3 | ยื่นข้อเสนอ
1034 คำ
เสียงเพลงดังกระหึ่มในสถานบันเทิงชื่อดังแห่งหนึ่ง เป็นแหล่งรวมของเหล่านักเที่ยวกลางคืน แสงไฟจากสปอตไลต์สาดส่องทั่วบริเวณภายใน เพิ่มความสนุกสนานให้กับแขกทุกคนไปอีกเท่าตัว
พระพายยืนล้างมือในห้องน้ำของผับ ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดแล้วทิ้งลงถังขยะ ไม่ทันได้ก้าวออกไป โทรศัพท์เครื่องหรูในกระเป๋าก็สั่นขึ้นมาเสียก่อน เธอมองเบอร์ของปลายสายแล้วลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ครั้นไม่รับก็เกรงว่าจะเสียมารยาทเอา
"ฮัลโหลพร้อม"
(หายไปตั้งสองวัน ไลน์ไปก็ไม่ยอมตอบ)
"ช่วงนี้ฉันเรียนหนัก ขอโทษด้วยนะ"
(เธออยู่ผับเหรอ?)
"ฉันต้องวางแล้ว แค่นี้นะ" เธอตัดสายจากพร้อม นายแบบคู่ขวัญตัวเองทิ้งอย่างไม่ไยดี ก่อนจะก้าวขาออกจากห้องน้ำ แต่ทว่าสายตากันพลันเห็นคนสองคน ซึ่งกำลังยืนนัวเนียอยู่มุมหนึ่ง
เสี้ยวหน้าของผู้ชายคนนั้น แม้ว่าจะอยู่ในที่มืดสลัวแต่มันก็ทำให้เธอจำเขาได้ ออสติน ลูกชายเจ้าของเควัน คนที่เธอเจอเมื่อสามวันก่อน ส่วนผู้หญิงเธอไม่รู้จัก
"ที่ก็มีตั้งเยอะแยะไม่ไปนัวกัน" เธอพูดพึมพำเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้สองคนนั้นนัวเนียกันตามลำพัง
"หายไปไหนมาตั้งนานพาย นึกว่าหลับคาห้องน้ำไปแล้ว" ริชชี่เอ่ยถาม ในตอนที่หญิงสาวนั่งลง พระพายไม่ได้มองเจ้าของประโยคคำถามเมื่อครู่ แต่เธอมองพร้อม ซึ่งนั่งอยู่อีกฝั่ง
"ทำมาเป็นโทรฉัน แต่ในความเป็นจริงกลับอยู่ที่นี่"
"น้องพร้อมเขามาเมื่อกี้กับเพื่อน พี่เรียกเขามานั่งด้วยเอง"
"ถึงว่าทำไมได้ยินเสียงเพลง ที่แท้ก็อยู่ผับจริงๆ นี่เอง" พร้อมพูด
"ทำไมนายไม่ไปนั่งกับเพื่อน มากับเพื่อนไม่ใช่เหรอ"
"ตอนแรกกะว่าจะกลับไปนั่งกับเพื่อน แต่พอเห็นเธอแล้ว ฉันชักอยากจะเปลี่ยนใจมานั่งกับเธอแล้วสิ"
"ว่างมากรึไง เดี๋ยวแฟนคลับนายก็ตามด่าฉันอีกหรอก"
"เธอก็ยอมรับรักฉันสิ คนอื่นจะได้เลิกตามด่าเธอ"
"อย่าลืมสิว่าสถานะเราเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน"
"อยากเป็นมากกว่านั้นต้องทำยังไง" พร้อมพูดพร้อมมองพระพายไม่วางตา หญิงสาวเมินสายตาและประโยคนั้น เธอยกแก้วน้ำสีอำพันกระดกกิน ปล่อยให้ความเงียบเป็นตัวตัดบทสนทนา
พร้อมพึงพอใจในตัวพระพายไม่น้อย ภายนอกของเธออาจดูเย่อหยิ่ง เข้าถึงยาก แต่ในความเป็นจริงพระพายเป็นคนน่ารัก เก่ง แถมยังจิตใจดี เธอแค่สร้างกำแพงขึ้นมาเพื่อป้องกันตัวเองในยามที่คนอื่นพูดนินทา วิพากษ์วิจารณ์เธอในทางลบเท่านั้น
"น้องพายจ้ะ พี่ขอเวลาน้องพายสักแป๊บนึงได้ไหม พอดีมีคนอยากเจอน้องพาย"
"อยากเจอพาย?"
