อรุณรุ่งของเช้าวันใหม่มาเยือนอีกครั้ง เมื่อแสงทองของพระอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องมายังห้องนอนที่อ๋องเจ็ดจงไท่หยางนอนพักรักษาตัวอยู่ ทำให้อาการปวดศีรษะเริ่มกำเริบขึ้นมาอีกครั้ง
“ยาพิษนี้ช่างร้ายแรงนัก ข้าอยากจะบั่นคอไอ้คนบงการให้หนอนบ่อนไส้มาลอบวางยาข้านัก” อ๋องเจ็ดจงไท่หยางครุ่นคิดอยู่ภายในใจวนเวียนแบบนี้มานานหลายปีทุกครั้งที่อาการปวดศีรษะของตนกำเริบขึ้น
“หวางเฟยของข้า ตอนนี้เจ้าอยู่ที่ไหน หากเจ้ามีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้จริง ๆ ได้โปรดมาช่วยข้าทีเถอะ ข้าทรมานจะตายอยู่แล้ว” อ๋องเจ็ดจงไท่หยางรำพึงออกมาเบา ๆ พร้อมกับลุกขึ้นจากที่นอนไปชำระร่างกายและเปลี่ยนชุดเพื่อออกไปเดินเล่นสูดอากาศภายนอก ขณะที่กำลังจะก้าวขาออกจากตำหนักพลันมีเสียงหนึ่งดังขึ้นว่า
“ทูลท่านอ๋องเจ็ด มิทราบว่าทรงโปรดเสวยชายามเช้าหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” เสี่ยวลู่ขันทีประจำตำหนัก ที่ฮ่องเต้จงไท่หยวนทรงพระราชทานให้คอยรับใช้ใกล้ชิดกับน้องชายของต
