ร่างเล็กของบลูเบลล์ถูกวางลงที่เคาน์เตอร์ที่อยู่กลางห้องรับแขก ทุกวินาทีที่ถูกเวทมนต์มองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยไฟราคะมันทำเอาเธอถึงกลับกลืนน้ำลายลงคอได้อย่างยากลำบาก
“กลัวเหรอ?”
“เปล่าค่ะ”
“แน่สิ เธอจะกลัวไปทำไม เอากันมาตลอด ทำให้ฉันทุกวัน ขย่มฉันเองอีกต่างหาก ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวสักนิด” เขาพูดเหมือนกับมันไม่ใช่เรื่องใหญ่เรื่องโตจอะไร แต่บลูเบลล์เขินจนแก้มแตกแทบ
“หนีฉันไป ควรลงโทษเธอยังไงดี?”
“หนูไม่ได้หนี”
“งั้นทำไมไม่กลับมาดูแลฉัน” น้ำเสียงที่แสนจะเง้างอนแบบนั้นเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เธอได้ยิน
“คุณดูแลตัวเองได้แล้ว อีกอย่างคุณน้ำฟ้าก็กลับมาแล้ว”
“ฉันบอกเหรอว่าต้องการให้น้ำฟ้ามาดูแล?” เวทมนต์เลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม ก่อนมือที่ซุกซนของเขาจะเริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่บลูเบลล์สวมใส่อยู่
“วันนั้นคุณไม่ใช่หรือไง ที่ปกป้องเขา”
“ฉันแค่ไม่อยากให้เธอตัดสินอะไรจากที่เห็นง่าย ๆ บลูเบลล
