สยบรักเสือร้าย

8 | เกลียดชัง

@มหาลัย

"แหม ถ้าจะมาตามเฝ้าทุกวันขนาดนี้ ทำไมไม่ขอยัยพายเป็นแฟนซะเลยล่ะ หืม"

"ใช่ มาหากันทุกวันแบบนี้คนโสดอย่างพวกเราอิจฉานะรู้ไหม"

เพื่อนในแก๊งพระพายเอ่ยแซว มองทั้งคู่สลับกันพลางอมยิ้มกริ่มกับภาพพร้อมตักข้าวป้อนพระพาย แต่เพื่อนสนิทพวกเธอกลับเมินเฉยหยิบน้ำผลไม้ปั่นมาดูดกินแทน

"เปิดใจให้พร้อมเถอะ เห็นตามมาเป็นเดือนแล้ว" พร้อมพยักหน้าเห็นด้วยกับแก้วตา ผิดกับพระพายที่เอาแต่กัดกินมะม่วงใจมือเล่นไม่สนใจทั้งเพื่อนทั้งพร้อม "ทำเป็นเมินนะยะ"

"ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะตามจีบพายไปแบบนี้เรื่อยๆ ตราบใดที่พายยังไม่มีแฟน เท่ากับว่าฉันยังมีสิทธิ์ที่จะได้เป็นแฟนพาย"

"เอาอะไรมามั่นใจ?" เธอปรายตามองพร้อม

"หึ ฉันมั่นใจของฉันก็แล้วกันละ" พร้อมยกมือขยี้หัวพระพายอย่างนึกเอ็นดู หญิงสาวมองค้อนกลับไปหนึ่งทีแล้วจัดแจงทรงผมให้เหมือนเดิม

"ผมฉันยุ่งหมดแล้วนะพร้อม"

"เห็นเธอมองค้อนทีไร มันอดขยี้หัวเธอไม่ได้ รู้ไหมว่ามันน่ารัก น่าเอ็น"

"นี่ๆ เกรงใจคนโสดตรงนี้บ้าง โลกนี้ไม่ได้มีกันแค่สองคนนะ" จูเน่พูดแล้วไปยิ้มกับแก้วตา

"ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ" เธอหยิบกระเป๋ามาคล้องบ่า ไม่รอให้ใครอนุญาตปลีกตัวมาห้องน้ำทันที

หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จเอื้อมมือเตรียมเปิดประตูห้องน้ำออกแต่กลับต้องชะงักเมื่อดันได้ยินสิ่งที่ผู้หญิงสองคนคุยกันข้างนอกถึงบุคคลที่สามแล้วชื่อนั้นดันเป็น...เธอ

"ถ้าไม่มากินข้าวที่คณะแพทย์คงไม่ได้เห็นช็อตเด็ดของแม่นางแบบสาวอยู่กับคู่จิ้นนาง"

"ตลกดีนะ วันนั้นยังเห็นควงเดือนนิเทศอยู่เลย วันนี้มาควงกับอดีตเดือนมหาลัย นางนี่ก็แรดใช้ได้เหมือนกันนะ ไม่รู้คราวหน้าจะควงใครอีก"

"อย่างว่าแหละเรียนหมอดีๆ ไม่ชอบ ชอบเป็นกะหรี่ปั๊บฮ่าๆ"

"เธอก็พูดเกินไป เดี๋ยวแฟนคลับนางมาได้ยินเข้าพวกเราจะซวยเอานะ ช่วงนี้นางยิ่งดังอยู่ด้วย...ดังเพราะข่าวเสียๆ หายๆ ฮ่าๆ"

ปัง!!

สองสาวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจกับเสียงประตูกระแทกใส่ผนัง สายตาสี่คู่จับจ้องไปยังเจ้าของการกระทำเมื่อครู่พลางลอบกลืนน้ำลายลงคอแล้วมองหน้ากันอย่างเลิ่กลัก

หึ ทีแบบนี้เป็นถอดสีหน้า

นางแบบสาวเข้ามายืนแทรกกลางระหว่างสองคนทำให้แยกจากกันอัตโนมัติ มือเรียวเอื้อมมือไปหาน้ำแล้วถูกันอย่างใจเย็น จากนั้นหันไปหาบางคนแล้วเอ่ยขึ้น

"ช่วยหยิบกระดาษทิชชูให้หน่อยสิ"

หนึ่งในสองคนทำตามคำสั่งพระพายอย่างว่าง่าย เชื่อว่าอีกฝ่ายคงได้ยินในสิ่งที่พวกเธอคุยกัน เพราะดูจากสีหน้าและการกระทำก่อนหน้านั้นของพระพายแล้ว...คิดว่าได้ยินแน่ๆ

"...."

