ผัวเมียหยอกกัน
2865 คำ
เช้าวันจันทร์ที่แสนสดใส
รีโรสตื่นมาแต่เช้าเพื่อทำอาหารเหมือนทุกๆวัน แต่สามที่ผ่านมาเธอไม่ได้ตื่นเพราะเธอไม่สบาย
" หนูโรสหายแล้วเหรอลูก" มัมแก้วถามลูกสะใภ้ด้วยความสงสัย รีโรสหันหน้ามามีแก้มปริ ตาหยี่ พลางหมุนซ้าย หมุนขวา ใบหน้าของรีโรสขาวอมชมพู ปากแดงไม่ต้องพึ่งลิปสติก
" โรสหายแล้วค่ะคุณมัม " รีโรสตอบมัมแก้วพร้อมกับแสดงของมัมแก้วเห็นว่าเธอนั้นแข็งแรงมากแค่ไหน มัมแก้วยิ้มเอ็นดูลูกสะใภ้มากๆ ท่านเดินเข้ามาหารีโรส ก่อนจะยื่นมือไปจับมือของเธอขึ้นมา
" มัมขอโทษนะลูกที่มัมทำให้หนูต้องเจอเรื่อง.." มัมแก้วพูดขอโทษรีโรสด้วยความสำนึกผิดมากๆท่านไม่กล้าพูดเรื่องที่ผ่านมาให้รีโรสสะเทือนใจและเจ็บปวด รีโรสยิ้มและส่ายหน้า
" ไม่ค่ะมัม โรสคิดว่ามันคงเป็นชะตากรรมของโรสค่ะ " รีโรสพูดออกมาในแนวบุญและกรรม มัมแก้วได้ยินแล้วน้ำตาคลอเบ้า เพราะท่านไม่รู้จะพูดยังไงดี ลูกชายบ้านอื่นก็เป็นเหมือนกันหมดดื้อ ด้าน มึน ซึ่งแด๊ดๆกับมัมๆห้ามยังไม่ฟัง
" หนูโรส " มัมแก้วเรียกชื่อรีโรส พลางยกมือขึ้นมาลูบที่ใบหน้าของรีโรส ท่านยิ้มเอ็นดูเพราะความสวยของลูกสะใภ้ของท่านนั้นไม่ต้องแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเลย
" อุ๊ย! กลิ่นไหม้!" รีโรสอุทานออกมาพร้อมกับหันไปมองที่ด้านหลังไข่เจียวที่อยู่กะทะไหม้ไปแล้ว มัมแก้วตกใจ
" ยกออกมาลูก" มัมแก้วบอกรีโรสๆรีบยกออกมาและปิดไฟเตาไฟฟ้า
" ไข่ไหม้ " รีโรสพูดเสียงเศร้า มัมแก้วยิ้มเอ็นดู
" เดี๋ยวมัมจะทำให้ใหม่นะลูก เอาไข่ฟูๆเลยดีไหม" มัมแก้วพูดเอาใจลูกสะใภ้ รีโรสยิ้มแก้มปริ
" ค่ะมัม" รีโรสตอบอย่างว่าง่าย แด๊ดแคทที่ยืนมองอยู่ขอบประตูท่านยิ้มที่มุมปาก เพราะนานมากแล้วที่เมียของท่านไม่ได้ยิ้มแบบนี้ นั้นคงตั้งแต่เบลินดาย้ายไปอยู่บ้านเจ้านายของท่านนั้นแหละ
" คริๆๆ ใส่ บลาๆๆๆๆ" เสียงมัมแก้วและรีโรสช่วยกันทำไข่เจียวในห้องครัว แด๊ดแคทยืนมองนิ่งๆ ก่อนท่านจะได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามาในบ้าน แด๊ดแคทเดินไปนั่งที่ห้องวรับแขกรอท่านที
" ตาคิน!" แด๊ดแคทเรียกชื่อของลูกชายแสนเฮ้ว แสนเฟี้ยวของท่าน เวคินหันหน้ามาพลางยิ้มทักทายแด๊ดแคท
" อรุณสวัสดิ์ครับแด๊ด" เวคินทักทายแด๊ดแคทแต่หูของเขาได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากห้องอาหาร
