บทที่7
กำแพงหนาที่ถูกสร้างขึ้น
ผมมองหน้าเฟย์ด้วยความตกใจที่เธอพูดมาหมายความว่าไงกันแน่เธอนั่งร้องไห้แบบที่ไม่เคยเป็นแล้วตลอดเวลาสามปีที่หายไปเพื่ออะไรกัน ผมบล็อกเธอเพราะผมกลัวจะเห็นเธอกับแฟนใหม่ผมทำใจไม่ได้สุดท้ายคือผมเองที่โง่
"เราไม่เคยมีใครเลยนะเพียว ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราพยายามส่งของมาให้เพียว พยายามหาวิธีบอกความจริงกับเพียวแต่เพียวนั่นแหละที่ไม่เคยตอบกลับเลย จนเราเห็นเพจบริษัทเปิดรับตำแหน่งผู้ช่วยเราเลยมา ฟ้าก็มานะ"
"ที่เฟย์บอกว่าโดนทำร้ายเรื่องจริงใช่ไหม แม่เราทำเฟย์จริงๆใช่ไหมพูดมาเถอะ มาขนาดนี้แล้ว"
"อืม เราถูกป้ากับแม่ของเพียวจับตัวไป เราขอโทษนะตลอดเวลาที่ผ่านมาเราคิดถึงเพียวมากเราพยายามติดต่อเก้าแล้วแต่เก้าบล็อกเราเหมือนกัน"
ผมนวดหว่างคิ้วตัวเองทำไมเป็นแบบนี้วะ สามปีเลยนะที่ผมตัดใจ สามปีที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้เจอเฟย์อีก
"เราขอโทษแทนแม่ได้ไหม เธอจะโกรธก็ไม่ผิดแต่เราอยากขอ
