ตอนที่4
1023 คำ
“พี่ดาหลาคะ”
“คะ” ดูจากสายตาของน้องเขาแล้ว ดูเหมือนจะอยากรู้จักฉันเลยแฮะ ดวงตากลมชั้นเดียวเหมือนลูกหมาตัวเล็ก ๆ เวลาเจอเจ้าของ
“ฟ้าเรียกพี่หลาได้ไหมคะ”
“ได้สิคะ”
“พี่หลาสวยจังเลยค่ะ”
ฉันควรจะดีใจไหมที่โดนแฟนของคนที่แอบรักชมว่าสวยเนี่ย
“ฟ้าชอบพี่หลามาก ๆ เลยนะคะ เป็นไอดอลเลยค่ะ”
น้องเขาจะรู้ไหมนะว่าพี่สาวคนนี้แอบรักแฟนน้องมาตั้งสามปีอะค่ะ คิดแล้วอยากจะร้องไห้
“ฟ้าอยากให้พี่หลามาเป็นพี่สะใภ้จังเลยค่ะ”
“คะ...”
“ยายฟ้า!”
อะไรนะ เมื่อกี้มัวแต่เหม่อ เลยได้ชิดไม่ชัด อะไรใภ้ ๆ นะ แถมเสียงของเขาก็ดังซะกลบเสียงรถที่เบรกแบบกะทันหันจนฉันฝืนตัวไม่ไหว เซไปทับน้องฟ้าที่โดนเบียดจนติดผนังรถด้านใน แต่โชคดีที่มือฉันดันเอาไว้ก่อน ก่อนจะเงยหน้ามองคนที่อยู่ในแขนของตัวเอง ฉันมองไม่ผิดที่ไหมที่เห็นว่าน้องเขากำลังมองฉันตาเยิ้ม สายตาเดียวกันกับที่ฉันใช้มองแผ่นดินเลย
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหมจ๊ะ”
“ฟ้าว่า ฟ้ากำลังหลงรักพี่หลาแล้วล่ะค่ะ…”
หา...
วันที่ 23 กันยายน ฉัน นางสาวดาริกา อยู่เย็นเจริญ ขอบันทึกให้วันนี้เป็นวันแห่งประวัติศาสตร์! เนื่องจากเป็นวันแรกที่ฉันได้พูดกับแผ่นดินเป็นครั้งแรกตั้งสองประโยค! แต่คิดอีกทีก็ดันเป็นวันซวยที่อยู่ ๆ รถประจำทางก็ยางแตกระหว่างทางซะได้ สุดท้ายผู้โดยสารทั้งหมดก็ถูกเทกลางทาง แถมในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคร้ายซ้อนเข้าไปอีกที่ซิบกระโปรงทรงเอของฉันมันแตก!
ฉันมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้อ้วนขึ้นเลยแม้แต่น้อย สาบานหน้าร้านหมูกระทะชาบูเลยก็ได้ว่าตลอดหนึ่งเดือนนี้ยังไม่เคยเดินเข้าไปเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ถ้าบอกว่าบวมเพราะมาม่าอันนี้น่าจะจริง
แน่นอนว่าคนที่ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนก็ช็อคสิคะ!
ฉันทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนมองซ้ายมองขวา ใช้มือเรียวเล็กที่อดีตแสนจะภูมิใจ แต่วันนี้สุดจะไร้ประโยชน์ปิดมัน ทำยังไงดีแผ่นดินก็อยู่ใกล้ ๆ น่าอายชะมัด ตอนนี้คืออายจนอยากมุดแผ่นดินหนีเลยด้วยซ้ำ
“พี่หลาเป็นอะไรหรือเปล่าคะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” น้องฟ้าเดินเข้ามาถาม
สายตาน้องดูเป็นห่วงแบบจริงใจและใสซื่อสุด ๆ ทำเอาฉันรู้สึกผิดไปเลยที่เคยอคติไป
ฉันยิ้มแห้ง แห้งจริง ๆ แห้งจนรู้สึกเหมือนปากจะแตกก่อนหน้าหนาวเลยด้วยซ้ำ ก่อนจะก้มลงกระซิบที่ข้างหูน้องเขา อย่างน้อยน้องเขาก็เป็นผู้หญิงที่พอจะบอกได้
“ซิปข้างหลัง… มันแตกค่ะ” ฉันกระซิบ
น้องฟ้าตาโต รีบมองไปที่ด้านหลังของฉัน และเดินไปอยู่ข้างหลังทันที ทำเอาแผ่นดินที่ยืนอยู่ใกล้หันมอง
“ทำอะไรน่ะฟ้า”
ฉันเงยหน้ามองเจ้าของคำถามที่มองฉันสลับกับน้องฟ้าด้วยสายตาสงสัยและจับผิด ช่วงเวลาที่จ้องตาเพียงเสี้ยววินาทีทำให้ฉันแทบจะกลั้นหายใจ โดยเฉพาะคิ้วบาง ๆ ที่ขมวดนิดหน่อยของเขา... มันใช่เวลามาเพ้อไหมเนี่ย!
