ขอโทษ
1167 คำ
วันนี้ธีรภัทรกลับบ้านไวกว่าปกติ เพราะเขาไม่มีสมาธิกับการทำงานเลย ใบหน้าของน้ำรินลอยมาทั้งวัน
จนเขานึกอยากลับบ้านไวๆ มาเจอเจ้าตัวผู้เป็นต้นเหตุ แต่กลับมาถึงก็ไม่เจอเจ้าหล่อนแม้แต่น้อย
“คุณน้ำรินไปไหน ทำไมยังไม่กลับบ้าน”
เขาเอ่ยถามสาวใช้ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“คุณน้ำรินไม่ได้บอกไว้ค่ะ”
ธีรภัทรหงุดหงิดเมื่อกลับบ้านมาถึงไม่พบตัวหญิงสาว
'มืดค่ำป่านนี้แล้วยังไม่กลับ ไปถึงไหนกับใครกันยัยตัวแสบ"
ตึ่ง! เสียงไลน์ดังขึ้น ชายหนุ่มเปิดดูไลน์ที่เพื่อนเขาส่งมาจากร้านเหล้าแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มกัดกรามกรอดด้วยความโกรธขึ้งเมื่อเห็นภาพในมือถือ'น้ำรินนั่งคลอเครียกับผู้ชายอีกคน' เขารีบออกรถออกไปทันที!
???
“น้ำริน!!!”
เสียงเรียกจากธีรภัทรทำให้น้ำรินตกใจปนแปลกใจนี่เขาตามเธอมาถึงที่นี่ได้อย่างไร
“อ้าวพี่ธีร์! ตามรินมาหรือคะ? แล้วรู้ได้ไงว่ารินอยู่ที่นี่”
น้ำรินเลิกคิ้วเอ่ยถามเขาด้วยความแปลกใจ
“ความเน่าเหม็นของเธอมันปิดมิดได้ที่ไหนกัน”
เสียงที่เกรี้ยวกราดด้วยความโกรธ พูดโดยไม่สนว่าชายหนุ่มอีกคนที่นั่งอยู่จะคิดยังไงสายตาคมกริบยังคงจับจ้องมาที่ใบหน้างาม
“พี่ธีร์พูดเรื่องอะไรคะ?”
“ใจเย็นๆ นะครับคุณธีร์ รินไม่ได้ทำอะไรผิดเลยครับ”
เพื่อนของน้ำรินที่ทนฟังมาสักพักแล้วพูดขึ้น
"นี่มันเรื่องอะไรกันริน แล้วคุณธีรภัทรมาได้ยังไง บีน่าไปห้องน้ำแป๊บเดียวจะมีเรื่องกันแล้วหรอคะ?"
บีน่าเพื่อนของน้ำรินเดินออกมาได้จังหวะพอดี
“แกก็เลิกแอ๊บแมนได้แล้วมีมี่ นี่ทำให้คุณธีร์เข้าใจยัยรินผิดไปหมดแล้วนี่!”
บีน่าหันไปพูดกับเพื่อนสาวในร่างหนุ่มหล่อที่นั่งข้างน้ำริน
"ขอโทษค่ะคุณธีร์…พอดีเรานัดลูกค้ากันมาคุยร้านนี้ แล้วลูกค้าเพิ่งจะกลับไปเองนี่ก็กำลังกลับกันแล้วค่ะ งั้นทิ้งรินไว้กับคุณเลยนะคะ ป่ะๆๆ บีน่า บายนะรินนี่"
“เอ้าาา พวกแกนึกจะกลับก็กลับกันเลยหรอ?”
“เออน่า บรรยากาศไม่ค่อยดีให้ผัวเมียเค้าเครียกันดีกว่า”
มีมี่กระซิบกระซาบที่ข้างหูน้ำรินเบาๆ
???
หลังจากคนอื่นกลับไปหมดแล้ว ธีรภัทรเดินเลยจูงมือหญิงสาวออกมาจากร้าน
“ขอโทษ….”
สุ้มเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนประหนึ่งสายลมพริ้วไหว
“ห้ะ!ว่าไงนะคะรินไม่ได้ยิน”
หญิงสาวแกล้งทำหูตึงขึ้นมาทันใด
“ขอโทษที่เข้าใจผิดและว่าเธอหยาบคายไปเมื่อกี้”
"อ๋อคะ รินชินแล้วค่ะ ปกติคนอื่นๆ ก็มองรินไม่ดีแบบนี้มานานแล้วก็ไม่แปลกที่ใครต่อใครจะว่ารินเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ รินไม่อยากจะตามแก้ตัวค่ะ"
“ทำไมกัน? ทำไมถึงไม่เคยอธิบายอะไรเวลาที่….ผม..เอ่อพี่…พูดไม่ดี”
ใบหน้างามมีเสน่ห์ของเธอหันมายิ้มกับเขา
“เหตุการณ์วันนี้….ใช้เป็นการอธิบายได้มั้ยคะ?”
