“นางแบบเปลือย!”
นาราพรรณตีหน้าเหยเกราวกับจะร้องไห้ ไม่รู้ว่าตัวเองถูกพามานั่งที่ห้องวาดภาพชั่วคราวของเจ้าชายชารีฟร์ตั้งแต่เมื่อไร ส่วนคนที่เป็นเจ้าของห้องก็นั่งยิ้มกริ่มจ้องมองเธอไม่วางตา
“ว่าไงน้ำค้าง จะเริ่มงานวันนี้ เดี๋ยวนี้เลยไหม”
เจ้าชายหนุ่มแกล้งถามสาวน้อยแสนหวานที่นั่งอยู่ตรงหน้า ความคิดที่จะวาดภาพเปลือยไม่เคยมีอยู่ในหัวสมองจนกระทั่งได้มาพบเจอะเจอกับนาราพรรณ
“อย่ามาบ้าน่ะ น้ำค้างไม่เป็นแบบให้ใครทั้งนั้น”
นาราพรรณลุกพรวด ทำท่าจะกระโจนออกจากห้องแกลอรี่ แต่เธอก็ช้ากว่าเจ้าชายชารีฟร์ที่พุ่งพรวดแค่เพียงก้าวเดียวก็คว้าร่างบอบบางมาสวมกอดไว้แนบแน่น
“ตกลงกันแล้วน่ะน้ำค้าง ว่าเจ้าต้องเป็นแบบเปลือยให้เรา”
เจ้าชายชารีฟร์กระซิบข้างใบหูเล็ก พร้อมกับเรียกความชุ่มชื่นให้กับตนเอง ด้วยการแอบสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ของกายสาวเข้าปอดลึกๆ
นาราพรรณขึงตาเขียวปั้ดใส่คนตัวใหญ่ มือเล็กก็ทุบไม่เลือกตรงอก
