ความสำราญ
2338 คำ
3 สามผ่านไป
หลังวันแต่งงานของเวคินและรีโรสได้ผ่านไปแล้ว เจ้าสาวเป็นลมเพราะโดนจูบ เวคินได้ปล่อยให้รีโรสนอนกองบนเวที ส่วนเขาได้เดินลงจากเวทีไป แขกในงานต่างอ้าปากค้าง ตาโต ยิ่งมัมแก้วและมัมบุญด้วยแล้วยิ่งเป็นลมไปเลย แต่โชคดีที่แมร์เฟอร์ได้มางานแต่งงานของพี่สาว เขาจึงวิ่งขึ้นไปอุ้มพี่สาวลงมาจากเวที และพากลับบ้านไปเลย ทุกคนในงานต่างอึ้งและพูดอะไรไม่ออก แต่โชคดีที่มีแค่คนกันเองเลยไม่ได้เป็นข่าวอะไรออกมา เวคินเดินออกมาด้านนอกห้องจัดเลี้ยง เขายิ้มให้สาวๆอย่างเอ็นดูความน่ารักของพวกเธอ
' ไปเถอะสาวๆงานปาร์ตี้ของเรารออยู่ครับ' เวคินเอ่ยชวนสาวๆที่นั่งร้องไห้อยู่ในงานแต่งงานของเขา ทั้งห้าสาวยิ้มกว้างๆด้วยความดีใจ
' พี่เวคินน่ารักกับพวกเราจริงๆด้วย กรี้ดดดดด' เสียงห้าสาวพูดออกมาพร้อมๆกันและร้องกรีดกราดด้านหน้า แด๊ดแคทที่อุ้มมัมแก้วอยู่ถึงในอ้อมกอดถึงกับหน้าชา ตัวเเข็งทื่อ เพราะเพื่อนๆมองออกไปด้านนอกมองเวคินและห้าสาวอย่างอึ้งๆ แด๊ดแมร์ที่อุ้มมัมบุญอยู่ได้แต่แค้นในใจ แมร์เฟอร์ที่อุ้มพี่สาวอยู่ได้แต่เจ็บใจมากๆ เขาก้มลงมองหน้าพี่สาวด้วยความสงสาร แต่ก็แปลกใจว่าทำไมพี่สาวถึงยอมแต่งงานกับเวคินได้ เพราะทั้งเถื่อนและสำราญ สำส่อน ขนาดนั้น
' ไอ้แคท ลูกชายของมึงคือเต็งหนึ่งว่ะ' แด๊ดกายพูดขึ้นมาอย่างยอมแพ้ แด๊ดแคทอ้าปากค้าง ตาโต ท่าพูดอะไรไม่ออกเลย
' ใช่ ที่ สุด' แด๊ดๆที่นั่งอยู่พูดออกมาเป็นเสียงเดียวกันช้าๆเหมือนรู้ความคิดของกันและกัน แด๊ดแคทถอนหายใจแรงๆ และเดินอุ้มมัมแก้วเดินออกไป
' ไอ้เด็กระยำ!' เสียงของแด๊ดแมร์ดังขึ้นมาดังในห้องจัดเลี้ยง ทุกคนหันไปมองพร้อมไปสปอร์ตไลท์ส่องที่แด๊ดแมร์ มัมบุญเป็นลมอยู่ในอกแกร่งของแด๊ดแมร์ ทุกคนในงานรู้สึกจุกกับคำพูดคุยของแด๊ดมากๆ แต่ก็เข้าใจความรู้สึกของแด๊ดแมร์ดี
ห้างดัง KK ใจกลางเมืองกรุงเทพ
เวคินกินนอนที่ห้องทำงานของเขาทุกๆวัน แต่วันศุกร์เขาเดินทางด้วยเครื่องบินส่วนตัวไปนอนที่สิงคโปร์บ้าง มาเลเซียบ้าง ฮ่องกงบ้าง และประเทศเพื่อนบ้านหลายๆประเทศ
" พี่เวคินขาาาาาาาาา!!!!!" เสียงห้าสาวเรียกเวคิน พร้อมกับอาหารพะรุงพะรังในมือของพวกเธอ ทั้งห้าสาวแต่งตัวเซ็กซี่ เร้าใจ และพร้อมเสิร์ฟเวคินได้ตลอดเวลาเลยก็ว่าได้ เวคินเงยหน้าขึ้นมามองสาวๆทั้งห้าคน เขายิ้มแก้มปริเพราะพวกเธอนั้นช่างเอาอกเอาใจเขาจริงๆ
