บทที่ 5 การพบกันอันแสนไม่ประทับใจ EP.2-3
1228 คำ
ณดนย์มองหญิงสาวสองคนตรงหน้า แล้วไม่รู้ว่าจะใช้คำเปรียบเปรยอะไรดีถึงจะเหมาะสม คงต้องเรียกงามน่าจะเหมาะกว่าคำว่าสวย และถ้าให้เลือกเขาก็ไม่รู้จะตัดสิใจเลือกคนไหนเหมือนกัน แต่บังเอิญว่าประทับใจในตัวคนพี่มาก่อนหน้านี้แล้ว ซึ่งคงได้แต่ประทับใจเพียงฝ่ายเดียวเท่านั้นแหละ ดาราหนุ่มผู้ไม่เคยรู้สึกกับใครเช่นนี้มาก่อนคิดอย่างน้อยใจตัวเอง
“สวัสดีครับคุณ...” ณภัทรหันไปทักธราธรยิ้มๆ โดยเว้นชื่อเอาไว้
“ธาร่าค่ะ คุณณภัทร”
ธราธรที่กำลังนั่งนิ่งด้วยความมึนงงบวกสงสัย ว่าเหตุใดณภัทรถึงมาอยู่นี้ได้ แถมชายหนุ่มหน้าเข้มที่เคยมายืมโทรศัพท์มือถือก็นั่งอยู่ด้วย โอย! ธาร่ามึนจริงๆ เลยค่า แต่ก็หันไปยิ้มให้คมศักดิ์ซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มตอบกลับมาอย่างขำๆ
“สวัดีครับคุณธาร่า”
คมศักดิ์หันมาทักธราธรและขอตัวออกไปรับโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นมาพอดี โดยมีสายตาของธราธรมองตามไปด้วยความงุนงงซ้ำสอง เพราะก่อนหน้าที่เจอกันบอกว่าแบตเตอรี่ใกล้วหมดนี่หว่า แล้วทำไมตอนนี้ถึงใช้ได้...
“ทำไมคุณณภัทรถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะคะ” ธราธรอดไม่ได้ที่จะถามถึงข้อสงสัยที่มีอยู่
“อ๋อ...คุณณภัทรเป็นเพื่อนสนิทของดนย์จ้ะธร” ผู้เป็นพี่สาวเฉลยให้น้องชายฟังหลังเห็นท่าทีสงสัยของอีกฝ่าย
“อ้าว...คุณดนย์” ธราธรเพิ่งจะถึงบางอ้อและลืมเรื่องของคมศักดิ์ ที่ยังค้างคาอยู่ในใจไปทันทีที่หันไปเห็นดาราหนุ่ม เพราะตอนแรกเข้ามาไม่ได้สังเกตใครเนื่องจากมัวแต่ตกใจที่เห็นณภัทร “สวัสดีค่ะธาร่าเพิ่งจะเห็น”
"สัวสดีครับคุณธร เอ๊ยคุณธาร่า” ณดนย์ทักยิ้มๆ และเผื่อแผ่รอยยิ้มไปยังลออองค์ด้วย แต่อีกฝ่ายเหมือนจะไม่ยอมรับแถมโยนทิ้งไว้ข้างๆ อีกด้วย
“เหมือนเราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่าครับคุณธาร่า” ณภัทรเอ่ยถามขึ้นพร้อมอมยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ไม่เค๊ย...ไม่เคย เราไม่เคยเจอกันมาก่อนเลยค่ะ” ธราธรรีบพูดปฏิเสธโดยไม่ต้องหยุดคิด
“ดอกกุหลาบสวยๆ ที่คุณถือไปไหนแล้วล่ะครับ” คมศักดิ์ที่เดินกลับมานั่งที่เดิมเอ่ยถามขึ้นบ้าง
“ปักแจกันอยู่ในห้องค่ะ” ธราธรเองเป็นคนบ้าจี้อยู่แล้วถามอะไรก็ตอบหมด
อนงค์นางฟังคำพูดของเพื่อนแล้วก็อดพูดค่อนขอดออกไปไม่ได้
“แกนี่ไม่อยู่กับร่องกับรอยเลยนะธร ไหนตอนแรกบอกว่าจะเอาดอกไม้ให้เพื่อนไงเล่า”
“ก็มันไม่อยู่แล้วนี่หว่าช่วยไม่ได้แล้วฉันก็เสียดาย ดอกไม้สวยจะตายใคร...หนอเป็นเจ้าของ” ธราธรรำพึงรำพันก่อนหันไปถามเพื่อนอย่างลืมตัวนึกว่านั่งอยู่กันแค่สองคน “แกบอกฉันมาตรงๆ มาดีกว่าว่าแกเสียดาย ตอนอยู่ในห้องแกก็กระแนะกระแหนฉันเรื่องนี้มาครั้งหนึ่งแล้วนะ”
“แกอย่ามาพูดบ้าๆ นะฉันจะเสียดายทำไม ของไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้” คนปากแข็งรีบพูดกลบเกลื่อนทันที
คำพูดของหญิงสาวทำเอาไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ที่นั่งอยู่ตรงข้ามถึงกับสะดุ้ง ณภัทรรู้จากปากของคมศักดิ์แล้วว่าดอกไม้ช่องามของเขาอนงค์นางไม่ได้สนใจไยดี แถมยังคิดจะทิ้งลงถึงขยะอีกต่างหาก ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอยากเอาชนะผู้หญิงคนนี้
