กุ้ยหนิงอันคล้ายกับคิดไม่ตก ใจเธอไม่อยากไปแต่เพื่อชื่อเสียงของร้าน หากได้ไปจัดงานเลี้ยงในค่ายทหารย่อมต้องมีคนตามมากินที่ร้านหากอาหารของเธอถูกปาก แต่เพราะคนตรงหน้าที่มองเธอไม่วางตา ทำให้กุ้ยหนิงอันอึดอัดไม่น้อย ความคิดและปากของกุ้ยหนิงอันคล้ายกับจะเป็นใจจึงเอ่ยถามเขาออกมาตรง ๆ เมื่อเห็นเขามองเธอไม่หยุด
“ขอโทษนะคะท่านนายพล ใบหน้าของฉันมีอะไรติดหรือเปล่าคะ ทำไมถึงมองแบบนั้น”
จิ้งเจี้ยนซาคล้ายกับได้สติ แต่เมื่อเจอคำถามเขาจึงรีบตอบอย่างที่คิด
“เปล่าครับ หน้าของคุณไม่มีอะไรติดหรอก เพียงแค่คุณคล้ายกับใครบางคนที่ผมตามหามานาน นานจนใช้เวลาถึงหกปี”
เมื่อกล่าวจบเขากลับได้เห็นกิริยาบางอย่างของกุ้ยหนิงอันจึงกระตุกยิ้มเล็กน้อย
“แล้วในงานเลี้ยงที่จะมี ทางคุณต้องการอาหารประเภทไหนบ้างคะพอจะบอกได้ไหมว่าคนที่มาร่วมงานเลี้ยงนั้นกี่คน ฉันจะได้คำนวณว่าต้องทำอาหารมากแค่ไหน นอกจากเรื่องอาหาร ของหวาน และผลไม้