" หิวจังครับสาวๆ" เวคินบอกสาวๆทั้งห้าคน ทั้งห้าคนยิ้มกว้างๆ
" หิวอาหารในมือของพวกเราหรือหิวอะไรคะพี่เวคิน" ทั้งห้าสาวถามพร้อมๆกัน เวคินดันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาเดินมาหาทั้ห้าสาวอย่างคนอารมณ์ดี
" ตาคิน!" เสียงของมัมแก้วดังมาจากประตู เวคินเงยหน้าไปมอง เขาแสยะยิ้มร้ายที่มุมปาก เพราะมัมแก้วพา ' เมียในนาม' มาด้วย รีโรสมองหน้าของเขาอย่างกลัวๆ เธอปากสั่น ตัวสั่น เท้าแทบก้าวไม่ออก ในหัวของเธอนั้นท่องคาถาชินบัญชรวนไปวนมาไม่จบ
" ครับมัม / คุณมัม!!!!!!! " เสียงเวคินขานรับพร้อมกับสาวๆทั้งห้าคนร้องเรียกชื่อมัมแก้วเหมือนกัน มัมแก้วแสยะยิ้มร้ายให้ทั้งห้าสาว ท่านจูงมือของรีโรสเดินเข้ามาในห้องทำงานของลูกชาย เวคินมองสำรวจรีโรส เธอเม้มปากเเน่นเพื่อข่มอารมณ์และไม่ให้ปากของเขาสั่น เวคินส่ายหน้าเพราะรีโรสสวมชุดขาว มือของเธอกำหูปิ่นโตแน่นๆ
" หึ! ยัยชี!" เวคินทำเสียงขึ้นจมูกแรงๆ พลางเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาเบาๆ เขามองรีโรสด้วยสายตาว่างเปล่า รีโรสมองหน้าของเวคินพลางยิ้มเจื่อนๆ บทสวดมนต์อิติปิโสผุดขึ้นมาในหัวของเธอแทนบทสวดชินบัญชรทันที
" พวกเธอกลับบ้านไปได้แล้ว ' เมีย ' ของลูกชายของฉันเอาอาหารมาส่ง ' ผัว' เรียบร้อยแล้ว" มัมแก้วสั่งห้าสาว รีโรสทำหน้านิ่งเฉย เธอมองหน้าของเวคินตลอดเวลา
" มัมครับ ' เมีย ' อะไรครับ ผมไม่เคยเข้าหอหรือจิ้มยัยชีเลยนะครับ" เวคินเถียงมัมแก้ว รีโรสหน้าแดง เพราะคำพูดของเวคินนั้นช่างหยาบโลนจริงๆ
" ใช่ๆๆๆๆค่ะ คุณมัม วันแต่งงานพี่เวคินก็เข้าหอกับพวกเรานะคะ พวกเราห้าคนคือเมียของพี่เวคินนะคะ " ชาเย็นพูดขึ้นมาเพื่อเตือนสติมัมแก้ว ทั้งสี่สาวพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วยกับเพื่อนของเธอ มัมแก้วหัวมามองหน้าทั้งห้าสาวด้วยความหงุดหงิด
" พวกเธอหน้าด้านไง พวกหน้าไม่อายไงถึงกล้าทำแบบพวกเธอ " มัมแก้วพูดเสียงดัง รีโรสมองมือของมัมแก้ม เธอสัมผัสได้ว่าท่านนั้นทั้งโกรธและโมโหลูกชายรวมถึงทั้งห้าสาว เธอสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ
" พวกเธอทำผิดศีลห้าข้อสามนะ" รีโรสพูดขึ้นมาเสียงดัง พลางมองหน้าของห้าสาวอย่างไม่หลบเลย ทั้งห้าสาวอ้าปากค้าง ก่อนจะมีผู้หญิงคนหนึ่งในห้ากลั้นใจพูดออกมา