"พวกเธอสองคนนี่ก็ดีเหมือนกันนะ...ทำตัวไร้ค่าดี" แวบหนึ่งพวกหล่อนเผลอยิ้ม แต่ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับค่อยๆ เจื่อนลง เมื่อได้ยินประโยคถัดมาของพระพาย

"นี่เธอด่าพวกฉันสองคนอยู่เหรอ!"

"ด่าคนอื่นได้แต่พอโดนด่ากลับทำเป็นดิ้น ฉันไม่ใช่กระโถนที่ต้องยอมรับคำด่าของใคร ด่ามาด่ากลับไม่โกง"

"นี่แก..!"

"แล้วถ้าไม่รู้จะทำอะไรนอกจากจับกลุ่มนินทาคนอื่นก็เอาเวลากลับไปนั่งเรียนหนังสือเถอะ ลมหายใจที่พวกเธอถอนเฮือกๆ ออกมาในแต่ละวัน ฉันโคตรเสียดายเลย"

พระพายเดินกระแทกไหล่หนึ่งในสองคนออกไปด้วยอารมณ์คุกรุ่น คนชอบเธอมันมีแต่ส่วนน้อยเพราะนอกนั้นเกลียดเธอกันหมด อาจจะครึ่งมหาลัยนี้แล้วก็ได้มั้ง

ครืด ครืด~

เสียงร้องของโทรศัพท์ทำให้รองเท้าผ้าใบสีขาวซึ่งเหยียบย้ำพื้นหยาบชะงักลง ดวงตาคู่สวยมองเบอร์ที่ชูบนหน้าจอแล้วเลิกคิ้วสูงด้วยความมึนงง พลางคิดในใจว่าใครมาเล่นพิเรนเมมชื่อเจ้าของเบอร์ว่า 'ผัว'

"ฮัลโหล"

(ไง...)

"ออสติน!" เสียงเข้มแม้ว่าจะเปล่งออกมาสั้นๆ แต่กลับทำให้เธอจดจำได้ไม่มีวันลืม "นายเอาเบอร์ฉันมาจากไหน"

(ขโมยเอาตอนเธอนอนหลับไม่ได้สติวันนั้นไง)

"นายมีธุระอะไร" เธอเข้าประเด็นเพราะไม่อยากให้เขาขุดเรื่องวันนั้นไปมากกว่านี้ แม้รู้ว่ามันจะไม่จบแค่คืนนั้นคืนเดียวอย่างแน่นอน

(หกโมงเย็นมาหาฉันที่วินเทอร์สตาร์)

"วินเทอร์สตาร์?" เธอทวนอีกครั้งเพราะสถานที่เขาให้เธอไปหาคือบ่อนคาสิโน

(ใช่)

"แล้วถ้าฉันไม่ไปล่ะ"

(เธอมีตัวเลือกอื่นด้วยเหรอ) ปลายสายถามพลางแค่นหัวเราะให้พระพาย

"เพราะฉันมีตัวเลือกเดียวไงเลยปฏิเสธนายไม่ได้ รอวันที่ฉันมีอีกตัวเลือกเมื่อไหร่ นายไม่เห็นฉันไปยืนต่อหน้านายแน่!"

(หึ อย่าอวดดีให้มันมาก ถึงฉันจะยอมปล่อยพี่เธอไปแต่ใช่ว่ามันจะปลอดภัย คนของฉันติดตามเธอและมันทุกฝีก้าว ตุกติกเมื่อไหร่ รู้ใช่ไหมจะเกิดอะไรขึ้น)

"...."

