที่จะตื่นมาเตรียมอาหารแต่เช้าเพื่อให้ทันก่อนที่หลานชายสุดที่รักจะไปมหาวิทยาลัย ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาหอมแก้มเหี่ยวย่นของผู้เป็นยายฟอดใหญ่อย่างประจบตามนิสัย ก่อนที่จะได้ยินเสียงของยายตามมา
“ทำข้าวคลุกกะปิของโปรดอันไง เห็นเรียกร้องมาหลายวันแล้ว วันนี้ยายก็เลยทำให้กิน จะได้มีกำลังใจไปมหาวิทยาลัย”
ยายชมพูหญิงชราวัยแปดสิบหกปีที่เริ่มจะอ่อนแรงตามอายุและกาลเวลาหันมาบอกกับหลานชายสุดที่รัก ที่นางได้เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กๆกระทั่งเติบโตเป็นหนุ่มด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ใครจะว่านางลำเอียงรักหลานไม่เท่ากันนางก็ไม่สนใจ เพราะมีหลานอยู่ด้วยกันสามคนไม่มีใครได้ดั่งใจเลยสักคน ฟรานเซสหลานชายคนโต และคริสเตียนหลานคนรองเดินบนเส้นทางมาเฟียตามรอยพ่อไปเป็นที่เรียบร้อย จะมีก็แต่อันเดรียหลานคนสุดท้องที่นางรับมาเลี้ยงหลังจากที่ช่อฟ้าจากไป
ย้อนไปเมื่อสามสิบกว่าปีที่แล้วเมื่อมาเฟียหนุ่มอิตาลีนามว่า คาร์โด้ ซานอาร์โด้ ได้มาเที่ยวเมืองไทยบังเอิญพบกับสาวงามนางหนึ่งที่ทำให้หัวใจเขาสั่นไหวตั้งแต่แว๊บแรกที่พบ เขาสั่งให้ลูกน้องสืบเรื่องราวของเธอจนทราบว่าเธอชื่อช่อฟ้า
คาร์โด้เริ่มตามจีบช่อฟ้าอย่างจริงจังแต่เธอนั้นกลับบ่ายเบี่ยงไม่อยากสานสัมพันธ์ด้วยเมื่อรู้ว่าชายหนุ่มนั้นเป็นมาเฟีย แต่ด้วยความพยายามและแน่วแน่ไม่นานก็สามารถเอาชนะใจเธอจนได้ และในที่สุดทั้งสองก็ตกลงคบหาดูใจกัน แต่เรื่องก็ไม่จบสวยอย่างที่คิดไว้เมื่อครอบครัวเธอไม่เห็นด้วยเนื่องจากพ่อเธอเป็นตำรวจส่วนแม่เธอก็เป็นครู ความรักของทั้งสองเลยถูกกีดกัน แต่ในที่สุดพ่อแม่เธอก็ต้องใจอ่อนเมื่อเห็นว่าลูกสาวตัวเองรักมาเฟียหนุ่มจริง
เมื่อทั้งสองแต่งานแล้วก็ย้ายไปอยู่ที่อิตาลี ช่อฟ้าได้ให้กำเนิดบุตรชายถึงสามคนด้วยกัน มีนามว่า ฟรานเซส คริสเตียน และอันเดรียตามลำดับ ครอบครัวก็เหมือนจะแฮปปี้ดีถ้าไม่เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน ในตอนนั้นคาร์โด้ยังมีศัตรูด้านธุรกิจที่ไม่ลงรอยกันทำให้คู่อริสั่งคนมาลอบยิงถึงในบ้าน ช่อฟ้าเห็นเหตุการณ์เลยเข้าไปบังกระสุนทำให้ตัวเองนั้นต้องเสียชีวิตทั้งที่เพิ่งคลอดลูกชายคนเล็กได้ไม่ถึงสามเดือน
การสูญเสียภรรยาสุดที่รักครั้งนั้นทำให้คาร์โด้แทบจะเสียสติซ้ำร้ายยังถูกแม่ยายโกรธเกลียดโทษว่าเพราะการเป็นมาเฟียของเขาทำให้ช่อฟ้าต้องตาย ยายชมพูมารับศพลูกสาวพร้อมกับหลานคนเล็กกลับไปยังประเทศไทยและประกาศชัดเจนว่าจะเลี้ยงหลานให้เติบโตบนทางเดินอื่นที่ไม่ใช่มาเฟีย แม้ยายชมพูอยากจะได้หลานอีกสองคนไปเลี้ยงแต่คาร์โด้ก็ปฏิเสธเพราะการเลี้ยงเด็กแต่ละคนนั้นต้องใช้เงินจำนวนมหาศาล คาร์โด้ไม่อยากให้ยายชมพูต้องลำบากเพราะรู้ดีว่ายายชมพูไม่มีทางรับเงินจากเขาแน่เพราะนางเกลียดลูกเขยมาเฟียอย่างเขาเข้ากระดูก
และนี่จึงเป็นต้นเหตุของการไม่ลงรอยระหว่างลูกเขยกับแม่ยายส่วนหลานๆที่อยู่กับพ่อก็พลอยถูกหารเลขไปด้วยเมื่อเติบโตบนเส้นทางมาเฟียตามรอยพ่อ
ถึงแม้เวลาจะผ่านมานานแล้วแต่ยายชมพูก็ยังปฏิเสธความช่วยเหลือจากคาร์โด้ที่พยายามส่งทรัพย์สินเงินทองมาให้ทุกปี แต่หลังๆมายายชมพูก็เริ่มจะอนุญาตให้หลานๆมาเยี่ยมได้ และยอมรับความช่วยเหลือจากหลานชายมาเฟียทั้งสองบ้างยกเว้นคาร์โด้ลูกเขยที่นางไม่มีวันให้อภัย!
“ขอบคุณครับ คุณยายน่ารักที่สุด”
พูดจบอันเดรียก็กดจมูกโด่งๆลงมาหอมแก้มเหี่ยวย่นของผู้เป็นยายอีกครั้ง
“เปลี่ยนจากคำขอบคุณ เป็นคำสัญญาได้ไหมอัน”
“สัญญาอะไรครับคุณยาย”
อันเดรียขมวดคิ้วขึ้นสูงพลางมองใบหน้าของผู้เป็นยายด้วยความสงสัย หญิงชราระบายยิ้มอ่อน มือเหี่ยวย่นดึงมือของหลานมากุมไว้ด้วยความอาทร ปนเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นทุกครั้ง
“ยายอยากเห็นหลานของยายเป็นคุณหมอ สักวันอันจะต้องรักษาคนไข้ที่ขาดโอกาสไม่มีเงินไปรักษาที่โรงพยาบาลแพงๆ อันสัญญากับยายได้ไหมว่าจะทำความฝันของยายให้สำเร็จ”
“ผมสัญญาครับคุณยาย”
อันเดรียพยักหน้าให้สัญญาอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด เพราะถึงยายไม่ขอก็เป็นความตั้งใจของเขาอยู่แล้ว และตอนนี้ตัวเองกำลังเรียนคณะแพทย์เกือบปีสุดท้ายแล้ว อนาคตที่รออยู่ตรงหน้าก็คงหนีไม่พ้นอาชีพแพทย์อยู่ดี เพราะฉะนั้นสิ่งที่ยายชมพูขอจึงเป็นเรื่องที่ไม่ได้ลำบากอะไร
- ผู้เขียน
