25
23.50 น.
คมน์ชะงักฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินผ่านห้องรับแขก เมื่อเห็นร่างของรุจิเรศนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟา ดวงตาหวานหลับพริ้ม ข้างกายของเธอมีโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กวางอยู่ คมน์เดินเข้ามาหยุดมองร่างสาวที่นอนหลับใหลอย่างใช้ความคิด เธอคงจะมารอเขากลับบ้านแล้วคงเผลอหลับไปแน่ๆ อารมณ์ดีๆ ของเขามาสะดุดทันทีที่ชุดนอนบางเบาของเธอ มันบางจนเห็นชุดชั้นในที่เธอสวมใส่ จะโทษรุจิเรศที่ใส่ชุดล่อแหลมแบบนี้ก็ไม่ได้ เนื่องจากเขาเป็นคนซื้อให้เธอสวมใส่เอง ดีนะที่บ้านหลังนี้ไม่มีผู้ชายอื่นเข้ามาเดินวุ่นวายที่นี่ จะมีเพียงแต่นุกูลหลานชายของเขาเท่านั้น ดีอีกอย่างหนึ่งก็คือ ตอนนี้นุกูลไปต่างจังหวัด ไม่อย่างนั้นเขาคงคลั่งแน่ๆ หากมีชายใดได้เห็นร่างกายของกระต่ายน้อยตอนนี้ แม้คนนั้นจะเป็นหลานของเขาก็ตาม คมจึงรีบอุ้มร่างเล็กขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะเดินตรงไปที่บันได
“คุณหนูนารอคุณคมน์ตั้งแต่หัวค่ำ ทำไมไม่โทรมาบอกคุณหนู