" คริๆๆๆๆ " เสียงหัวเราะของสองสาวต่างวัยดังมาจากห้องอาหาร เวคินเหยียดยิ้มที่มุมปาก เขาเดินไปที่ห้องอาหาร สายตาของเขามองไปที่ร่างเล็กของรีโรสที่กำลังยืนหลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ เวคินเดินเข้าไปสวมกอดรีโรสจากทางด้านหลัง
หมับ! ร่างสูงใหญ่กอดร่างเล็กแน่นๆและดึงเข้ามาหาตัวเองอย่างแนบชิด รีโรสตกใจตัวแข็งทื่อ หัวใจร่วงหล่นลงตาตุ่ม
ฟอดดดดดดด จมูกโด่งกดลงที่แก้มเนียนของเธอแรงๆ รีโรสค่อยๆปลายตามองหน้าของคนที่หอมแก้มของเธอ
" หึหึ ไงยัยชีหายแล้วเหรอ" เสียงหัวเราะเยือกเย็นพร้อมกับคำถามเหมือนเป็นห่วง แต่แววตาของเขามันเยาะเย้ยมากๆ รีโรสกัดริมฝีปากล่างแน่นๆ พร้อมกับหันไปสนใจผ้าเช็ดปากไม่ตอบอะไรเขา เวคินขบกรามแน่นๆ
พรืด! เขาจับร่างของเธอให้หันมาสบตากับเขา รีโรสตาโต มือสั่น หัวใจเต้นแรง เวคินมองหน้าใบสวยด้วยสายตาดุๆเหมือนเขากำลังจะดุเด็ก
" นายไม่เห็นหรือไงล่ะ" รีโรสกลั้นใจพูดเสียงดัง พลางจะหมุนตัวหันหลังให้เขา เวคินเหยียดยิ้ม
หมับ! มือของเขาจับต้นแขนของเธอเอาไว้และบีบแรงๆ รีโรสอ้าปากหวอ
" เวคิน ไอ้บ้าฉันเจ็บ!" รีโรสเรียกชื่อของเขาด้วยน้ำเสียงเข้ม ก่อนจะด่าเขาอย่างเหลืออด เวคินยิ้มที่มุมปาก เขาค่อยๆคลายมือออกจากต้นแขนของเธอ เขาจ้องมองหน้าของเธอนิ่งๆ แต่รีโรสนั้นหันไปมองทางอื่น มือของเธอพยายามดันหน้าอกของเขาเอาไว้
" ตาคิน! ปล่อยน้องเดี๋ยวนี้เลยน่ะ!" เสียงมัมแก้วร้องห้ามลูกชายของท่าน เวคินไม่สนใจเสียงมัมแก้ว
" ตาคิน! มัมบอกให้ปล่อยน้อง!" เสียงมัมแก้วเริ่มดังขึ้นมา แด๊ดแคทเดินเข้ามาในห้องอาหาร ท่านมองนิ่งๆ เวคินเหยียดยิ้มเยาะเย้ย
" หึหึ " เวคินหัวเราะในลำคอ พลางค่อยๆปล่อยมือออกจากต้นแขนของเธอ รีโรสเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาก่อนจะหมุนตัวหันหลังให้เขาอย่างไม่สนใจ เวคินหันไปยิ้มให้มัมแก้ว เขายิ้มอ่อนโยนให้มัมแก้วและเดินเข้าไปกอดมัมแก้ว
ฟอด เขาหอมแก้มมัมแก้วด้วยความคิดถึง มัมแก้วส่ายหน้า
" ห้ามรังแกน้องอีก " มัมแก้วบอกเวคินด้วยน้ำเสียงเข้ม
" มัมครับ ผมเปล่ารังแกนะครับ" เวคินทำเสียงเหมือนเด็ก พลางกอดมัมแก้วแล้วอ้อน จมูกโด่งหอมซ้ายหอมขวา รีโรสปลายตามองเล็กน้อย มัมแก้วยิ้มพลางยกมือขึ้นมาลูบผมของลูกชายของท่าน เวคินปลายตามองรีโรส ทั้งสองคนสบตากันพอดี รีโรสรีบหันหน้าไปสนใจทำผ้าเช็ดปากต่อ เวคินยิ้มที่มุมปาก เขาชักอยากแกล้งยัยชีขึ้นมาแล้วซิ
