บทที่ 2 สารภาพ
1000 คำ
หลังจากวันนั้นธีก็แวะเวียนมารับประทานอาหารที่ร้านของหญิงสาวเป็นประจำ หญิงสาวต้อนรับเขาอย่างดีเสมอ วันนี้ก็เช่นกัน แถมเขายังชวนเพื่อนที่ทำงานมาทานด้วยกันอีก
"นี่คาร่าเพื่อนผมครับ เป็นเจ้าของที่นี่ครับ" ชายหนุ่มแนะนำหญิงสาวให้อีกฝ่ายรู้จัก
"สวัสดีครับ"
"นี่นนท์ครับ ลูกน้องพี่เอง"
"สวัสดีค่ะ ต้องการอะไรเพิ่มเติมสั่งได้นะคะ"
"ขอบคุณครับ ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมร้านถึงดูดีขนาดนี้ เจ้าของน่ารักมากๆนี่เอง"
"ฮ่าๆ ชมเกินไปแล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ" หญิงสาวหัวเราะออกมาเบาๆจากนั้นก็ผละห่างออกไป
กริ้งๆ เสียงประตูหน้าร้านดังขึ้น ปรากฎร่างของหญิงชรากับเด็กน้อยวัยกำลังซุกซน สาวน้อยดวงตากลมโตดูน่ารักมากๆ
"อ้าว มาแล้วหรอลูก มาให้น้ากอดหน่อยเร็ว" หญิงสาวรีบตรงเข้าไปอุ้มสาวน้อยมาไว้ในอ้อมกอดของตน
"แอ๊ๆ"
"คิดถึงแย่เลยดูสิคะ นี่ถ้าคุณคาร่าอยู่ด้วยตอนกลางคืนคงจะนอนหลับฝันดีแน่นอน" แม่นมเห็นแล้วก็รู้สุกถึงความอบอุ่นที่หญิงสาวมอบให้
"แกงอแงมากเลยหรอคะ คุณยายไหวไหมคะ" หญิงสาวถามออกไปด้วยความเป็นห่วง เธอเข้าใจดีเพราะคุณยายอายุมากแล้วในตอนนี้จะให้มีเรี่ยวแรงเหมือนคนหนุ่มสาวก็คงจะเป็นเรื่องยาก
"ไหวจ้ะไหว ยายแค่พูดเล่นเท่านั้นเอง เพราะคุณหนูน้อยเธอดูมีความสุขมากเวลาที่ได้อยู่กับคุณคาร่าน่ะค่ะ" แม่นมตอบกลับยิ้มๆ
"อ่อ ค่ะ" หญิงสาวอุ้มสาวน้อยไปวางไว้ที่ประจำ รอเวลาเลิกงานของชายหนุ่ม ช่วงนี้เมื่อเลิกงานเขาจะต้องแวะมาหาเธอที่ร้านพร้อมกับรับลูกสาวของตนกลับบ้าน และก็อาสาไปส่งเธอที่บ้านเช่นกัน
ในรถบรรยากาศแปลกไป เธอและเขาต่างไม่ได้พูดอะไรออกมา จนหญิงสาวเริ่มแปลกใจเพราะปกติเขาจะร่าเริงยิงมุกต่างๆมาที่เธอเสมอ
"แอ๊ๆ" และแล้วความเงียบก็หายไปเมื่อหนูน้อยรู้สึกตัวตื่น ชายหนุ่มเพียงแค่หันมามองนิดนึงก็หันกลับไปทำหน้าที่คนขับตามเดิม จริงๆเขาไม่ต้องขับเองด้วยซ้ำแต่เป็นเพราะเธอและลูกสาวนั่งมาด้วยเขาจึงขอขับเอง
"ว่าไงคะ หิวแล้วหรอคะ" หญิงสาวถามออกไปน้ำเสียงอบอุ่น สายตาของเธอทอประกายความห่วงใย
"หม่ำๆ"
"หืมม ฟอดด หิวแล้วจริงๆด้วย" หญิงสาวก้มลงไปหอมแก้มสาวน้อยฟอดใหญ่ จากนั้นก็จัดเตรียมนมขวดให้สาวน้อยได้ดื่ม พอขวดถึงปากก็สงบนิ่งทันที มีแค่เสียงจุ๊บๆถูกส่งออกมาเบาๆ ดูท่าสาวน้อยคนนี้จะกินจุมากๆ
"คุณเป็นอะไรหรือป่าวเนี่ย ทำไมวันนี้เงียบไปล่ะ มีอะไรก็ระบายให้ฉันฟังได้นะ" คนตัวโตดูแปลกไปจากทุกวันที่มักจะสดใสร่าเริง
"เรื่องงานน่ะครับ" ชายหนุ่มตอบกลับน้ำเสียงราบเรียบ ปัญหามีใครเขาได้จัดการทุกวันบางครั้งก็รู้สึกเหนื่อยล้า
"ทำไมคะมีปัญหาใหญ่เลยหรอ" หญิงสาวถามออกไปด้วยความสงสัย
"อืม ยังแก้ปัญหาไม่ได้"
"คุณก็อย่าเครียดไปเลย สุดท้ายปัญหาก็ต้องแก้ไขได้ เชื่อฉันสิ คุณดูน้องเองเจิลสิเขาเป็นกำลังใจให้คุณอยู่นะ" หญิงสาวพยายามพูดให้คนตัวโตสบายใจขึ้นมาบ้าง
"แล้วคุณล่ะเป็นกำลังใจให้ผมบ้างหรือเปล่า" ชายหนุ่มถามออกไปอย่างมีความหวัง ถ้าเธอเป็นกำลังใจเขาก็คงจะดี
"อะ เอ่อ.."
