รถยนต์คันน้อยขับมุ่งหน้าไปยังเส้นทางที่คุ้นเคย วีณาขับรถกลับกรุงเทพด้วยน้ำตานองหน้า ทำไมนะคนรักกันถึงได้ไม่เชื่อใจกันแต่กลับไปเชื่อคนอื่น หล่อนอยากจะลืมเรื่องราวที่แสนเจ็บปวดนี้ออกไปจากใจเหลือเกิน
กริ๊งงงงงงง
ทีทัช เบอร์โทรจากพี่ชายที่หล่อนนับถือดังขึ้น
“ฮัลโหลสาวน้อย ทำอะไรอยู่ครับ” ทีทัชเอ่ยหยอกล้อหญิงสาวที่ตนแอบรัก
“ฮึก ๆ ฮือ ๆ ๆ ๆ พี่ที เขาทิ้งหนูไปแล้ว ฮือ ๆ ๆ”
เสียงร้องไห้ดังสะอื้นมาตามสายจนชายหนุ่มตกใจ
“ใจเย็น ๆ นะวีณา ตอนนี้อยู่ไหนเดี๋ยวพี่ไปหา”
ทีทัชรีบปลอบหญิงสาวด้วยความห่วงใย
“ฮือ ๆ ๆ ไม่รู้ ฮือ ๆ อร๊ายยยยยยยยยยยย”
เอี๊ยดดดดด โครมมมม เสียงเบรกรถดังขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องก่อนทุกอย่างจะถูกตัดไป
“วีณา ๆ ๆ ๆ ๆ ได้ยินพี่มั้ย วีณา ๆ แม่งเอ้ย!!”
ชายหนุ่มตะโกนเรียกไปตามสายอย่างร้อนใจก่อนจะสบถคำหยาบคายออกมาอย่างหัวเสีย
“พ่อเลี้ยงครับ ปล่อยวีณาไปแบบนั้นจะดีเหรอครับ”
