ตอนที่ 16
อำเภอ
รถยนต์สีขาวขับเข้ามาจอดในโรงจอดรถของสถานที่ราชการแห่งหนึ่งย่านในเมือง
“แกโอเคนะจิน” น้ำหนาวเอ่ยถามเพื่อนสาวด้วยความเป็นห่วงและเห็นใจในเวลาเดียวกัน จินหมี่หน้าตาเศร้าหมองนั่งเงียบมาตลอดทาง จินหมี่ขอให้เธอมาเป็นเพื่อน เธอจึงอาสาขับรถให้
“ฉันดูไม่โอเคขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“…” น้ำหนาวพยักหน้าให้แทนคำตอบ เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องราวมากมาย จินหมี่ก็เอาแต่ทำหน้าเศร้าซึม ดูไร้ชีวิตชีวาจนน่าสงสารต่างจากจินหมี่คนก่อน ที่ร่าเริงสดใสราวกับคนไม่มีความทุกข์ คงเพราะจินหมี่มักเก็บความรู้สึก จึงไม่ค่อยมีใครเห็นอีกด้านของเธอ
“จินหมี่เวอร์ชันนี้ฉันไม่ชินเลย ปกติแกออกจะบ้า ๆ บอ ๆ”
“แกหลอกด่าฉันปะเนี่ย?”
“ก็มันเรื่องจริงหนิ”
ริมฝีปากจิ้มลิ้มเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงตุ่นระบายยิ้มออกมาบาง ๆ เพียงแค่เธอยิ้มโลกทั้งใบก็ดูสดใสขึ้นมาทันที แต่แววตากลับไม่เปลี่ยนไปจากเดิม หลังจากที่เธอย้ายของออกจากบ้านผ
