บทที่ 4 คำตอบ
1099 คำ
คุณหมอเดินของมาจากห้องฉุกเฉินด้วยสีหน้าเรียบเฉย หญิงสาวร้อนรนใจรีบไถ่ตามอาการของชายหนุ่ม
"คุณหมอคะ คุณนาธานอาการเป็นยังไงบ้างคะ"
"ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ ต้องนอนดูอาการก่อนครับ"
"นานไหมคะ"
"เรื่องนี้หมอยังบอกไม่ได้จริงๆครับ หมอขอตัวก่อนครับ"
"ค่ะ ขอบคุณคุณหมอมากๆค่ะ" หญิงสาวต่อสายหาคุณยายเพื่อที่จะบอกเล่าถึงอาการและให้คนทางบ้านคลายความกังวลลงบ้าง ซึ่งเมื่อแม่นมได้ยินดังนั้นก็พอใจชื้นขึ้นมาหน่อย
"คุณพระคุณเจ้าคุณครองคุณหนูของนมด้วยเถิด" นางยกมือไหว้พนมมือต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์
หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องของชายหนุ่ม เขานอนนิ่งๆอยู่บนเตียง นอนแบบนี้ชั่งต่างกับตอนตื่นมากๆ สิ้นฤทธิ์แบบนี้ก็ดูหล่อไม่เบานี่หน่า เธอเดินเข้าไปใครๆ ค่อยๆยกมือลูบไปที่ใบหน้าของชายหนุ่ม วินาทีที่ทราบว่าเขาโดนยิงฉันเธอก็เหมือนหลุดหายไปด้วย ว่าไปแล้วน้ำตาก็พานจะไหล เธอกลัวมาก เธอกลัวแต่ก็ต้องทำเหมือนไม่เป็นอะไร เพราะนึกถึงจุดนั้นแล้วน้ำตาที่เคยกลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมาเป็นสายอย่างหยุดไม่ได้ เธอขอโอกาสนี้แอบร้องไห้แสดงความอ่อนแอออกมาบ้างละกัน
"ฮึก ฮึก ฮืออ"
"..."
"ฮึกๆ"
เสียงร้องไห้เบาๆปลุกเขาตื่นจากการหลับใหล เขาเหนื่อยและเพลียมากจึงได้หลับไป เขาตกใจมากในตอนแรกนึกว่าผีหลอกและไม่กล้าลืมตา แต่พอตั้งสติฟังดีๆแล้วก็ต้องยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู
"ฮึก คุณมันคนบ้า ได้ยินไหมคะ ได้ยินที่ฉันพูดไหม ฉันไม่เคยเสียน้ำตามากมายขนาดนี้ให้ผู้ชายคนไหนเลยนะ ทำคุณถึงต้องทำให้ฉันร้องไห้ คุณไม่รู้บ้างเลยหรอว่าถ้าคุณเป็นอะไรฉันกับลูกจะอยู่ยังไง คุณมันเป็นคนใจร้าย คุณพูดอะไรบ้างสิ ฮืออ"
"ทำไมยังไม่ฟื้นอีก ตื่นสิคะตื่น" หญิงสาวเริ่มจับแขนเขาเขย่าแรงขึ้นจนสุดท้ายชายหนุ่มก็เงียบเสียงเอาไว้ไม่ไหว ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
"อะ โอ้ยย"
"คะ คุณ ฟื้นแล้วหรอคะ ฮืออ คนบ้าทำไมเพิ่งจะฟื้น"
"ถ้าผมฟื้นเร็วผมก็ไม่ได้ยินความในใจของคนปากแข็งแถวนี้ไงครับ"
"..."