" ผัวที่ไหนจะรังแกเมียครับมัม. " เวคินพูดน้ำเสียงอ่อนโยน มัมแก้วยิ้มเอ็นดูลูกชาย
" แกไงล่ะ" แด๊ดแคทพูดขึ้นมาเสียงดัง เวคินหันไปมองหน้าของแด๊ดแคท รีโรสเป่าลมออกจากปากเบา
" ผมเปล่านะครับแด๊ด ผมไม่เคยรังแกยัยชีเลย" เวคินพูดปฏิเสธแด๊ดแคททันควัน เขาหันไปมองรีโรสที่เดินยังห้องครัว มัมแก้วส่ายหน้าพลางเดินตามหลังรีโรสไปที่ห้องครัว
" หึ ! " แด๊ดแคททำเสียงขึ้นจมูก พลางเดินไปนั่งที่เก้าอี้ของท่าน เวคินขบกรามแน่นๆ เขามองไปเห็นรีโรสถือถาดเครื่องปรุงออกมาพอดี เวคินเดินไปหารีโรส เขายื่นมือไปกอดเอวของเธอ รีโรสสะดุ้งโหยงพลางมองหน้าของเขา
" เวคิน! นายจะทำอะไร" รีโรสเรียกชื่อของเขาเบาๆ เธอถามด้วยความสงสัย เวคินเดินโอบเอวเธอเดินไปยังโต๊ะ เขาหยิบเครื่องปรุงลงบนโต๊ะ รีโรสทำหน้างงๆ
" เห็นไหมครับแด๊ด ผมช่วยแบ่งเบาภาระยัยชี " เวคินบอกแด๊ดแคทเสียงเข้ม พลางหันมามองหน้ารีโรส เขาเหยียดยิ้มร้ายพลางยกมือขึ้นมาบีบจมูกของเธอแรงๆ รีโรสอ้าปากหวอ
" อ๊ายยย เวคิน ปล่อยนะ!" รีโรสร้องโวยวาย เธอพยายามใช้มือแกะมือของเขาออกจากจมูกของเธอ แด๊ดแคทส่ายหน้า มัมแก้วอ้าปากค้าง เวคินยิ้มสะใจ ก่อนเขาจะปล่อยมือออกจากจมูกของเธอ
" หึหึ ยัยชีหน้าแดงเลย " เวคินหัวเราะในลำคอ พร้อมกับพูดหยอกล้อเธอเล่นๆ
" ห๊าาาาาา นายนี้คือเจ้ากรรมนายเวรจริงๆ " รีโรสหายใจเข้าปอดถี่ๆ พร้อมกับด่าเขาด้วยความหงุดหงิด เวคินมองหน้าของเธอนิ่งๆ เขามองพิจารณาใบหน้าแดงๆของรีโรส
' กูคิดว่าเมียของมึงต้องแอบเปรี้ยวแน่ๆไอ้คิน ' คำพูดของฟอลตัลผุดขึ้นมาในหัวของเขา
' ใช่ๆ เพราะเมียของไอ้เถื่อนนะ คือ.... อื้อหืม...... ' คำพูดของไลอ้อนพูดขึ้นมาในหัวของเขา
' ฝาแฝดกันกูว่าความเปรี้ยว ความเซ็กซี่ไม่ต่างกันหรอก ' คำพูดของกรู๊บ เวคินมองหน้าของรีโรสอย่างพิจารณานิ่งๆ
' คนหนึ่งอาจจะเปรี้ยว เซ็กซี่ แต่ อีกคนอาจจะซ่อนเปรี้ยวเอาไว้ใครจะไปรู้' ฟอลตัลพูดออกมาอย่างเคลิบเคลิ้ม เพราะภาพของรีโมตนั้นยังติดตาของเขาอยู่เลย
' กูไม่ติดถ้ามึงหรือไอ้เถื่อนจะเลิกกับเมีย เพราะกูจะให้มัมกับแด๊ดไปสู่ขอทันที ' ฟอลตัลพูดขึ้นมาน้ำเสียงจริงจัง เวคินเอาได้นิ่งเงียบ เขาเหมอลอยจนรีโรสนั้นคิดอยากเอาคืนเขา เธอสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะเป่าลมออกมาจากปาก
