57
“รู้” สุมณฑาตอบ “แต่ฉันก็ตัดใจไม่ได้...ฮือ”
ภัทรียารั้งสุมณฑามากอดด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ ก่อนจะดันเพื่อนออก เพื่อใช้ฝ่ามือปาดน้ำตาของสุมณฑาให้พ้นแก้ม แต่ดูเหมือนว่าน้ำตาหยดใหม่ก็ไหลอาบมาแทนที่
“แกต้องตัดใจให้ได้ เขาไม่ได้รักแก เขามันเจนจัด แต่แกน่ะอ่อนหัดถึงไม่รู้เท่าทันเขา เรื่องที่แกเล่ามาไม่มีตรงไหนที่ทำให้ฉันรู้สึกได้เลยว่าเขารักแก เขาแค่อยากได้ตัวแกเท่านั้น แล้วพอได้ก็ตีจากไปหาคนใหม่ที่เท่าเทียมกับเขา ปล่อยให้แกอยู่ตามลำพัง ไม่สนใจแกเลย แล้วทำไมแกถึงรอเขา รอทำไมให้ใจยิ่งเจ็บปวด แกถอยออกมาเถอะ ความเจ็บปวดจะได้น้อยลง”
ภัทรียารู้ดีว่าสุมณฑาเจ็บปวดใจมากแค่ไหน แต่หากสุมณฑายิ่งจมปลักอยู่กับความทุกข์และเสียใจ ทั้งชีวิตก็จะหนีไม่พ้นความรู้สึกนี้ ทางเดียวที่จะทำให้สุมณฑาหลุดพ้นคือถอยมาตั้งหลัก คิดทบทวน และตัดใจ เธอรู้ว่าเป็นเรื่องยากสำหรับเพื่อนรักที่มอบกายมอบใจให้เรวิน โดยไม่คิดเผื่
