สยบรักเสือร้าย

7 | ของเล่นเสือ

แกร๊ก~

ทันทีที่มาถึงคอนโดมิเนียม เธอรีบกินยาคุมฉุกเฉินไปอย่างรวดเร็ว ดวงตาคู่สวยยังคงร้อนผ่าวตลอดเวลา เธอปล่อยให้น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไหลกลอกกลิ้งมาตามพวงแก้มทั้งสองข้าง

สภาพเธอตอนนี้แทบดูไม่ได้ อาภรณ์ที่สวมใส่บนร่างกายล้วนแล้วเป็นของออสตินเพราะเขาได้ฉีกทำลายชุดเธอจนไม่สามารถนำกลับมาใช้ได้อีก กว่าเขาจะยอมปล่อยเธอกลับก็ปาไปเกือบบ่ายโมง

เธอเข้ามายืนใต้ฝักบัวเพื่อทำความสะอาดร่างกายตัวเองอีกครั้ง พลางร้องไห้ออกมาอย่างหนัก แม้รอยช้ำบนตัวมีวันหาย แต่ทว่าบาดแผลในใจที่เขาสร้างไว้ให้เธอมันคงจะอยู่กับเธอไปตลอดชีวิต

"ฉันเกลียดนายออสติน.." ไม่ว่าเธอจะสัมผัสตรงไหนของร่างกายมันก็อดทำให้เธอหวนคิดถึงภาพเหตุการณ์แสนเลวร้ายเหล่านั้นไม่ได้ วันนี้ไม่ใช่วันสุดท้ายที่เธอและเขาต้องเจอกัน เพราะต่อไปนี้ชีวิตเธอจะต้องมีเขาคอยวนเวียนอยู่แบบนี้ไปนานแค่ไหนก็ไม่รู้

ครืด ครืด~

"คะ พี่ริชชี่"

(รู้รึยังว่าเลขาคุณอานนท์โทรมายกเลิกงานพายทั้งหมดเลย)

"รู้แล้วค่ะ"

(ทำไมจู่ๆ ถึงมายกเลิกงานพายแบบนี้ได้ ทั้งที่คุยกันไว้ก่อนหน้านี้ว่าถ้าถ่ายแบบเซตนี้จบ จะให้พายขึ้นเป็นแบรนด์บาสเดอร์ของเบอล็อก แต่นี่อะไรมายกเลอกงานกันดื้อๆ นี่พี่เกือบหลุดด่าฝั่งนั้นแล้วนะ)

"ช่างเขาเถอะค่ะ ยังไงพายก็ไม่ได้เอาสายนี้เป็นอาชีพหลักอยู่แล้ว" เธอตอบผู้จัดการส่วนตัวกลับ ความจริงแอบเสียดายอยู่เล็กน้อย เบอล็อกเป็นถึงแบรนด์หรูระดับโลก คงยากถ้าคนระดับนั้นจะมองเห็นคนธรรมดาแบบเธอ เธอเฝ้าบอกตัวเองทุกวันว่าความฝันที่แท้จริงคืออะไร อย่ามัวหลงระเริงกับชื่อเสียงจนไม่อาจหลุดพ้นจากมันได้

(เห้อ~ มันไม่ยุติธรรมสำหรับพายเลย พี่สงสารพาย เจอข่าวเสียหายไม่พอ โดนยกเลิกงานกลางคันอีก ดีนะเขายังจ่ายค่าตัวพายเต็มจำนวน ไม่งั้นพี่โวยฝั่งนั้นแน่ๆ)

"แค่นี้นะคะพี่ริชชี่ พายอยากพักผ่อน พายเหนื่อย"

(ไม่สบายเหรอ ทำไมเสียงเป็นแบบนั้น)

"นิดหน่อยค่ะ"

(ถ้าอย่างนั้นก็พักผ่อนเถอะ พี่ไม่กวนพายแล้ว)

เธอวางสายจากผู้จัดการส่วนตัวลง แล้วหยิบยาพารามากินเพราะเริ่มรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว จากนั้นเดินไปนอนบนเตียง หวังให้การนอนหลับช่วยไม่ให้เธอนึกถึงเรื่องนั้น

