ตอนที่ 25
น้ำเสียงเขาตึงมองหล่อนอย่างไม่แยแส
แต่ช่อดมิสาโต้เถียงขึ้นมา จากความรู้สึกทั้งหมด
“คนเราเมื่อถึงจุดหนึ่งมีความพ่ายแพ้เกิดจากการถูกประณามหรือบีบคั้นจิตใจก็ตาม มันก็ต้องร้องไห้ เพื่อช่วยประโลมปลอบโยนตัวเอง ไม่ใช่หรือคะ แล้วก็ใช้ เป็นที่ระบายความอัดอั้นเหล่านั้นออกมาไม่ใช่หรือคะ ให้มันหมดไป ค่ะคุณอภิวานต์ แล้วดิฉันก็เป็นหนึ่งในจำนวนนี้”
หล่อนช่างกล้าเถียงโดยไม่ได้มองแววตาขวางของเขาสักนิด อภิวานต์มองจ้องตรงมา
ช่อดมิสาเอ่ยด้วยความคับแค้นใจแล้วตวัดสายตาเบือนไปทางอื่น สีหน้าของเด็กสาว มีแต่ความขุ่นบึ้งกับร่องรอยเจ็บช้ำในดวงตา เหมือนจะสำเหนียกกับตัวเองว่าเป็นผู้หญิงที่ไร้ค่า
อภิวานต์ถอนหายใจยาว เขารู้บทจะเถียง หล่อนก็เถียงขึ้นเหมือนคนดื้อ เถียงคำไม่ตกฟาก บทจะเงียบ ก็ยิ่งกว่านางสนิมสร้อยหรือกลัวแม่ดอกพิกุลจะร่วงหล่นจากปาก
“ เอาล่ะฉันจะไม่ถือสากับมัน แต่สำหรับเธอ ถ้ารู