(เธอจะอวดดีกับใครก็ได้ แต่อย่าเอาความอวดดีของตัวเองมาใช้กับฉัน)

"เหอะ! นายมันก็ดีแต่ขู่ให้คนอื่นกลัว"

(เธอยังไม่รู้จักฉันดีพอ ฉันทำได้มากกว่าที่เธอคิด)

น้ำเสียงเย็นเยียบซึ่งเอื้อนเอ่ยประโยคนี้ออกมา ทำให้คนฟังพลอยเสียวสันหลังวาบตามไปด้วย ก่อนที่ออสตินจะวางสายลง ทิ้งให้พระพายยืนกำโทรศัพท์แน่นด้วยความโกรธเคืองที่ไม่สามารถทำอะไรผู้ชายคนนี้ได้

ต้องมีสักวันที่เธอจะชนะเขา!

"ไปห้องน้ำทำไมนานจัง นึกว่าตกชักโครกตายไปแล้ว"

"ห้องน้ำคนเยอะนิดหน่อย แล้วยัยจูเน่ล่ะ"

"โน่น ยืนต่อแถวซื้อขนมอยู่ส่วนพร้อมกลับไปแล้ว"

"ไม่ได้ถามหาเขาสักหน่อย"

"เผื่ออยากรู้ไง แล้วนี่แกไม่เปิดใจให้พร้อมจริงๆ เหรอ ตามแกมาเป็นเดือนแล้วนะ"

"สำหรับฉันพร้อมคือเพื่อนร่วมงาน"

"อนาคตไม่แน่ไม่นอนหรอก อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น พายๆ ดูนี่สิ เพจซุบซิบของมหาลัยทำข่าวพี่ออสตินอีกแล้ว วันนี้มีคนเห็นพี่เขาขับรถแลมโบกินีรุ่นใหม่ล่าสุดมาเรียน เท่เนอะ"

"...." เธอมองภาพตอนออสตินกำลังเดินขึ้นตึกคณะที่ถูกคนแถวนั้นแอบถ่ายด้วยสายตาเกลียดชัง เพิ่งได้ยินเสียงไปหมาดๆ นี่ต้องมานั่งดูรูปอีกเหรอเนี่ย วงวารตัวเองจริงๆ

"ทำไมแกทำหน้าเหมือนอยากทะลุไปฆ่าเขาอย่างนั้นล่ะ"

"เปล่า แล้วแกไปรู้จักเขาได้ยังไง"

"แกต้องถามว่าใครบ้างไม่รู้จักเขาดีกว่า รูปหล่อพ่อรวยขนาดนั้น ใครๆ ก็ต้องรู้จักไหม"

"เหรอ" เธอพูดประชดแก้วตา

"ตระกูลเขาอภิมหาเศรษฐีเลยนะ ว่ากันว่าพ่อของเขาเป็นมาเฟียด้วย แต่ไม่มีข่าวที่แน่นอน อีกอย่างเห็นพี่ออสตินอายุแค่นี้แต่เขามีธุรกิจเยอะมากเลยนะทั้งเจ้าของสนามมวย คาสิโน ไหนจะ..."

"พอๆ ฉันไม่ได้อยากรู้ประวัติส่วนตัวของผู้ชายคนนั้น" แค่เห็นสิ่งที่เขาทำกับพี่ชายเธอ ก็พอเดาได้แล้วว่าออสตินทำธุรกิจมืด เขากล้าทำขนาดนั้นกับพี่ชายเธอแปลว่าต้องมีอิทธิพลพอสมควร

"ทำไมแกต้องทำเหมือนไม่ชอบเขาด้วย"

"ก็เพราะว่าเขาไม่ใช่คนดียังไงละ เลวขนาดนี้ยังมีคนชอบอยู่อีกเหรอ"

"ใครเลวกันเหรอ" เสียงจูเน่ดังขึ้น

"แกอคติเกินไป เขาอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่แกคิดก็ได้" แก้วตาพูดต่อ

"เหอะ! ฉันจะฉีกหน้ากากพี่ออสตินคนแสนดีของทุกคนออกมาให้ดู" บางทีคนที่ยังชอบออสตินอยู่อาจจะยังไม่เคยเห็นเขาในแบบที่เธอเห็นมา