“ได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะนะ อย่าทำอะไรฉันเลย” หญิงสาววิงวอนอีกฝ่ายด้วยสายตาหวาดหวั่น ปากคอสั่นระริกจนแทบจะพูดไม่เป็นภาษา มือไม้อ่อนจนไม่สามารถปัดป้องเขาออกไปให้พ้นตัว ได้แต่นอนแผ่หลาหอบหายใจตัวโยนในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงอยู่ใต้ร่างทรงพลัง
“พูดมาก น่ารำคาญ! เก็บเสียงไว้ร้องครางเมื่อถึงเวลาเถอะสาวน้อย แล้วแว่นนี่จะใส่ทำไมให้มันเกะกะ” พ่อหนุ่มเลือดร้อนตวาดใส่คนที่เอาแต่ต่อต้าน ก่อนจะดึงแว่นหนาเตอะออกจากสันจมูกรั้น จากนั้นก็โยนมันกระแทกผนังห้องอย่างไม่แยแส ส่งผลให้เลนส์แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ
ทันทีที่ใบหน้ากระจ่างใสปราศจากแว่นตาบดบัง มาร์โคก็จับจ้องด้วยความตะลึงงัน ประจักษ์แก่สายตาว่าเธอน่ารักมากแค่ไหน คิ้วโก่งโดยไร้การตกแต่ง หน้าผากโหนกนูน ดวงหน้าสวยหวานหยดย้อย แก้มใสเหมือนแก้มเด็ก จมูกเชิดรั้น และนัยน์ตากลมโตที่เจือไปด้วยแววหวานซึ้ง แต่ตอนนี้มีแววแห่งความตื่นกลัวเหมือนกวางน้อยระวังภัย และท่าทาง