"เห็นไหม คุณไม่สนใจผมเลย เรารู้จักกันมานานแล้วนะครับ คุณจะเปิดใจให้ผมบ้างไม่ได้เลยหรือไง" ชายหนุ่มถามกลับน้ำเสียงแง่งอน รู้สึกน้อยใจขึ้นมาดื้อ
"แล้วคุณล่ะ คุณคิดยังไงกับฉันกันแน่" อาการของเขาทำให้เธอรู้สึกว่าเธอจะต้องรู้ให้ได้ว่าความจริงแล้วเขาคิดอะไรกับเธอ
"ผมชัดเจนขนาดนี้คุณยังไม่รู้อีกหรอ" ชายหนุ่มตอบกลับน้ำเสียงจริงจัง เขาคิดว่าทุกการกระทำที่ผ่านมาเขาก็ชัดเจนในระดับหนึ่งแล้ว ทำไมเธอยังไม่รู้
"ไม่รู้ ไม่พูดก็ไม่รู้ คุณนี่ไม่เข้าใจผู้หญิงบ้างเลยนะคะ" หญิงสาวก็แค่อยากจะฟังคำตอบชัดๆให้รู้กันไปเลยว่าอะไรคืออะไรก็เท่านั้น
"ก็ผมไม่เคยมีแฟนนี่"
"ห่ะ คุณว่าอะไรนะ"
"ปะ ป่าว"
"ฮั่นแน่ ฮ่าๆ ที่แท้คุณก็ยังไม่เคยมีแฟนนี่เอง" หญิงสาวเอ่ยแซวเมื่อเขาเผลอพูดความลับออกมา
"ไม่ต้องมาแซวผมเลยนะ แล้วสรุปยังไง คุณจะให้คำตอบผมได้หรือยัง"
"ก็ถ้าคุณไม่บอกฉันก่อน ฉันก็ไม่บอก ชิ"
"เอาล่ะๆ ผมบอกก็ได้ ช่วยพ่อด้วยสิลูก" เขาคว้ามือของสาวน้อยมากุมเพื่อหาพวก
"ไม่ต้องมาให้ลูกช่วยเลยนะ" หญิงสาวดึงมือของสาวน้อยกลับ
"ฮ่าๆ โอเคๆ ผมชอบคุณ คุณคาร่าช่วยตอบตกลงเป็นแฟนกับผมหน่อยได้ไหมครับ ผมไม่อยากเหงา ผมอยากให้ลูกมีแม่ครับ"
"..." หญิงสาวอ้าปากค้างไม่คิดว่าเขาจะพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาทั้งหมด
"ว่าไงครับ"
"..."
"หืมม ว่าไง"
"ฉัน.."
"...."
"ฉันจะลองรับไว้พิจารณาค่ะ"
"ผมให้เวลาคุณแค่สามวัน ถ้าเกินสามวันแล้วถือว่าคุณตกลงนะ"
"อืมม"
"ผมจะรอครับ ถึงแล้ว คืนนี้ฝันดีนะครับ ฝันถึงเราสองคนพ่อลูกด้วย"
"ค่ะ" หญิงสาวเมื่อเปิดประตูลงไปได้ก็วิ่งหนีเข้าบ้านทันทีด้วยความเขินอาย ถ้าเขาได้เห็นแก้มของเธอคงจะรู้แล้วว่าเธอเขินขนาดไหนในตอนนี้
- ผู้เขียน