“พี่หลาซิปแตกค่ะ”
น้องฟ้า!!!!!!!
ฉันแทบมุดลงกับดินที่น้องเค้าตอบคำถามแบบตรงสุด ๆ
น้องงงงงงงงงงงง!!!!!!!
แล้วฉันจะมองหน้าเขาอีกต่อไปได้อย่างไร!!!
ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากยกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดหน้าตัวเองเพราะอาย อายที่ซิปแตกต่อหน้าเขานี่แหละค่ะ ไม่มีอย่างอื่นผสมอยู่เลยจริง ๆ รู้แบบนี้กลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้องก่อนก็ดี แล้ววันนี้ก็ไม่น่ากินมาม่าผัดไปตั้งสองห่อเลย ฮือ TT อาม่าอากงคะ เอาหลาไปอยู่ด้วยเถอะตอนนี้ น่าอายจริง ๆ
ในขณะที่ฉันคร่ำครวญอยู่ จู่ ๆ ก็รู้สึกถึงบางอย่างที่เอวของตัวเอง พอลืมตาขึ้นก็เห็นหน้าเขาที่อยู่ใกล้ชนิดที่สาปให้เป็นหินได้ทันทีที่สบตา
“ตะขอยังอยู่ดีใช่ไหม”
ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ เพราะถ้าให้ตอบตอนนี้คำตอบคงออกมาเป็น แต่งค่ะ ฉันจะแต่งงานกับคุณ
แผ่นดินผูกแขนเสื้อคลุมของคณะเกษตรที่เอวฉันจนเป็นปมแน่น แน่นอนว่าแอบแขม่วท้องไปด้วยนิดนึง…
โชคดีที่ซิปแตกแต่ตะขอไม่หลุดทำให้มันยังเกาะอยู่บนเอวเล็ก ๆ ของตัวเองได้ แต่ต้องขอบคุณซิปที่ดันแตกเอาวันนี้ด้วยนะ ที่ทำให้อยู่ ๆ ก็ได้มีโมเมนต์ลืมหายใจกับเขา! แผ่นดินใช้เสื้อคลุมกระโปรงให้ฉัน! ขอบคุณมาม่าสองซองที่ทำให้ฉันได้มีวันนี้ ขอบคุณตัวเองที่ไม่อายจนตายไปก่อน ขอบคุณป๊า แม่ ที่ทำให้ฉันได้เกิดมาเจอเขา ขอบคุณรุ่นพี่ที่คณะที่มาแนะแนวมหาวิทยาลัยนี้ให้ฉันได้รู้จัก ขอบคุณวันกีฬามหาวิทยาลัยที่ทำให้ฉันได้เจอเขา ขอบคุณค่ะ ถ้าดาหลาหายไป โปรดรู้ไว้ว่าดาหลาสู่สุคติในวันที่ดีไปแล้ว
ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองตาเยิ้มจมูกบานเพราะความฟินแค่ไหน รู้แค่ว่าถ้าจะเก็บอาการตอนนี้นั้นเป็นเรื่องที่ทำไม่ได้จริง ๆ!
“อะแฮ่ม!”
เสียงกระแอมเดียวของน้องฟ้าทำเอาฉันหลุดออกมาจากโลกที่มีเพียงแค่สองเราทันที ฉันหันมองน้องเขาด้วยความกระดากอาย ไม่รู้ว่าเผลอปล่อยธาตุแท้ไปมากแค่ไหน แต่ก็น่าอายอยู่ดี มองไปสามบ้านแปดบ้านก็รู้กันหมดแล้วมั้งว่าฉันชอบเขา
- ผู้เขียน
