สิ่งที่แปลกไปตั้งแต่ออกมาจากบ้าน คือเมียของผมเงียบไป แม้จะอยู่บนหลังม้า เธอก็ยังคงเงียบ
“ไม่สนุกเหรอหื้มมมม”
“พี่มูน ริต้าเธอน่าสงสารนะคะ เธอเกาะขาหนูแล้วร้องไห้ด้วย”
ผมเลยรู้แล้วว่า ว่าความชัดเจนของผม กำลังทำให้ริต้าน่าสงสารในสายตาคนจิตใจดีอย่างฟ้าใส แต่ผมจะต้องทำยังไง ทำดีกับเธองั้นเหรอ ฝันไปเถอะ
“แล้วให้พี่ทำไง”
“เปล่าค่ะ ไม่ต้องทำยังไง หนูแค่สงสารเธอแค่นั้น เวลาพี่พูดแรงๆ ถ้าหนูโดนพี่พูดแบบนั้น หนูคงร้องไห้”
“หนูจะไม่มีทางร้องไห้แน่ๆ เพราะพี่จะไม่ทำให้หนูร้องไห้”
“จริงนะคะ”
“จริง เห็นพี่เป็นคนชอบพูดเล่นรึไง เกาะแน่น ๆ พี่จะไปเร็วแล้วนะ” ผมควบม้าพาเธอไปจุดต่าง ๆ ของไร่ แล้วดูเหมือนเธอจะอารมณ์ดีขึ้น
ตอนนี้ผมเจอทั้งศึกในศึกนอกแล้วสิ ศึกนอกไม่เท่าไหร่ แต่ศึกในเนี่ยสิที่ผมกลัว
หลังจากขี่ม้าเสร็จผมพาเธอกลับมาที่บ้าน ดีหน่อยที่ริต้าไม่อยู่ อย่างน้อยก็สบายใจไปเปราะนึง ผมเดินเข้าห้อ