@บ่อนคาสิโน

ทางด้านออสติน เขานั่งมองพระเพลิงซึ่งกำลังนั่งคุกเข่าต่อหน้าโดยมีลูกน้องตัวเองคอยประกบข้างสองคน พลางอัดบุหรี่ในมือเข้าปากพ่นควันสีเทาออกมาอย่างสบายใจ

"มึงจะปล่อยกูไปจริงเหรอ"

"หรือมึงอยากอยู่ที่นี่ต่อ?" ออสตินปรายตาถามแล้วขยี้บุหรี่ในมือทิ้ง ก่อนจะเอนตัวพิงพนักโซฟา วางพาดท่อนแขนลงขอบโซฟา ตวัดขาไขว้ห้าง มองพระเพลิงด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

"คนอย่างมึงไม่มีทางปล่อยเหยื่อไปง่ายๆ อะไรที่ทำให้มึงคิดจะปล่อยกู" ทั้งที่ตัวเองแพ้พนันติดหนี้ออสตินสิบล้านบาท เงินจำนวนนั้นไม่ใช่น้อยๆ ไม่มีทางที่คนแบบมันจะยอมปล่อยเหยื่อไป หากไม่มีข้อแลกเปลี่ยน

"คดีที่มึงติดกูไม่ได้มีแค่เรื่องหนี้พนัน แต่ยังมีเรื่องที่มึงลอบวางเพลิงโกดังเก็บของกู อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่าเป็นฝีมือมึง"

"...."

"กูไม่พูดใช่ว่ากูโง่ แต่มึงไม่ต้องเป็นห่วง เรื่องนี้กูไม่ให้มึงรับผิดชอบหรอก"

"หมายความว่ายังไง"

"ก็หมายความว่า...มันมีคนยินดีรับผิดแทนมึงยังไงละ"

"มึงอย่าบอกนะว่าเป็นพระพาย!"

"หึ น้องมึงเป็นคนดีนะ แต่เสียดายที่มีพี่ชายเลวๆ แบบมึง ถ้าไม่มีมึงชีวิตพระพายคงดีกว่านี้"

"ไอ้สารเลว!!" พระเพลิงตั้งท่าเตรียมพุ่งเข้าไปหาออสติน แต่ทว่ากลับโดนคนของออสตินจับล็อกไว้ได้ทัน แววตาเริ่มแดงก่ำด้วยความโกรธ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพระพายแล้วทำไมออสตินต้องลากน้องสาวเขาเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย!

"มึงไม่ต้องเป็นห่วง กูจะดูแลพระพายน้องมึงเป็นอย่างดี"

"มึงจะฆ่ากูก็ได้แต่มึงห้ามแตะต้องน้องกู มึงปล่อยพระพายไปเถอะเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพระพายเลย มันเป็นเรื่องระหว่างมึงกับกู"

"ถ้ามึงหาเงินมาคืนกูได้ตั้งแต่แรก น้องมึงคงไม่ต้องมารับผิดแทน"

"กูขอร้องปล่อยน้องสาวกูไปเถอะ กูไหว้มึงละ" พระเพลิงยกมือไหว้คนตรงหน้าโดยไม่สนใจศักดิ์ศรีตัวเองหากนั่นจะทำให้ออสตินยอมปล่อยพระพาย

"หึ เสียเวลาเปล่า กูตัดสินใจแล้วและจะไม่มีอะไรมาเปลี่ยนใจกูได้ ไว้กูเบื่อน้องสาวมึงเมื่อไหร่...กูจะคืนกลับสู่อ้อมกอดพี่ชายที่แสนดีอย่างมึงนะ"

"ออสติน!!"

"ชีวิตน้องสาวมึงจะปลอดภัยไม่ปลอดภัยมันขึ้นอยู่กับการกระทำของมึงต่อจากนี้ ถ้ามึงเสร่อมาวุ่นวายกูไม่รับปากว่ากูจะใจดีกับพระพายไหม เพราะฉะนั้น...ทำตัวสงบเสงี่ยมเข้าไว้"

"...." พระเพลิงกำมือแน่นหลังจากได้ฟังประโยคนั้นของออสติน "สักวันมึงจะเสียใจกับสิ่งที่มึงทำ!"

