ตอนที่ 1 HBD คามิน
679 คำ
@คฤหาสน์หลังใหญ่ของแดเนียล
“ดีแลนด์!” คามินเอ่ยเรียกชื่อน้องสาวเสียงดุเมื่อเธอแย่งอาหารที่เขาเพิ่งตักมาราดบนข้าวร้อนๆ ของตัวเอง เธอชอบเรียกร้องความสนใจจากพี่ชายจนติดเป็นนิสัย
“อร่อยอ่ะ เฮียมินรู้ใจดีแลนด์ตลอด” ดีแลนด์พูดทั้งที่ยังเคี้ยวอาหารในปากอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่ได้สนใจพี่ชายที่นั่งมองเธออย่างเอือมระอา
“...” คามินส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะตักอาหารเมนูอื่นมากินอย่างไม่เรื่องมาก ดีแลนด์รีบกลืนข้าวในปากลงคอแล้วยื่นช้อนกับซ้อมหวังจะไปตักอาหารบนจานของพี่ชายเหมือนเมื่อครู่ แต่เธอก็ต้องชะงักเมื่อได้เห็นว่าเป็นเมนูอาหารซึ่งเธอไม่ชอบ
“ไม่เอาดีกว่า ดีแลนด์ไม่ชอบกินผัก” พูดจบ เธอก็หันไปตักอาหารเมนูอื่นมากินอย่างลอยหน้าลอยตา คามินได้แต่แอบอมยิ้มให้กับน้องสาวที่แสนเอาแต่ใจ
วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิด ซึ่งอายุครบยี่สิบปีของคามินพอดี เขาไม่ได้จัดงานสังสรรค์สนุกสนานเหมือนปีก่อนๆ เพียงแค่กลับมาทานข้าวกับครอบครัวในรอบหลายเดือนเท่านั้น
“ป๊ากับมี๊ไปไหนเมื่อไหร่จะมา” คามินเอ่ยถามน้องสาว นั่งกินข้าวกับเธอจวนจะหมดจานอยู่แล้ว คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ยังไม่ปรากฏตัวให้เห็นหน้าเห็นตาสักที
“ดีแลนด์ก็ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยจะงอนเฮียที่ไม่เคยมาหามั้ง”
คามินจิ๊ปากให้น้องสาวอย่างชั่งใจ เธอคงพูดอะไรไม่คิดเหมือนอย่างเคย ชายหนุ่มตักข้าวกินต่อเงียบๆ
อยู่ๆ ไฟในบ้านจะดับลงก่อนจะมีเสียงร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ดังขึ้นมาแทน โดยมีคนเป็นแม่ถือเค้กที่มีแสงเทียนระยิบระยับเดินออกมาจากมุมห้อง โดยที่เจ้าของวันเกินก็ไม่รู้ว่าไปหลบอยู่ตรงนั้นตั้งแต่ตอนไหน
Happybirthday to you
Happybirthday to you
Happybirthday Happybirthday
Happybirthday to you~
คามินยืนขึ้นอัตโนมัติ เขามองพ่อกับแม่ที่กำลังร้องเพลงวันเกิดให้เขาแล้วเดินมาพร้อมกันด้วยรอยยิ้มและความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ขณะที่ดีแลนด์ลอดเข้ามาใต้วงแขนเพื่อสวมกอดเอวสอบของเขาอย่างถือวิสาสะ
“อธิษฐานแล้วเป่าเค้กสิลูก” คาริสาพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม โดยมีแดเนียลยืนเคียงข้างเธอ
คามินมองเค้กชาเขียวที่เขาชอบอยู่ในมือของผู้เป็นแม่ เขาหลับตาลงพร้อมอธิษฐานสิ่งที่ตนเองต้องการ ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาหวังจะเป่าเทียนบนหน้าเค้กให้ดับลง
“ฮือๆ ~”
เสียงร้องไห้ดังมาจากไกลๆ ขัดจังหวะความสุขของครอบครัวชั่วขณะ คามินกับดีแลนด์มองหน้ากันด้วยความงุนงงกับที่มาของเสียงร้อง ขณะที่แดเนียลกับคาริสารู้ดีว่าเป็นเสียงของใคร
“เอาตัวเข้ามา” แดเนียลพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด หลังจากที่มีลูกน้องคนหนึ่งเดินมากระซิบบอกว่าเด็กสาวที่คาริสารับมาเลี้ยงได้ตื่นแล้ว
“ฮือๆ ~” เธอร้องห่มร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัว เพราะสถานที่มันแปลกหูแปลกตาทำให้เธอหวาดระแวง
“หนูนา!” คามินพูดขึ้นหลังจากที่ได้เห็นใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเด็กสาว เธอเคยมาวิ่งเล่นที่บริษัทฯของคนเป็นพ่อตั้งแต่ยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ อายุน่าจะไล่เลี่ยกับดีแลนด์ ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างสงสัย เขายังไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า
“ไม่ต้องมองหน้าหนูแบบนั้นเลย หนูบอกแล้วไงว่าจะรับผิดชอบเอง” คาริสาพูดขึ้นเมื่อแดเนียลมองเธออย่างคาดโทษ
“นี่มันเรื่องอะไรกันครับ?” คามินพูดขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของคนเป็นพ่อเป็นแม่ดูไม่ค่อยสู้ดีนัก
- ผู้เขียน