" อย่าเอาศีลห้ามาอ้างนะ คุณเวคินคือของพวกเราย่ะ เธอมาที่หลัง" สาวคนหนึ่งพูดเสียงดัง เวคินยืนมองหน้าของรีโรสนิ่งๆ เขาอยากรู้จริงๆว่า ' แม่ชี' จะเอาชนะผู้หญิงทั้งห้าคนได้อย่างไร มัมแก้วแสยะยิ้ม
" ศีลข้อไหนไม่รู้หรอกนะคะ แต่พวกเรามีก่อนคุณเวคินตั้งแต่นมนานแล้วค่ะ" ยาหอมพูดขึ้นมาเสียงดังกว่ารีโรสๆยิ้มหวานให้ยาหอม เธอดึงมือออกจากมือของมัมแก้ว พร้อมกับเดินตรงไปหาผู้หญิงที่พูด รีโรสล้วงมือเข้าไปกระเป๋าสานใบใหญ่ เธอหยิบหนังสือเล่มเล็กออกมา
ตุบ! รีโรสวางหนังสือเล่มเล็กที่กลางอกหน้าอกของผู้หญิงแรงๆ เพื่อนๆของเธอมองหน้าปก พวกเธออ้าปากค้าง เพราะมันเป็นรูปพระพุทธรูปและหน้าปกเขียนว่า ' ศีลห้า'
" เอาไปอ่านนะคะ พี่มีหลายเล่ม พึ่งสั่งพิมพ์รอบนี้รอบแรก" รีโรสบอกยาหอมๆก้มลงมองหนังสือเล่มเล็กที่มีมือของรีโรสดันอยู่หน้าอกของเธออยู่ มัมแก้วยิ้มสะใจ เวคินขบกรามแน่นๆ เขารู้ทุกข้อแหละ เพราะเขาบวชเรียนมาหมดแล้ว เขารักษาศีลได้ทุกข้อถ้าเป็นวันพระ แต่วันธรรมดาเขาไม่เคร่งรักษาศีสหรอก เพราะลูกชายของเขาต้องการความสนุกสนาน เขาก้าวพ้นอาณาเขตกว้างใหญ่ของพระธรรมมาแล้ว เขาคือคนปกติที่อยากทำอะไรก็ทำได้หมดเลย ศีลทุกข้อเขาจำขึ้นใจ ทุกข้ออยู่ในหัวของเขาอยู่แล้ว
" รับไปสิ พี่เอามาเผื่อพวกเธอด้วยนะ" รีโรสบอกยาหอมและสาวๆ แววตาของเธอจริงจัง เวคินกรอกตามองบนและปากคว่ำ
" ยัยชี !" เวคินเรียกชื่อรีโรสเสียงเหี้ยมๆ ทั้งห้าสาววิ่งเข้าไปหลบหลังเวคิน รีโรสมองหน้าของเวคิน มัมแก้วสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ เพราะท่านเหมือนจะเป็นลมเลย
" พี่เวคินขาาาา คุณมัมกับผู้หญิงที่คุณเวคินเกลียด ขยะแขยง ทำพวกเราเสียใจค่ะ ฮื่อๆๆๆๆๆ " ทั้งเสียงห้าสาวพูดออกมาพร้อมๆกับ เพื่อฟ้องเวคิน มัมแก้วได้แต่กำมือเข้าหากันแน่นๆเพื่อข่มอารมณ์หงุดหงิดเอาไว้ รีโรสได้ยินคำพูดของห้าสาว เธอถึงกับจุกแต่แข็งทื่อ หน้าชา เธอมองหน้าของเวคินทันที
" ฉันต่างหากล่ะที่ควรขยะแขยง เกลียด ผู้ชายสำส่อนอย่างนาย " รีโรสกลั้นใจพูดออกมาเสียงเรียบเหมือนไม่ได้กลัวอะไรเวคินเลย เวคินแสยะยิ้มร้าย
" สาวๆออกไปก่อนครับ" เวคินบอกทั้งห้าสาว แต่สายตาของเขายังจับจ้องมองหน้าสวยที่ไร้เครื่องสำอางของรีโรสอยู่ มัมแก้วมองหน้าลูกชาย พอดีกับแด๊ดแคทเดินเข้ามา ท่านเดินเข้าไปพยุงเมียของท่านทันที มัมแก้วเงยหน้ามองแด๊ดแคท
