บทที่ 6.2
หวั่นไหวไม่รู้ตัว
เมื่อกลับถึงจวนตระกูลจิ้ง จิ้งเจิ้งหลี่ก็อุ้มร่างบางที่สลบไปส่งที่เรือนของนาง มันน่าโมโหนัก!! เขาอยากจะจับร่างบางนี่โยนลงอ่างน้ำดูสิว่านางยังจะสลบเช่นนี้อยู่หรือไม่ แต่หากทำเช่นนั้นแล้วนางล้มป่วยไปภาระย่อมต้องมาที่เขา สุดท้ายจึงทำเพียงวางนางลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน
“ฝากดูนางด้วยสาวใช้ของนางยังไม่กลับมา”
เสียงเข้มหันไปสั่นสาวใช้ประจำของตนเอง หากกล่าวถึงสาวใช้ในตระกูลจิ้ง ผู้ที่มีไหวพริบและสามารถทำหน้าที่ดูแลเจ้านายได้ดีย่อมเป็นฉีซือซือ แน่นอนว่าคนเจ้าเล่ห์เช่นจูเพ่ยหลินหากเป็นคนอื่นคงรับมือนางได้ยากยิ่ง
“เจ้าค่ะนายท่าน”
เมื่อจิ้งเจิ้งหลี่จากไป ร่างที่สลบก็ดีดตัวลุกจากที่นอนทันที ทำเอาฉีซือซือที่กำลังเกินเข้ามาจัดผ้าห่มให้นางตกใจแทบสิ้นสติ
“เขาไปแล้วใช่ไหม”
ฉีซือซือพยักหน้ารับอย่างงงงวย จูเพ่ยหลินถอนหายใจยาวอย่างเบาใจ นึกทบทวนเหตุการณ์บนรถม้าแล้วอยากจะเอาหน้า