"ผมดีใจนะที่ตื่นมาแล้วเจอคุณ ผมคิดว่าผมยะแย่ซะแล้ว ถ้าผมตาย." หญิงยกมือขึ้นมาปิดปากของชายหนุ่มไว้
"อย่าพูดเรื่องตายสิคะ มันไม่ดี"
"ยังไงถึงจะดีละครับ มือคุณหอมจัง ผมคิดถึงนะ คิดถึงผมบ้างหรือป่าว"
"อี๋ อย่าพูดเยอะสิคะ น้ำลายเต็มมือฉันหมดแล้ว" หญิงสาวเขินอายรีบเปลี่ยนเรื่อง
"ฮ่าๆ ไม่ต้องเขินหรอกครับ เราสองคนรักกันนี่"
"ระ รักอะไรกันคะ"
"นี่คุณไม่รักผมหรอ"
"..." เห็นหญิงสาวยังนิ่งชายหนุ่มจะงอนแล้วนะ เขางอนรีบยกผ้าห่มคลุมโปรง แต่ด้วยความลืมตัวจึงออกแรงมากไปหน่อยทำให้บาดเจ็บ
"อะ โอ้ยย"
"คุณ! เป็นอะไรไปคะ"
"ไม่ต้องสนใจผมหรอก ผมไม่เป็นอะไรแล้วคุณกลับไปเถอะ ผมอยู่ครเดียวได้"
"..." หญิงสาวไม่ตอบแต่เดินออกจากห้องไปทันที ทำเอาคนนอนรอรอนานจนหายใจไม่ออกต้องเปิดผ้าออกมาหาอากาศหายใข พอได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาก็คลุมผ้าอีกครั้ง
"ขอโทษนะครับคุณนาธาน" คุณหมอหรอเนี่ย ในที่สุดเขาก็ยอมออกมาจากผ้า
"ขอหมอตรวจดูอาการหน่อยนะครับ แฟนของคุณแจ้งว่าคุณเจ็บแขน"
"ฟะ แฟนหรอครับ"
"ใช่ครับ เธอไปตามหมอมา" คุณหมอเบี่ยงตัวหลบ เผยโฉมแฟนของเขา พอเห็นว่าเป็นใครก็ยอมแต่โดยดีเลย
"ครับ ผมเจ็บนิดหน่อย"
คุณหมอหนุ่มดูแผลแล้วก็ผมว่าแผลที่กำลังจะแห้งก่อนหน้านี้ตอนนี้ได้ฉีกขาด ต้องทำการเจ็บเพิ่มเติม ความซ่าส์ของเขาแท้ๆทำให้ต้องเจ็บตัว เมื่อทำแผลเสร็จคุณหมอก็ขอตัวออกไป ทิ้งให้ในห้องเหลือเพียงหนุ่มสาวเลือดร้อน
"ว่าไงครับคุณแฟนน"
"ยิ้มทำไมคะ"
"ก็ดีใจนี่หน่า คุณตอบตกลงผมแล้ว"
"ตอนนั้นคิดไม่ทันนี่หน่า คุณหมอถามว่าเป็นอะไรกับคุณ จะน้องสาวก็คนละนามสกุล"
"อ้าว" คนขี้น้อยใจเตรียมจะทำหน้างอนอีกครั้ง
"อย่ามางอนอีกนะคะคนไม่มีเหตุผล"
"..."
"ไม่คิดถึงลูกบ้างหรือไง คนที่บ้านห่วงคุณมากนะคะ"
"ดีใจจัง"
"ดีใจอะไรคะ"
"ก็...มีคนที่บ้านให้ห่วงใยไงครับ ผมไม่ได้สัมผัสมันมานานมากแล้ว" น้ำเสียงที่ดูเบาบางบ่งบอกถึงอารมณ์ของเขาได้ดีที่สุดในตอนนี้ เธอสงสารเขามาก จึงตัดสินใจเดินเขาไปกอดเขาหลวมๆ ชายหนุ่มดีใจมากที่เธอเปิดใจให้กัน เขาเลยแอบตีเนียนซบตรงที่อกของเธอ
"อย่าเนียนสิคะ"
"เนียนที่ไหนกัน มันพอดีกับตอนนั่งตั้งหาก"
"ดูทำหน้าเข้า เหมือนน้องเองเจิลมากๆเลยค่ะ"
"รับผมแล้ว รับลูกของผมอีกซักคนสิครับ"
"ลูกน่ะ คือเหตุผลที่ทำให้ฉันพิจารณาคุณค่ะ"
"งั้นผมต้องขอบคุณลูกใช่ไหมครับ"
"แน่นอนสิคะ ฉันคิดถึงแกจะแย่ คุณรู้ไหมคะว่าเมื่อคืนแกเป็นไข้ร้องไห้งอแง"
"จริงหรอครับ แล้วตอนนี้ละครับ"
"ไม่ต้องห่วงค่ะ ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว คุณรีบรักษาตัวให้หายจะได้กลับไปหาแกกัน แกคงรอเราอยู่ ฉันไม่อยากให้แกมาที่โรงพยาบาลที่มีแต่เชื้อโรค"
"ครับ ผมขอบคุณคุณจริงๆ ผมคิดไม่ผิดจริงๆ"
"ลองบอกว่าไม่ดีสิคะ น่าดู"
"ฮ่าๆ น่าลองนะครับเนี่ย"
"เดี๋ยวเถอะ อยากโดนเย็บใหม่ใช่ไหมคะ"
"โนวว ไม่แล้วครับ อยากกลับบ้านแล้ว"
"เป็นเด็กดีไปนะคะ จะได้กลับเร็วๆ ฉันก็จะกลับแล้ว"
"อ้าว คืนนี้ไม่อยู่กับผมหรอครับ"
"โนววค่ะ ฉันจะไปอยู่กับลูกสาวตัวน้อยของฉัน"
"โถว่"
"ฮ่าๆ เจอกันพรุ่งนี้"
"คาร่าาาา อย่าเพิ่งไปครับ" เห็นเขาเรียกร้องอย่างนั้นเธอก็รีบเดินออกไปให้เร็วขึ้น แกล้งซะหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอก จริงไหม?
- ผู้เขียน