ธีรภัทรยืนนิ่งจ้องใบหน้างามสะกดของน้ำริน ดวงตาที่สุกใสสบกับนัยน์ตาคมกล้าของเขาทำให้เธอรีบเบนหลบทันที ใจของหญิงสาวเต้นตึกๆ ดังกลองเพล สายตาล้ำลึกของเขาคู่นั้น
มันหมายถึงอะไรเธอก็ยากจะหยั่งถึง
"พอดีวันนี้ริน เข้าไปบริษัทคุณพ่อมาค่ะ คือคุณพ่ออยากให้รินไปทำงานที่บริษัทคุณพ่อปกติรินทำงานออกแบบฟรีแลนซ์กับกลุ่มเพื่อนเมื่อกี้ค่ะ รินไม่ชอบอยู่กับระบบของบริษัทแต่ช่วงนี้สุขภาพคุณพ่อไม่ค่อยดี…เลยต้องจำใจ"
หญิงสาวอธิบายเสียยืดยาว เป็นครั้งแรกที่เธอกับเขาได้มีโอกาสคุยกันแบบนี้
“ทำไม..ไม่บอกพี่สักคำ”
ชายหนุ่มเอ่ยถามออกมาสั้นๆ จริงๆ เขาก็อยากจะถามอะไรมากกว่านี้ แต่เขาไม่รู้จะเอ่ยมันออกมาอย่างไรดี สิ่งที่เขาเคยรับรู้มาก่อนหน้านี้ว่าเธอเอาแต่เที่ยวเตร่ไม่เอาการเอางาน
ความจริงคือเธอทำงานไม่เป็นเวลา แถมทำงานก็นัดลูกค้ามาในที่แบบนี้ ก็ไม่แปลกที่คนอื่นจะมองเธอผิดไปรวมทั้งตัวเขาด้วย โง่เขลาเสียจริง! เขาด่าตัวเองในใจ
"รินไม่อยากรบกวนพี่ธีร์ค่ะ อีกอย่างเราห่างเหินกันมานาน ไม่ใช่พี่ธีร์
ตอนเด็กๆ ที่คอยตามเอาใจรินแล้วนี่คะ"
“รินจำได้ด้วยหรอ? เรื่อง…เรื่องแบบนั้นน่ะ”
พลันภาพในอดีตก็ผุดขึ้นมาทันที เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มที่คอยเอาแต่สั่งๆๆ เขาทั้งวัน จนเป็นที่รำคาญใจกับเขานัก
"รินจำพี่ธีร์ที่แสนจะอบอุ่นคนนั้นได้เสมอค่ะ……ถึงแม้ในตอนนี้จะไม่มีพี่ธีร์คนนั้นอีกแล้ว…"
เธอพยายามแอบซ่อนความรู้สึกผิดหวังไว้สุดกำลัง..แต่เขาไม่ตอบอะไร
"แล้วที่ตามรินมาวันนี้….แถมแสดงท่าทางแบบนั้นต่อหน้าเพื่อนรินถ้าเป็นสามีภรรยาคู่อื่นที่รักกัน….รินคงจะคิดว่าพี่ธีร์…หึงรินแล้วนะคะ"
เธอถามเสียงแผ่วเบาเหมือนดุจเสียงกระซิบอย่างประหลาดใจ
“แล้วใครว่าไม่ใช่ล่ะ”
เขาเอ่ยขยายความกระจ่างให้เธออย่างชัดถ้อยชัดคำ พลันใบหน้าขาวนวลของเธอเปลี่ยนเป็นสีเลือดแดงปลั่งขึ้นมาทันใด
???
ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้างามสะกดของหญิงสาวที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง
ข้างๆ กายของเขา เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้เขาต้องเริ่มมองน้ำรินใหม่อีกที แต่ทว่า
ถามว่าเขารักเธอมั้ย เขาก็ยังไม่แน่ใจ แต่เรื่องหย่า เขายังคงไม่อยากหย่ากับเธอในตอนนี้
ความรู้สึกของเขาที่ว่ารังเกียจมันเริ่มเปลี่ยนไปเป็นอยากชิดใกล้
หญิงสาวลืมตาขึ้นมา พลันสายตาคู่สวยสบกับสายตาคมกริบของเขา เขายื่นหน้าจะประทับไปบนริมฝีปากบางของเจ้าหล่อนแต่หญิงสาวผละหนี
“วันนี้ไม่ได้ค่ะ”
หญิงสาวรีบปฏิเสธทันควัน!
“ทำไมกัน ก็เห็นอยู่ว่าได้”
“รินมี ปจด….”
เธอเอ่ยตอบพร้อมยิ้มๆ
“งั้นกอดเฉยๆ ก็ได้ครับ”
พูดเสร็จก็โอบเอวคอดเข้ามา เพียงแค่ได้กอดและได้อยู่ใกล้ๆ เธอแบบนี้ก็ทำให้หัวใจเขารู้สึกมีความสุขอย่างประหลาด ไม่รู้น้ำรินใช้มนต์เสน่หาบทไหนถึงทำให้ตัวเขากระวนกระวายใจนัก
อยากเจอเธอทั้งวันอยากอยู่ใกล้ทุกเวลา จากที่ก่อนหน้านี้เขาเอาตั้งแง่แต่นึกรังเกียจตัวเธอแล้วความรู้สึกในวันนี้มันคืออะไรกัน? …หรือเขาจะแค่ลุ่มหลงไปชั่วครั้งชั่วคราว…ชายหนุ่มนอนครุ่นคิดอย่างสับสนในจิตใจ
- ผู้เขียน
