“ไอ้เวรบักปอบ มึงจะตามหลอกหลอนกูไปถึงไหน!”
นิมมั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์ว่าที่เขาเป็นบ้าเป็นบออยู่นี้ สาเหตุมาจากเฮเว่น
ชายหนุ่มร่างสันทัดนอนขดตัวอยู่บนเตียง ในมือกอดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนทำให้น้ำลายสออยู่ตลอด นิมสูดดมอย่างกับคนเมากาว ดื่มด่ำล่องลอยในห้วงฝัน
ร่างกายพลันร้อนรุ่มไม่สบายตัว ช่วงล่างขัดเคืองต้องการบางอย่างมาเติมเต็มแต่เจ้าของร่างยังฝืน
นิมกึ่งฝันกึ่งจริง ชายหนุ่มหมายใจไว้ว่าในตอนที่ร่างกายสงบเขาจะต้องไปพบแพทย์อีกครั้ง และภาวนาขออย่าได้เป็นอะไรร้ายแรง
เมื่อไม่อาจต่อสู้กับแรงอารมณ์ได้ นิมก็จำต้องเอื้อมมืออันสั่นเทาล้วงเข้าไปภายในกางเกง กำความเป็นชายไว้แน่น แล้วออกแรงขยับข้อมือเพื่อบีบเคล้นของเหลวที่สร้างความทรมานนี้ออกมาให้หมด
“อึก อาๆ แฮ่กๆๆ”
.
.
ลู่หลงนั่งเครื่องบินเจ็ทกลับมาที่ปักกิ่ง และทันทีที่ถึงเพนเฮาส์ส่วนตัว อัลฟ่าหนุ่มก็นำเสื้อของนิมที่จิ๊กมาได้ เข้าไ