"ใช่จ้ะ น้องพายไปเจอเขาหน่อยนะ เขาบอกว่าเรื่องสำคัญอยากคุยด้วย"
"แล้วทำไมพายต้องไปคะ" เธอถามผู้จัดการผับกลับเสียงเรียบ
"นะน้องพาย เขาเป็นแขกคนสำคัญที่นี่แถมยังเป็นเพื่อนเจ้าของวินเซนต์คลับ ไปให้พี่หน่อยนะ"
"ก็ได้ค่ะ" เธอจำใจทำตามคำขอร้องของผู้จัดการวินเซนต์คลับ จะไม่ทำก็ไม่ได้ เพราะตัวเองยังรับงานของที่นี่อยู่
ชาลิดาพาเธอมายังโซนห้องวีไอพีของวินเซนต์คลับ ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้อง สายตาคู่สวยพลันสบตากับนัยน์ตาสีเข้มตรงหน้า แวบแรกทำให้ภาพชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนัวเนียกัน เข้ามาในหัว
"พี่ชาลิดาบอกว่าคุณอยากเจอฉัน มีธุระอะไรเหรอคะ"
"นั่งสิ"
"ฉันมีเวลาไม่มากนะคะ รีบๆ พูดธุระของคุณมาเถอะ" เธอนั่งลงโซฟาสีแดงพร้อมเอ่ยบอกออสติน โดยนั่งเว้นระยะห่างจากเขาพอสมควร
"รับไปสิ"
"ขอบคุณสำหรับเครื่องดื่มนะคะ แต่ว่าไม่ดีกว่า"
"กลัวเหรอ?"
"แค่เซฟตัวเองค่ะ คุณรีบๆ พูดธุระมาเถอะค่ะ ฉันต้องไปแล้ว"
"นี่ใช่พี่ชายเธอรึเปล่า" ออสตินยื่นโทรศัพท์เครื่องหรูให้พระพาย หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มแล้วเอื้อมมือรับสิ่งนั้นมา ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงด้วยความตกใจ ภาพเคลื่อนไหวพี่ชายตัวเอง กำลังถูกชายฉกรรจ์ร่างใหญ่สองคนรุมทำร้าย
"คุณเอาคลิปนี้มาจากไหน!"
"ลูกน้องฉันเป็นคนส่งมา พี่ชายเธอเป็นหนี้พนันฉันสิบล้าน แต่ไม่มีปัญญาหาเงินมาใช้หนี้ ฉันก็เลยสั่งสอนพี่ชายเธออย่างที่เห็นในคลิป"
"ฉันจะแจ้งความ!"
"คิดดีๆ ก่อนจะทำอะไร ชีวิตพี่ชายเธออยู่ในกำมือฉัน นอกจากเธอจะไม่ช่วยแล้ว เธอยังจะเป็นฝ่ายทำให้มันหายไปจากโลกนี้ซะเอง" ออสตินยกยิ้มร้ายกาจ ก่อนจะขยับเข้าไปหาพระพายแล้วแย่งโทรศัพท์คืน เขาผลักเธอนอนราบลงโซฟา จัดการรวบเรียวแขนทั้งสองขึ้นเหนือศีรษะ
"ปล่อยฉันนะ!" ใบหน้าคมคายเคลื่อนคลาเข้ามาใกล้จนรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นเป่ารดพวงแก้มพานทำให้หัวใจเธอเต้นแรงไม่เป็นส่ำ
"ฉันมีข้อเสนอ ถ้าเธอไม่อยากให้พี่ชายตาย"
"ข้อเสนออะไร"
"ยอมเป็นผู้หญิงของฉัน...เพื่อแลกกับหนี้ที่พี่ชายเธอก่อ" เขากระซิบประโยคหลังลงข้างใบหูพระพาย กลิ่นหอมจากตัวเธอปลุกอารมณ์กระสันในกายเขาได้ไม่ยาก เขาพยายามระงับความต้องการเอาไว้ แม้ลึกๆ จะอยากจับเธอกดเสียเดียวนี้...ตามสัญชาตญาณของเสือ
"เหอะ! ผู้หญิงของนายอย่างนั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ!"
"คิดดีๆ แล้วกัน ฉันให้เวลาเธอถึงพรุ่งนี้ ถ้ายอมรับข้อเสนอของฉัน ก็มาหาฉันที่นี่ ตอนสองทุ่ม" เขายัดคีย์การ์ดของคอนโดมิเนียมแห่งหนึ่งใส่มือพระพาย ก่อนจะผละตัวออกจากตัวเธอ แล้วเดินออกจากห้องวีไอพี ทิ้งให้เธอนั่งคิดหนักอยู่ลำพัง
- ผู้เขียน
