นาราพรรณขยันลูบไล้อาภรณ์งดงามอย่างไม่วางมือ ผ้าไหมเนื้อนุ่มที่นำมาตัดเย็บ ใส่แล้วเย็นสบายเสริมความสง่างามให้กับเจ้าของร่างบอบบาง เครื่องประดับซึ่งล้วนเป็นอัญมณีแท้ ไม่ว่าจะเป็นต่างหู สร้อยประดับหน้าผาก กำไลแขน ทำให้หญิงสาวดูเหมือนเป็นชาวอัลนูรีนโดยแท้ หญิงสาวหันซ้ายแลขวาดูตัวเองหน้ากระจกเงาบานใหญ่ พลันนั้นสายตาก็ได้เห็นภาพสะท้อนของชายชราที่เธอพบเมื่อวันก่อน ดูท่าว่าอีกฝ่ายคงมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ เพราะเห็นทำปากขมุบขมิบพร้อมกับกวักมือเรียกด้วย
“ออกไปพบแป๊บเดียวก็ได้มั้ง”
นาราพรรณงึมงำบอกตัวเอง พลางหันไปมองนะญาและหญิงรับใช้คนอื่นๆ ที่กำลังช่วยกันแต่งตัวให้กับแฝดพี่ของเธอ หญิงสาวเดินออกทางประตูหลัง เพื่อตรงไปยังบริเวณที่ชายชราหลบซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้ใหญ่ พอลงมาถึงสนามหญ้า หญิงสาวก็รวบชายกระโปรงที่ค่อนข้างยาวมาถือไว้ไม่ให้เกะกะ เปื้อนเศษดินเศษหญ้า ด้วยเกรงว่าจะทำให้อาภรณ์ชุดงามเปรอะเปื้อ