หมับ! มือของเธอจับหัวไหล่ของเขา เธอกระโดดขึ้นพร้อม
ปึ่ก! หัวของเธอชนหน้าผากของเขาแรงๆ
" อ๊ากก ยัยชี!" เวคินร้องเสียงหลง พลางยกมือขึ้นมาจับหน้าผากของตัวเองเอาไว้ มืออีกข้างของเขาจะจับมือของเธอแต่พลาด รีโรสรีบปล่อยมือและวิ่งไปหลบหลังเก้าอี้ของแด๊ดแคท
" แด๊ดขาช่วยโรสด้วยค่ะ " รีโรสบอกแด๊ดแคทน้ำเสียงออดอ้อน ปากจู๋แก้มป่อง เวคินจะเดินมาหารีโรสเพื่อลงโทษเธอ
" หยุดนะตาคิน ห้ามรังแกลูกสะใภ้ของมัมนะ" มัมแก้วเดินมาขวางเอาไว้ เวคินอ้าปากค้าง หน้าแดง เขามองหน้าของรีโรสด้วยความแค้นใจ เวคินขบกรามแน่นๆ
" มัมครับ ผมน่ะหยอกยัยชี แต่มัมดูสิครับยัยชีแกล้งผม" เวคินฟ้องมัมแก้วพลางยกมือออกจากหน้าผากของตัวเองเพื่อให้มัมแก้วนั้นได้เห็นว่าหน้าผากของเขานั้นคงแดงแน่ๆ แด๊ดแคทกลั้นขำ รีโรสยิ้มแสยะ มัมแก้วอ้าปากค้าง ท่านยกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเอง ก่อนยิ้มและแกล้งกรอกตามองบน
" น้องหยอก! " มัมแก้วและแด๊ดแคทพูดออกมาพร้อมๆกัน เวคินอ้าปากค้าง หน้าของเขาแดงลามไปที่ใบหู ลำคอ นัยต์ตาเขียวมรกตดุดันอยากหักคอรีโรสให้ตาย รีโรสก้มหน้าลงมองพื้น
" ทานข้าวเถอะ" แด๊ดแคทบอกทุกคน
" โรสนั่งข้างๆมัมนะคะ" รีโรสบอกมัมแก้ว เวคินมองหน้าของเขาอย่างอาฆาตแค้น
" ได้สิลูก" มัมแก้วบอกรีโรสพร้อมเดินไปกอดรีโรส ท่านพาเธอไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆของท่าน
" นั่งตาคิน" แด๊ดแคทบอกลูกชาย เวคินถอนหายใจแรงๆ เขาทำท่ากระฟัดกระเฟียดกับลมกับอากาศ ก่อนจะจับเก้าอี้เลื่อนออกมานั่ง รีโรสไม่ได้สนใจท่านทางของเขา เพราะมันคือท่าทางของคนชอบพาล รีโรสก้มหน้าทานข้าวต้มโดยไม่ได้สนใจมองหน้าของเขา เวคินมองหน้าของเธอด้วยความแค้นใจตลอดเวลา แด๊ดแคทแงะมัมแก้วถอนหายใจแรงๆและส่ายหน้า เพราะท่านมองออกว่าลูกชายของท่านคิดอะไร พอทั้งสี่รนทานอาหารเสร็จแล้ว เวคินยิ้มที่มุมปาก
" แด๊ดครับ มัมครับ" เวคินเรียกแด๊ดแคทและมัมแก้ว ทั้งสองคนมองหน้าลูกชายของท่านด้วยความสงสัย เวคินมองหน้าของรีโรสๆไม่สนใจ เธอแกล้งทำอย่างอื่นต่อ
" ผมจะกลับมานอนบ้านครับ" เวคินบอกแด๊ดแคทและมัมแก้ว แต่สายตาของเขานั้นยังจ้องมองรีโรสไม่ละสายตา รีโรสถึงกับหยุดขยับตัว เธอค่อยๆหรี่ตาขึ้นมามองหน้าของเขา เวคินยิ้มร้ายส่งให้เธอ
