เช้าวันต่อมา เสียงเอะอะโวยวายจากด้านล่างของบ้านหลังใหญ่ดังขึ้นจนทำเอาคนที่นอนหลับอยู่ 3 คนตื่นขึ้น เปลวและบีเกลมองหน้ากันและขมวดคิ้วก่อนจะลุกจากที่นอนเดินออกจากห้องมาเจอเวทมนต์ที่เพิ่งเปิดประตูออกมาเช่นเดียวกัน
“น้องล่ะมนต์” บีเกลถามหาลูกสะใภ้ที่ควรเดินออกมาพร้อมลูกชาย แต่ตอนนี้ไม่เห็นแม้กระทั่งเงา
“ตื่นมาน้องก็ไม่อยู่ครับ สงสัยจะด้านล่าง”
“งั้นไปดูกันเถอะ ใครโวยวายอะไรเสียงดัง” และเมื่อพากันเดินลงมาทั้งสามถึงกับเบิกตากว้าง ฝ่ามือของบลูเบลล์มีเลือดสีแดงสดไหลไม่หยุดเ
“เกิดอะไรขึ้น?” เวทมนต์มองไปที่ร่างบางก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหาเธอ
“อย่าเดินเข้ามานะคะคุณเวทมนต์ เดี๋ยวเศษแก้วบาด” บลูเบลล์ห้ามด้วยความเป็นห่วง
“นี่มันอะไรกันน้ำฟ้า”
“เด็กนี่ไม่ยอมไปเรียกมนต์ให้ฟ้า”
“เธอมีสิทธิ์อะไรมาเรียกลูกสาวอีกคนของฉันว่าเด็กนี่” เปลวถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว แค่เข้ามาวุ่นวายในบ้านของเขาก็ทำให้เขาไม่พอใจ