"หึ" ออสตินส่งเสียงในลำคอเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป ร่างสูงก้าวเท้าเข้ามายังห้องพักส่วนตัว ทิ้งตัวเองนั่งลงโซฟาโดยมีแก๊งเพื่อนนั่งรออยู่นานแล้ว

"มึงปล่อยพระเพลิงมันไปแล้วเหรอ" อังเดรหนึ่งในแก๊งเพื่อนออสตินถามขึ้น

"อืม"

"ปกติกูไม่เคยเห็นมึงใจดีกับเหยื่อ แต่ลืมไปได้น้องมันมาแล้วนิ" มังกรเสริมพลางหันไปยิ้มกรุ้มกริ่มกับอังเดร "แถมยัง...สวยตรงสเปกเสือตัวนี้อีกต่างหาก"

"สวยแต่ว่าพยศ"

"ชอบอะไรที่ท้าทายไม่ใช่เหรอวะ เสือร้ายกับกวางน้อยจอมพยศ...กูว่าแม่งเข้ากันดีออก"

"แล้วแม่กวางน้อยของกูเป็นยังไงบ้างวะ ไม่ใช่ถูกมึงขย้ำจนบอบช้ำหมดแล้วเหรอ"

"นั่นดิ อ่อนโยนกับกวางน้องของพวกกูบ้างนะ" แม็กซ์เวลล์พูดเสริม

"แล้วมึงไม่กลัวพระเพลิงพาน้องมันหนีไปเหรอวะ"

"กูให้คนของกูจับตาดูตลอด แต่กูมั่นใจว่าพระพายไม่หนี" เขากระดกน้ำสีอำพันเข้าปากหลังจากพูดจบ พระพายรักพี่ชายมากถึงขนาดยอมเป็นผู้หญิงของเขาแล้วก็เชื่อว่าเธอจะไปหนีไปไหน

"อย่าไว้ใจเหยื่อให้มาก การที่พระพายไม่ไปไหนใช่ว่าเธอจะภักดีกับมึงตลอด ลองถ้ามึงเผลอมีเหรอจะไม่ถือโอกาสหนีมึงไป"

"...."

"ใช่ มึงอย่าไว้ใจเหยื่อให้มันมาก"

"กูเข้าข้างไอ้ออสตินนะเว้ยเรื่องนี้ ถ้าพระพายคิดหนีจริงคงไม่ยอมเดินกลับมาติดกับดักที่ออสตินมันวางไว้หรอก" อังเดรพูดขึ้น

"หักหลังกูเมื่อไหร่ กูก็ไว้หน้าใครเหมือนกัน" เขาเทน้ำสีอำพันลงแก้วที่ว่างเปล่า เขาไม่ได้ขอให้พระพายภักดีกับเขาแค่เธอทำตัวดีๆ ไม่พยศ แค่นั้นแหละที่เขาต้องการ หากเธอคิดหาวิธีหลุดพ้นจากเขา บอกเลยคงยากเพราะเขาไม่มีวันปล่อยเธอไปง่ายๆ ของอะไรที่ตกมาอยู่ในมือเขาแล้ว ถ้าเขาไม่อนุญาตให้หายไป...ก็ไปไหนไม่ได้

"แบบนี้เรียกว่าเป็นของเล่นเสือไหมวะ" อังเดรเลิกคิ้วถามเพื่อน

"ไม่น่าถาม ก็ดูที่มันพูดหน่อย คงจะหวงของเล่นชิ้นนี้มากกว่ารถซุปเปอร์คาร์ที่เพิ่งถอยมาอีกกูว่า" แม็กซ์เวลล์เสริม

"ถ้าให้เลือกระหว่างหวงของเล่นกับรถราคาหลายสิบล้าน มึงเลือกอะไร" มังกรถามขึ้นอีกคน

"หึ...ของเล่นดิวะ รถกูซื้อใหม่ได้แต่ของเล่นชิ้นนี้ ไม่รู้จะหาได้อีกตอนไหน"

"ระวังน้ำตาเช็ดหัวเข่าเพราะของเล่นแล้วกัน"

"ไม่มีทางเว้ย คนอย่างออสตินไม่มีวันร้องไห้แล้วก็ก้มหัวให้ผู้หญิง"

"กูจะรอดูวันที่เสือร้องไห้กลายเป็นแมว ร้องหาแม่กวางน้อย"

"รอทิพย์ไปเถอะมึงอะ คนอย่างกูไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีเพราะผู้หญิงหรอกเว้ย"