" อืมก็ดี!" แด๊ดแคทตอบสั้นๆ รีโรสหรี่ตาลงมองถ้วยข้าวต้ม พลางเป่าลมออกจากปากของตัวเอง
" หึหึ" เวคินหัวเราะในลำคอ สายตาของเขามองรีโรสอย่างมีเลศนัย รีโรสแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นเขา แต่ในใจของเธอนั้นมันว้าวุ่นมากๆเพราะเธอคิดว่าชีวิตที่สงบสุขกำลังจะวุ่นวายขึ้นมาแล้ว
" ป่ะ! ยัยชีเดี๋ยวไปส่ง" เวคินเอ่ยชวนรีโรสๆมองหน้าของเขา
" ไม่ขอบใจย่ะ" เธอตอบปฏิเสธทันควัน พลางกอดแขนมัมแก้วเอาไว้ มัมแก้วมองหน้าขอรีโรสพลางยิ้มเอ็นดู เวคินเบะปากส่งให้เธอ ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นยืน เพราะเขามีประชุมตอนเก้าโมง เขาเดินออกจากห้องออาหารไปทันที รีโรสทำหน้าคิดหนัก มัมแก้วและแด๊ดแคทมองหน้ากัน
คอนโดหรู
ทั้งห้าสาวนักรวมตัวกันที่ห้องของยาหอม พวกเธอนั่งมองหน้ากันอย่างใช้ความคิดทที่มีในหัว
" เราจะทำยังไงถึงจะได้หัวใจของพี่เวคิน" ก๊อกน้ำพูดขึ้นมาลอยๆ เพื่อนอีกสี่คนมองหน้าของเธอ พลบางทำหน้าคิดหนัก ทั้งสี่คนถอนหายใจแรงๆ
" เก่าไปใหม่มาจริงๆใช่ไหม" ใบห่อพูดขึ้นเสียงเศร้า เพราะเธอคิดมานานแล้วว่าสักวันเวคินนั้นต้องทิ้งเธอแน่ๆ.
" เราลองไปหาพี่เวคินอีกครั้งไหม ไปพูดไปคุยกับพี่เขา " ยาหอมพูดอย่างหมดปัญญาแล้ว
" ฉันรักพี่เวคิน" ก๊อกน้ำพูดออกมาเสียงเศร้า น้ำตาคลอเบ้า หัวใจห่อเหี่ยว
" ฉันก็รักด้วย " น้ำเปล่าพูดอีกคน พลางยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาของตัวเอง
" ฉันยอมเป็นเมียเก็บ หรืออะไรก็ได้ที่พี่เวคินอยากให้เป็น" ยาหอมพูดออกมา เพื่อนๆมองหน้าของเธอแล้วก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
" นี้ดูนี้" ใบห่อบอกเพื่อนพลางยื่นโทรศัพท์มาให้เพื่อนๆดู ทั้งสี่สาวก้มลงมอง พวกเธออ้าปากค้าง ตาโต
" ตำหนักเจ้าพ่อใหลหลง " ใบห่อบอกเพื่อน ทั้งสี่สาวมองหน้ากัน พลางกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆและทำหน้าหวาดกลัว
" เราควรให้พี่เวคินรักเราแบบธรรมชาติไม่ดีกว่าเหรอ " ยาหอมพูดขึ้นมาเพื่อให้สติใบห่อๆถอนหายใจแรงๆ
" เจ้าพ่อมีลงหลายอย่างนะหรือถ้าไม่ลง ท่านก็มีนวด น้ำมันพราย ของดีมากมายด้วยนะ" ใบห่อบอกเพื่อน ทั้งสี่สาวมองหน้า
" พวกเธอไม่เชื่อเหรอ ดูนี้สิ" ใบห่อบอกเพื่อน พร้อมกับกดเปิดให้ทั้งสี่สาวได้ดูกันนั้นคือ รีวิวน้ำมันพราย นะหน้าทองก็มี และอีกมากมายขอขลังของเจ้าพ่อใหลหลงคนนี้