" ลูกแมวแก้วจะเป็นลม" มัมแก้วบอกแด๊ดแคทเบาๆ แด๊ดแคทยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เมียของท่าน
" พี่เวคินขาาาาาา พวกเราคิดถึงและรอคอยพี่ทุกๆวัน ทุกๆคืนนะคะ พวกเราอยากให้พี่เวคินจ้ำๆๆๆๆจี้ๆๆๆๆๆกับพวกเราค่ะ" ทั้งหาสาวพูดพร้อมๆกัน รีโรสกำมือเข้าหากันในหัวเริ่มสับสน บทสวดมนต์ในหัวของเธอได้หายไปหมดแล้วเพราะสายตาของเวคินนั้นมันน่ากลัวมากๆ ภาพวันงานแต่งงานผุดขึ้นมาในหัวของเธอแทน
" น่าขยะแขยงที่สุด " คำพูดของรีโรสหลุดออกมาจากปากของเธอโดยบังเอิญ ด้านในของเธอรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก เพราะได้ปลดปล่อย เวคินแสยะยิ้มร้ายที่มุมปาก พลางหรี่ตามองริมฝีปากแดงธรรมชาติ
" ออกไปสาวๆ " เวคินสั่งทั้งห้าสาวให้ออกจากห้องไป ทั้งห้าสาวอ้าปากค้าง ตาโต เพราะเวคินไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน รีโรสพยายามกำมือเข้าหากันแน่น เธอข่มใจที่มันกลัวเอาไว้ โดยการสบตากับเวคินด้วยสายตาแข็งกร้าว ท้าทายไม่กลังเกรง
" แด๊ดครับพามัมไปพักผ่อนเถอะครับ" เวคินบอกแด๊ดแคทที่พยุงมัมแก้วอยู่ แด๊ดแคทก้มลงไปอุ้มมัมแก้วขึ้นมาและพาเดินออกจากห้องทำงานของลูกชายไปทันที
' แก้วทำกรรมอะไรนักหนาลูกแมว แก้วผิดอะไรลูกแมว ' มัมแก้วบ่นพึมพำเบาๆให้แด๊ดแคทได้ยิน หัวใจของท่านมันเจ็บปวดทรมานมากๆ เพราะลูกชายทั้งสองคนที่มีใบหน้าเหมือนกันแต่ความแตกต่างกันนั้นมากเกิ๊นนนนนน คนหนึ่งเย็นชาแทบเป็นน้ำเเข็งอีกคนสำส่อนสำราญเกินเป้าหมาย
" พี่เวคิน!!!! ฮื่อๆๆๆๆๆๆ ไม่นะคะ พวกเราไม่ออกไปนะคะ " ทั้งห้าสาวพูดพร้อมกันเสียงดังพร้อมกับปล่อยโฮเสียงดังในห้อง รีโรสมองทั้งห้าสาวแล้วส่ายหน้าอย่างรู้สึกเบื่อระอามากๆ
" มักมายในกาม" รีโรสพูดออกมาเบาๆ แต่เวคินได้ยินชัดเจน เขาอยากหัวเราะออกมาดังๆ เพราะเขารู้ว่าแม่ชีนั้นสะอาดบริสุทธิ์มากแค่ไหน
" หึหึ กามมันน่าเสพมากนะ ' เมีย ' จ๋า" เวคินพูดสวนขึ้นมาเพื่อให้รีโรสเข้าใจ รีโรสอ้าปากค้างริมฝีปากสั่น ตาโต หน้าแดง หัวใจเต้นแรง หายใจติดขัด เธอพยายามคิดหาบทคาถาอะไรสักอย่างข่มความคิดนอกลู่นอกทางเอาไว้ เวคินยิ่งชอบใจ เพราะเขาจับได้ว่าเธอกำลังกลัวเขา
