36
“เดี๋ยวคงกลับมั้งคะ คุณหนูนาไม่กล้าขัดคำสั่งคุณคมน์หรอกค่ะ”
“ก็ลองขัดสิ ได้ตายทั้งคนพาไปเที่ยวกับคนไปเที่ยวแน่”
เขาตัดสายทิ้งทันทีที่พูดจบ ในใจคุกรุ่นไปด้วยความไม่พอใจและความโกรธที่ค่อยๆ แล่นเข้ามาในความรู้สึก คมน์รีบกดหมายเลขโทรศัพท์ของประสงค์อย่างเร่งด่วน หวังว่าจะสอบถามให้รู้ความ ว่าเหตุใดจึงกลับบ้านล่าช้า ถ้าได้คำตอบที่ไม่ถูกใจรับรองได้ตายคาเท้าเขาแน่ มือถือของประสงค์ติดแต่ไม่มีคนรับสาย ครั้งที่หนึ่งก็แล้ว สอง สาม และสี่มันก็ยังเหมือนเดิม สร้างความหงุดหงิดให้กับเขาเป็นเท่าตัว เขาลองโทรใหม่แต่มันก็เหมือนทุกครั้ง ติดแต่ไม่มีคนรับสาย คมน์กำมือถือเครื่องเล็กเอาไว้แน่น แน่นจนมันแทบจะแหลกคามือ
“ตายแน่ มึงตาย”
คมน์กัดฟันพูด ดวงตาลกโชนด้วยความโกรธ เขาต้องทำใจอย่างหนักเพื่อปรับอารมณ์ของตัวเองให้เป็นปกติ กว่าที่คมน์จะปรับสีหน้าให้เป็นปกติได้เขาต้องใช้เวลาถึงห้านาที ก่อนจะเดินกลับไปหาอั