" น่ากลัวเนาะ " ยาหอมพูดขึ้นมาลอยๆ
" สกปรกมีเชื้อโรคหรือเปล่าก็ไม่รู้" ก๊อกน้ำพูดขึ้นมา เพราะเธอมองรอบๆของในตำหนักนั้นเก่าหมด แถมน้ำมันพรายนั้นก็ไม่รู้ว่าของจริงหรือเปล่า
" เราว่าหลอกเอาเงินหรือเปล่าใบ อีกอย่างเป็นบาปด้วยนะ ทำของใส่คนนะ" ก๊อกน้ำพูดขึ้นมาอย่างมีสติ เพราะนี้คือจะเป็นการทำให้กรรมติดตัวทุกชาติไป
" ใช่ๆ พี่เวคินไม่รักเราก็รวรเลิกสนใจไม่ดีกว่าเหรอ" น้ำเปล่าพูดออกมาอย่างมีสติ
" เราควรหางานทำ ดีกว่าไปวิ่งตามพี่เวคินได้แล้วนะใบ" ยาหอมบอกเพื่อน ใบห่อกรอกตามองบน ก่อนจะยิ้มให้เพื่อนๆทั้งสี่คน
" ฉันก็คิดแบบพวกเธอนั้นแหละน่ะ แต่ที่เอามาให้ดูการเพราะเผื่อมีใครสนใจอยากไปลองดูเฉยๆหรอกน่า" ใบห่อแกล้งทำเป็นพูดหยอกล้อกับเพื่อนๆของเธอ
" เอ้ยย ค่อยยังชั่วนึกว่าเธอจะทำจริงๆ" น้ำเปล่าพูดออกมาอย่างโล่งอก
" อิอิ ใครจะไปทำแบบนั้นล่ะ บาปตายเลย" ใบห่อพูดแก้ตัว
" เราไปหาอะไรอร่อยๆทานไหม แล้วก็คิดว่าเราจะทำอะไรกันดี" น้ำเปล่าเอ่ยชวนเพื่อนๆ เพราะเธอไม่อยากอยู่แบบเศร้าๆ และไม่อยากอยู่แบบว่างงาน
" ก็จริง พวกเราต้องรีบหางานทำ หรือไม่ก็ทำอะไรสักอย่างเพื่อไม่ให้เงินของเราหมดไง" ยาหอมบอกเพื่อนๆ ทั้งสี่สาวยิ้มกว้างๆ
" ก็จริง แต่ก่อนอื่นเราจะต้องเปลี่ยนชื่อกัน เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่" ก๊อกน้ำพูดขึ้นมาเป็นอันดับแรก
" วันนี้ใบไม่ว่างนะ พอดีคุณพ่อไม่สบายนะ" ใบห่อบอกเพื่อนๆทั้งสี่คนพลางดันตัวลุกขึ้นยืน ทั้งสี่มองหน้ากันแล้วยิ้ม
" ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวพวกเราคิดจะทำอะไรเดี๋ยวบอกใบนะ" ยาหอมบอกเพื่อน ใบห่อยิ้มอ่อนโยน
" จ้า เราขอตัวก่อนจะพ่อดีพ่อเราจะต้องไปหาหมอแล้ว" ใบห่อบอกเพื่อน พร้อมกับเดินจากไป ทั้งสี่สาวมองตามหลังใบหน้าและหันมามองหน้ากัน
" เราจะไปร้านไหนดี" ยาหอมถามเพื่อน
" ร้านเค้กน่ะเราชอบ" น้ำเปล่าออกความคิดเห็น
" อืมๆ ไปๆร้านเค้กก็ไป" ก๊อกน้ำพูดขึ้น มาอย่างเห็นด้วย ทั้งสี่สาวดันตัวลุกขึ้นพร้อมกับพากันเดินออกไปจากห้องพัก เพื่อไปที่ร้านเค้ก ใบห่อที่ยืนหลบมุมอยู่มองตามสี่สาว เธอเหยียดยิ้มเยาะเย้ย เพราะคนอย่างเธอนั้นจะต้องได้ในสิ่งที่ตัวเองอยากได้
คริๆๆๆ หยอกยังไงพี่คิน เดี๋ยวพี่คินจะกลับมานอนบ้านเหรอเนี่ย ?????
- ผู้เขียน