ยิ่งได้พบยิ่งได้สัมผัส ยิ่งทำให้เขาอยากได้เธอมาครอบครอง
“ใยไหมไม่สั่งอะไรมากินเล่นเหรอจ๊ะ เดี๋ยววันนี้พี่เลี้ยงเอง” ธนัญญาถามขึ้นมายิ้มๆ
“ไหมไม่อยากกินอะไรเลยค่ะ อยากฆ่าคนแถวๆ นี้”
ประโยคสุดท้ายอนงค์นางพูดออกเบาๆ แต่คนตรงข้ามดันหูดีได้ยินอีก เพราะเห็นเจ้าตัวส่งยิ้มน้อยๆ มาให้เธออย่างยียวนกวนอารมณ์ ยิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกหงุดหงิดและหมั่นไส้ในตัวชายหนุ่มมากยิ่งขึ้น
“พี่ได้ยินธรบอกว่าใยไหมเพิ่งลาออกจากงานเหรอจ๊ะ” พี่สาวของธราธรชวนคุยต่อ ซึ่งคนถูกถามยังไม่ทันตอบผู้เป็นเพื่อนก็ตอบแทนออกไปว่า
“พี่จี๊ดขา ใยไหมของพี่จี๊ดน่ะทำงานที่ไหนไม่ได้นานหรอกค่ะ”
“อ้าว! ทำไมล่ะจ๊ะ” คนเป็นพี่สาวถามน้องชายอย่างสงสัยโดยมีณภัทรพลอยเงี่ยหูฟังไปด้วย
“ก็ทำงานที่ไหนเจ้านายแต่ละคนก็คอยแต่จ้องจะทำมิดีมิร้ายไปเสียทุกคนสิคะ” ธราธรบอกและก็ถูกผู้เป็นเพื่อนฟาดที่แขนแต็มแรง ที่เอาเรื่องแบบนี้มาเล่าหน้าธารกำนัลพร้อมกับด่าไปด้วย “แกนี่ผีเจาะปากมาพูดหรือไงนังธร เรื่องบางเรื่องไม่พูดก็ไม่มีใครว่าแกหรอกนะ”
“นังไหม...บ้า มือหนักจริงๆ” คนถูกฟาดยกมือขึ้นลูบแขนตัวเองป้อยๆ
“ใครใช้ให้แกปากเสียเล่า”
“ก็มันจริงนี่น่า” ธราธรพูดเสียงอ่อยแล้วหันไปบอกพี่สาวต่อ “เจ้านายคนล่าสุดของมันนะถึงกับถูกเตะผ่าหมาก ลงไปนอนหน้าเขียวอยู่บนพื้นเลยนะพี่จี๊ด ยายไหมถึงได้ระเห็จออกจากงานไงล่ะคะ”
คนที่เพิ่งถูกเข่าเข้ากลางลำตัวอย่างณภัทรถึงกับสะดุ้งเฮือก ทำเอาคมศักดิ์ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาดังพรืดอย่างกลั้นไม่อยู่ แต่อนงค์นางนั้นยิ้มสมน้ำหน้าสาแก่ใจเมื่อเห็นกิริยาของชายหนุ่ม
ณดนย์มองผู้เป็นผู้เป็นเพื่อนอย่างแปลกใจ เขานั่งสังเกตมาสักพักหนึ่งแล้วว่าอีกฝ่าย เอาแต่นั่งจ้องหน้าหญิงสาวเจ้าของชื่ออนงค์นางอยู่ตลอดเวลา แถมทำท่าทางมีลับลมคมใน คงต้องมีอะไรที่เขายังไม่รู้แน่นอน แล้วไหนพูดออกปาวๆ ว่าเบื่อผู้หญิงแต่ที่เห็นมันไม่ใช่นี่นา แถมท่าทีที่แสดงออกมาเขาก็ไม่เคยเห็นมาก่อน คงต้องคอยจับสังเกตกันต่อไป แล้วจึงหันไปถามอนงค์นางด้วยสีหน้ายิ้มๆ
“แล้วคุณไหมสมัครงานใหม่ที่ไหนหรือยังครับ”
“ตอนแรกจะไปวันนี้แหละค่ะแต่ธรชวนมาที่นี่เสียก่อน” อนงค์นางตอบ
“ธรว่าจะพายายไหมไปสมัครงานที่อาคารสูงๆ แถวเพลินจิตน่ะค่ะ เคยเข้าไปในนั้นแล้วเห็นประกาศรับสมัครงานติดอยู่”
“อาคารอะไรเหรอครับ” ณดนย์ถามต่อ
“น่าจะชื่ออาคารเอ็นพี อะไรนี่แหละค่ะ จำไม่ค่อยได้เหมือนกัน” คนตอบตอบอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก
“อ้าว...นั่นมัน” ณดนย์ยังไม่ทันพูดอะไรออกไปก็ต้องชะงัก เพราะถูกณภัทรสะกิดที่เท้าพร้อมกับพูดออกมาว่า “วันนี้ผมผ่านไปแถวนั้นยังเห็นประกาศอยู่นี่ครับ”
“จริงเหรอคะคุณณภัทร” ธราธรถามอย่างดีใจแทนเพื่อน
“เรียกผมว่าแพทก็ได้ครับ” ณภัทรบอกพร้อมกับหันไปส่งสายตาบอกคนข้างๆ ด้วย แต่โดนค้อนวงใหญ่ส่งกลับมาแทน ชายหนุ่มถึงกับยิ้มอย่างอารมณ์ดีและคิดอะไรบางอย่างไว้ในใจอย่างหมายมาด
- ผู้เขียน