" กรี้ดดดดดดด พี่เวคินขาาาาาาพวกเราเสียใจนะคะ ฮื่อๆๆๆๆๆๆ" ทั้งห้าสาวร้องเอะอะโวยวายพร้อมกัยร่วมใจกันปล่อยโฮ เวคินไม่ได้สนใจ เขาเดินตรงมาหารีโรส
หมับ !!! มือของทั้งห้าสาวรั้งแขนทั้งสองข้างของเวคินและเอวของเวคินเอาไว้ เวคินหรี่ตามองมือของห้าสาวที่รั้งเขาเอาไว้
" ปล่อยแล้วออกไปสาวๆ " เวคินสั่งทั้งสห้าสาวเสียงเรียบ แววตาเริ่มเปลี่ยนเป็นว่างเปล่า ทั้งสาวส่ายหน้าและกอดเอวเวคินแน่นๆ มือของพวกเธอกอดเอวของเขาแน่นมากกว่าเดิมเพื่อรั้งร่างของเขาเอาไว้
" ไม่นะคะพี่เวคิน พวกเราอยากให้พี่เวคินเสพจากร่างกายพวกเรามากกว่ายัยชีหน้าจืดนั้นนะคะ" นัดดาบอกเวคินเสียงสะอึกสะอื้น น้ำตานองหน้า เวคินขบกรามแน่นๆ รีโรสลอบถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอก เพราะเธอคิดว่าผู้หญิงพวกนี้ต้องอยู่เป็นเพื่อนของเธอแน่ๆ
" พี่เวคินอยากเสพแบบไหนพวกเราจัดให้นะคะ " ก๊อกน้ำบอกเวคินน้ำเสียงเว้าวอน พี่ยืนนิ่งๆมองหน้ารีโรสเฉยๆ
" เสพพร้อมกัน เสพสามคน เสพทีละคน พวกเราก็ยินดีค่ะ" ยาหอมบอกเวคินอย่างยอมๆเขาทุกอย่าง เพื่อรั้งเขาเอาไว้ รีโรสได้ยินคำพูดของสามสาวแล้วอึ้ง เพราะเธอไม่เข้าใจกับพวกผู้หญิงมากมายเลย
' เสพกาม '
" ทุเรศ น่าไม่อาย " รีโรสพูดขึ้นมาลอยๆพลางเดินไปที่โต๊ะ เธอวางปิ่นโตลงบนโต๊ะเล็ก เสร็จแล้วรีโรสหันมามองหน้าของห้าสาวทีละคน เธอแสยะยิ้มที่มุมปากอย่างสงสารพวกเธอ เวคินขบกรามแน่นๆ มือของเขากำเข้าหากัน
" ปล่อย!" เวคินเค้นเสียงลอดไรฟันเหี้ยมๆสั่งทั้งห้าสาวๆสะดุ้งเล็กน้อย พลางเงยหน้ามองหน้าของเวคิน พวกเธอหน้าซีดเผือด เวคินไม่ได้สนใจมองพวกเธอเลย สายตาของเขามองแค่รีโรสที่ตอนนี้เธอทำหน้าเป็นใส่เขา
" ปล่อย กู!" เวคินเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาเยือกเย็น ทั้งห้าสาวค่อยๆปล่อยมือของพวกเธอออกจากร่างกายของเวคินช้าๆ รีโรสหมุนตัวจะเดินออกจากห้องไป เธอก้าวอย่างช้าๆ ไม่ได้สนใจเวคินหรือผู้หญิงทั้งห้าคนในห้องเลย
หมับ! มือของเวคินจับข้อมือของรีโรสเอาไว้ก่อน รีโรสสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ เธอก้มลงข้อมือของตัวเอง
" หึหึ/ กรี้ดดดดดดดดดดดดด พี่เวคิน!!!!!!!" เสียงหัวเราะเยือกเย็นของเวคินในลำคอกับเสียงกรีดร้องของห้าสาวที่อยู่ในห้องทำงาน รีโรสอ้าปากค้าง หน้าซีดเผือด หัวใจร่วงลงไปตาตุ่มทันที
คริๆๆๆๆๆๆ ??????
- ผู้เขียน
