พรึ่บ!
“อื้อ!” เฟิงเฮยจับหัวไหล่เล็กหมุนตัวเข้าหากัน โน้มใบหน้าคมคายใช้ริมฝีปากหยักได้รูปช่วงชิงเอาลมหายใจของจินหมี่พลางกอดรัดแน่น จินหมี่ดิ้นขลุกขลักขัดขืน แต่ไม่สามารถสู้แรงยักษ์ของอีกฝ่ายได้
เฟิงเฮยบดจูบริมฝีปากอวบอิ่มหนัก ๆ อย่างน้อยใจและหึงหวงในเวลาเดียวกัน แต่จินหมี่เม้มริมฝีปากแน่น ไม่ยอมให้ปลายลิ้นสากพยายามดันเข้ามาในช่องปาก
แผล็บ แผล็บ แผล็บ เฟิงเฮยที่ฉุกคิดได้จึงเปลี่ยนจังหวะจูบให้อ่อนโยน ตวัดปลายลิ้นสากเลียรอบริมฝีปากอวบอิ่มหลอกล่อให้ร่างเล็กคล้อยตาม
กึก!
ใบหน้าน่ารักบิดเบี้ยว เมื่อริมฝีปากล่างถูกฟันคมขบกัด เผยอริมฝีปากออกจากกันปล่อยให้ลิ้นสากสอดใส่เข้ามาตวัดชอนไชไปทั่วโพรงปากอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ พลันได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง
พรึ่บ!
“อ๊ะ!” จินหมี่ส่งเสียงพลางเบิกตาโพล่ง เมื่อทั้งร่างถูกยกขึ้นให้นั่งบนเคาน์เตอร์ครัว ทำให้เธอวางมือบนไหล่กว้างตามสัญชาตญาณ ก่อนที่ใบหน้าคมคาย
