เช้าวันรุ่งขึ้นลู่จิวตื่นขึ้นมาภายในอ้อมกอดของคนที่นอนซ้อนอยู่ด้านหลัง เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่รดต้นคอของตนเองอย่างสม่ำเสมอ
เธอค่อย ๆ จับมือหนาออกจากเอวของเธออย่างเบามือเพื่อจะลุกไปหุงหาอาหาร วันนี้เธอยังมีภารกิจที่ต้องออกไปทำอีก
" อื้ออ น้องจะลุกไปไหนแต่เช้าอาจิว " ป๋อเหวินรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของคนในอ้อมกอดเขาจึงเอ่ยถามทั้งน้ำเสียงงัวเงียอยู่
" ฉันจะไปทำอาหารจ้ะ พี่นอนกับลูกต่อเถอะ " ร่างบางลูกขึ้นรวบผมกำลังจะเดินไปล้างหน้าแต่ก็ต้องหยุดฟังสิ่งที่สามีของเธอเอ่ยขึ้นมาก่อน
" วันนี้พี่มีงานที่ต้องไปทำ ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ด้วยอย่างที่บอกเอาไว้ "
ป๋อเหวินที่พึ่งได้รับแจ้งจากซ่งเหิงเมื่อวานว่ามีงานด่วนเข้ามา เขาเองก็กลัวว่าภรรยาและบุตรชายจะไม่พอใจจึงยังไม่กล้าพูดอะไรจนถึงเวลาที่ต้องไป
" ทำไมทำหน้าแบบนั้นละจ๊ะ หยวนหย่วนเป็นเด็กที่เข้าใจง่าย เดี๋ยวฉันช่วยพูดอีกแรงพี่ไม่ต้องเป็นกังวลจ้ะ "
